Many opera lovers will probably agree on one thing: one of the best Bohèmes ever is the 1973 version recorded by Decca under von Karajan. With Mirella Freni and Luciano Pavarotti.
Rodolfo has always been Pavarotti’s calling card. For years he was considered the best interpreter of the role – his fantastic legato, the smoothness and naturalness with which he sang the high notes are truly exemplary. Incidentally, as befitted a typical Italian tenor of the time, he sang the end of “O soave fanciulla” at the same height as the soprano. Not prescribed, but it was tradition!
Freni was undoubtedly one of the most beautiful Mimi’s in history. Tender and fragile, with her heartbreaking pianissimi and legato arches she managed to move even the greatest cynics to tears.
Von Karajan conducted theatrical and passionate way, with ample attention to the sonic beauty of the score. As the Germans would say “das gab’s nur einmal.”
In 2008 we celebrated not only Puccini’s 150th birthday, but also von Karajan’s 100th. Moreover, it was 35 years since the famed conductor recorded La Bohème: a cause for celebration! And lo and behold – Decca has released the opera in a limited deluxe edition (Decca 4780254). On the bonus CD, Mirella Freni talks, among other things, about her relationship with von Karajan and about singing Puccini roles. It is really fascinating.
Arias and duet from the first act:
Mirella Freni made her debut as Mimì at the Metropolitan Opera in September 1965. Her Rodolfo was another debutant: the (how unfair!) nowadays almost completely forgotten Italian tenor Gianni Raimondi. For me, he is preferable to Pavarotti. I find his voice more pleasant and elegant. And he could act! Freni’s and Raimondi’s renditions were captured on a wonderful film, directed by Franco Zeffirelli and conducted by Herbert von Karajan. An absolute must (DG 0476709).
“O Soave Fanciulla” with Freni and Raimondi:
Renata Scotto
History was made with La Bohème from the Met in 1977 (DG 0734025): it was the very first direct transmission from the New York opera house on TV. The production was in the hands of Pier Luigi Pizzi, who at that time was not yet obsessed with excessive ballets and the colour red.
Although I was never a big fan of Pavarotti, I cannot deny that he produces a fresh sound here and that his high notes stand like a house. Acting was never his cup of tea, but here he does the best he can.
It becomes really exciting when Mimì enters: in 1977, Renata Scotto was at her unprecedented peak. She spins the most beautiful pianissimi and her legato and mezza voce are so beautiful they make you want to cry. The rest of the cast is no more than adequate, but the young James Levine conducts as if his life depended on it!
Scotto sings ‘Si mi chiamano Mimì’:
Musetta was not really a role with which we associate Scotto. Neither did she herself, but she accepted the challenge with both hands. In the Zeffirelli Met production of 1982, she sang a Musetta to die for. Alongside the very moving José Carreras and Teresa Stratas, she was the undisputed star of this recording (DG 073 4539 9).
Scotto as Musetta:
Cristina Gallardo-Domâs
Sometimes I wonder how perverse it is when people pay a lot of money to go see, dressed in fur coats, the misery of freezing poor artists?
I myself took great pleasure in the sight of all those fur-wearing audiences on my way to a performance of La Bohème at La Scala in 2003 (Arthouse 107119). The then 40-year-old Zeffirelli production was altered a bit, but the beautiful, realistic sets and brilliant lighting remained the same. The snowflakes, the light radiating from the inn that warmly colors the white earth, the snowy bench and Mimi’s tear-stained face: there is something magical about it all and it is more like a movie than a performance in the theater. It cannot leave you unmoved, all the more so because all the protagonists are truly superb.
Cristina Gallardo-Domâs is a delicate, emotionally torn Mimì. Her lyrical soprano is a bit reminiscent of Freni. Malcero Ãlvarez convinces with a (then still) beautifully lyrically sung Rodolfo and Hei-Kyung Hong, clearly inspired by Scotto, portrays a kitschy Musetta. Bruno Bartolletti conducts lively, without shying away from sentiment.
Below, ‘O soave Fanciulla’ with Gallardo-Domâs and Ãlvarez
Gallardo-Domâs was also present in Zurich two years later. With this very realistically staged Bohème, Philippe Sireuil made a thunderous debut at the Zürich Opera House (EMI 3774529). Don’t expect Zeffirelli-like scenes with snowflakes drifting down, however.
Sireuil’s conception is very “down to earth” and as such more veristically faithful than any other production known to me. With great love of detail, he draws the lives of the foursome of artist friends: their attic is tiny and stuffy, and their struggle to better themselves is life-like. The costumes (second-hand clothing from thrift stores) is contemporary, yet timeless at the same time.
Whatever Mimì is suffering from (it is surely not tuberculosis – the director doesn’t even allow her to cough) doesn’t really matter, although it seems to be drug related. Like a sick bird (how much she resembles Edith Piaf!) she slowly slides into the abyss, and her death forces the others to really think, for the first time. The third act, set at a gloomy train station, is particularly strong and painfully poignant.
The entire cast, headed by a movingly beautiful Marcello Giordani and a very virile Michael Volle (Marcello) in addition to the heartbreaking Gallardo-Domâs, is also outstanding. The much lamented László Polgár sings Colline. Believe me: this La Bohème is really not to be missed.
Below, Marcello Giordani and Michael Volle in ‘Marcello finalmente:
Cheryl Barker
Back in time a little, to Sydney, Australia, 1993. For the first time I saw the production on TV (yes, kids: once upon a time there were the days when an opera was simply broadcast live from an opera house on TV!) and not soon will I forget that night. I didn’t know any of the singers; it was the name of the director (Baz Luhrmann) that drew my attention to the production.
The singers were mostly young – a plus, since the opera is about young people in love. They could sing, too, and with their looks of real movie stars, they could have been on the movie screen. Strange really, that, apart from Cheryl Barker (Mimì), no one had a great career. That Luhrmann was obsessed with opera is also confirmed by the film buffs: his Moulin Rouge is a direct look alike , including the red-lit “L’amour” on the rooftop. (Arthaus Musik 100 954)
Scene from the production:
Ileana Cotrubas
But, hand on heart, if I had to go through life with only one recording of La Bohème … I would choose John Copley’s 43-year-old production made for the Royal Opera House.
My “desert island recording” was captured on DVD in 1983 by NVC Arts (Warner 4509 99222-2) and – no matter how many times I watch it, I never get tired of it. And still, after all those years, it always makes me cry. Some things never age.
Neither does the cast : Ileana Cotrubas as my beloved Mimì, the irresistible young Neil Shicoff as Rodolfo and Thomas Allen as a very erotic Marcello.
“And you, Palermo, oh wounded beauty, You, still lovely as ever to my enraptured eyes!”
(from Giuseppe Verdi’s ‘Sicilian Vespers’)
Strange city, Palermo. Thanks to its long and complicated history of wars with, and conquests and influences by, different nations and religions, the city has developed into what it is right now: a unique fusion of diverse cultures. The numerous cathedrals, churches, buildings and squares bear vivid witness to this. And the language and names also show remnants of Arab, Moorish, Greek and Norman civilisations (not necessarily in that order). Beautiful city too.
Palermo is opera, or at least, theatre, all over. Everything is theatrical here – the traffic (or should one say “total chaos”, because nobody sticks to the rules here?), the honking of haphazardly and triple-parked cars and scooters manoeuvring in between all of it.
Very theatrical too are the fresh markets, also open on Sundays, which remind you of Arab souks and look nothing like the Amsterdam Albert Cuyp. Illuminated with a bare light bulb, even during the day, they create an atmosphere that seems to come straight from one of the Italian operas or films. The narrow alleyway between the stalls is no more than a metre wide, but even there the scooters squeeze themselves in between the crowds.
Very theatrical is ‘Nino u’ ballerino’, the manager of Gastronomia, panineria, focacceria, where he spins, packs and sells spleen sandwiches from noon (the trattoria itself opens at six in the morning) until late at night, dancing to the very loud sounds of the TV set outside. If that is not opera!?
Palermo is a paradise for a sweet tooth! You can have your breakfast with a cinnamon roll and ice cream (brioche con gelato) and the baked goods, cakes, tarts and also the marzipan disguised as fruit (paste reale) all make your mouth water, even if, like me, you don’t even like sweet foods. No painting can beat that
TEATRO MASSIMO
The Teatro Massimo first opened its doors in 1897 with Verdi’s Falstaff. It is said that Giovanni Battista Basite, the designer of this truly stunning opera house, was influenced by Garnier’s plans for the Paris Opera. That is quite possible, since both houses dó resemble each other, but Massimo, with its six floors of gold-coloured boxes and breathtaking ceiling paintings, surpasses everything I have seen so far.
It was ‘temporarily’ closed for renovations in 1974 and it took 23 years (Mafia!?) to reopen. This happened in 1997 with Verdi’s Nabucco, just in time to celebrate the centenary of the opera house. Nowadays, Massimo has 1250 seats and is one of the largest opera houses in Europe.
Of course, everyone wants to be photographed on the famous staircase (I assume you have seen Godfather 3, with all those Mafiosi shooting each other during the performance of Cavalleria Rusticana), which makes it extremely crowded and difficult to walk up (let alone down!).
But what distinguishes Massimo most from all its fellow opera houses is its school project, La Schuola va al Massimo. I could be mistaken of course, but the Sicilian project to introduce children to the opera seems to me unique in the world.
The project started in 2005 and is given shape in various ways. Existing operas (Carmen, La Cenerentola) are adapted especially for children, composers are commissioned to compose an opera for the target group, children’s operas (Menotti’s Globolinks) are put on stage or performances are created around a specific idea. Fifty performances are given per year, reaching between 50 and 60 THOUSAND children!
The children are between the ages of six and sixteen, but the older ones usually take such a liking to opera that they automatically also go to the already established performances. Like Idols, as it were. Nowadays, operas are also shown in the early afternoon, especially for them. The latest project, for which Massimo received the prestigious award from The Italian National Association of Music Critics, is called Bianco Rosso e Verdi. It is a ‘monumento per Giuseppe Verdi, padre de la Patria’, which, in view of the Verdi Year and the 150th anniversary of Italy’s unification, is only logical. You know that the Italians consider Verdi, together with Garibaldi and Vittorio Emmanuele, to be the symbol of Unity
Bianco Rosso e Verdi is a potpourri of excerpts from various operas by Verdi, narrated with a great deal of humour by three actors and sung excellently by five young singers, assisted by the choir and the ballet of the house. The children listen attentively, react alertly and, where possible, sing along. Only when a fragment from Otello is a little too long, in my opinion, does their attention wane and they shift uncomfortably on their chairs. But apart from that, they are having great fun. Congratulations!
Below is a small fragment showing the enthusiasm (and active involvement!) of the children:
The production that the Teatro Massimo staged in October 2011 was originally from Bologna. And to get straight to the point: the production was no good at all! The sets were not quite made of cardboard and the direction (let alone the direction of the characters!) was non-existent.
One came from the left, one came from the right, one descended the stairs, one climbed the stairs (nice for the ladies in their long, heavy dresses!), one knelt, raised one’s hands to heaven… There was no more movement unless it came from the ballet dancers who enacted the scenes for us.
The director (the Scottish Paul Curran) did not even bother to come to Palermo and left things to his assistant (?) Oscar Cecchi. Rarely do you see the singers left to their own devices, which is mainly to the detriment of the second cast (they worked with a double cast).
The conductor did not really help them, either. Renato Palumbo, quite a name in the field of opera, did not know exactly which tempi to take. Sometimes it was too fast, sometimes agonisingly slow, in a word: unbalanced.
Gustavo Porta (cast B) was a fine Manrico with a nice old-fashioned sound, but after the interval he clearly became tired and started to push. No, then Marcello Giordani is the better choice! What a sound! A Manrico out of thousands complete with all the trimmings. His beautiful high C in ‘Di quella pira’ was completely al punto and squilante, that makes one very happy.
The Uruguayan María José Siri (a protégé of Ileana Cotrubas) was a nice Leonora, but I found her height rather shrill. Amarilli Nizza did it a thousand times better. Her voice has become of almost veristic dimensions, but she knew – recovering from a severe illness that lasted for months – to let her height blossom beautifully and smoothly and then to let it pass into the most beautiful pianissimi.
Juan Jesús Rodriguez (Luna) was no match for Roberto Frontali. What the latter demonstrated was the art of true Verdian singing, which is rarely heard nowadays. Mariana Pentcheva (cast A) sang Azucena with an enormous tremolo and ‘wide vibrato’. The voice in itself was certainly impressive, warm, deep and low, but I could not really like what she did with it.
Anna Malavasi sounded fresher. She had a good height and depth, although not as deep as her Bulgarian colleague. Worse, however, was that it seemed as though she were singing with two voices at the same time. Two voices that, unfortunately, never met anywhere – somewhere between the low and high there was a huge ravine. It may also be due to her young age, but something tells me that she’d better concentrate on the higher mezzo roles and leave Azucena alone.
Giovanni Battista Parodi and Francesco Palmieri (Ferrando) were a match for each other, although Parodi had more stage presence. Below is the official trailer of the production
Trivia:
The audience always dresses up. Beautiful gowns, high heels, and even furs are taken out of the closet, despite it being 22 degrees outside. Then during the break they all run outside! Because they have to smoke. Nowhere in the world is there so much smoke in the air as in Palermo!
On the way to the lower foyer, it smells like a lot of dishwashing is being done, but the foyer itself is beautiful, spacious and well stocked with everything that can make a hungry and thirsty person happy. A glass of excellent white wine costs 5 euros (you can take it out into the garden to enjoy the last rays of sunshine) and the delicious sandwiches are just over 2 euros.
In the foyer there are many old posters hanging on the walls. To my extreme amusement, I read on the one for La Gioconda with Leyla Gencer from 1969/70, that Alvise was sung by Anna di Stasio and La Cieca by Piero Cappuccilli. Well ….. La vita è bella!
In de tweede helft van de negentiende eeuw was Parijs één van de belangrijkste operacentra. Hier hadden (o.a.) Gioacchino Rossini en Giacomo Meyerbeer hun grootste triomfen gehad en daar wilde de jonge Verdi ook erbij horen.
Het was voor Parijs dat hij zijn I Lombardi alla prima crociata uit 1843 in Jérusalem ‘veranderde’. Het verhaal: liefde, verraad en wraak tijdens de kruistochten bleef hetzelfde, de karakters echter hebben wat meer dimensies gekregen. Uiteraard kwam er een ballet in (we waren immers in Parijs), wat in een schitterend begin van de derde acte resulteerde.
Echt innoverend is de partituur niet: men hoort er flarden van Rigoletto en Macbeth in, en zelfs het Slavenkoor (hier het Pelgrimskoor) ontbreekt er niet. Maar man, man, man: wat is het allemaal mooi!
De uitvoering is van een buitengewoon hoog niveau. Fabio Luisi zweept het orkest tot ongekende hoogten, het zingt en het zindert dat het een lieve lust is. Kijk: zo ga je met Verdi om. Vind ik, althans.
Marina Menscheriakova heeft een stem uit duizenden, een formidabele techniek en wat een inlevingsvermogen! Luister maar naar haar gebed in de eerste akte, hoe zij haar stem terugneemt…. Ongeëvenaard.
Marcello Giordani is als haar geliefde Gaston aan haar gewaagd, en ook de rest van de zangers doet voor hen niet onder. Heerlijk!
Giuseppe Verdi
Jérusalem
Marina Mescheriakova, Marcello Giordani, Roberto Scandiuzzi, Philippe Rouillon L’Orchestre de la Suisse Romande olv Fabio Luisi
Philips 4626132 (3cd’s)
Er zijn van die opera’s die nooit verouderen, en daar is Madama Butterfly er één van. Het droeve lot van een Japans meisje blijft al generaties lang ontroeren, wat niet alleen aan het (nog steeds zeer actuele) libretto ligt.
Met Franco Zeffirelli weet je van tevoren wat je te wachten staat: een wereld vol schitterende beelden, die nog het beste aan een film doen denken. Zijn regie is zeer realistisch, met veel aandacht voor de kleinste details en de psychologische ontwikkeling van zijn personages..
Wat hij in deze productie, in de Arena di Verona, voor onze ogen tovert, zou wellicht de bedoeling van componist Puccini kunnen zijn: een exotische wereld in de vertrouwde decors, een klein Japan in Italiaanse sferen..
De voortreffelijke solisten versterken door niet al te groots te acteren en door aandachtig op al hun gebaren te letten de filmische indruk die de voorstelling maakt.
Als Cio-Cio-San schittert de Italiaanse sopraan Fiorenza Cedolins. Haar manier van zingen roept herinneringen op aan Raina Kabaivanska, ooit zelf één van de beste Butterfy’s in de arena.
Juan Pons is een ontroerende, vaderlijke Sharpless, en Marcello Giordani een mooie lyrische Pinkerton. Een dvd om aan de grijze werkelijkheid te ontsnappen.
Giacomo Puccini
Madama Butterfly
Fiorenza Cedolins, Marcello Giordani, Juan Pons, Francesca Franci, Mina Blum
Orchestra and chorus of the Arena di Verona olv Daniel Oren
Regie: FRanco Zeffirelli
Opgenomen in Arena di Verona in 2004
Arthaus Musik 109197
“En jij, Palermo, o gekrenkte schoonheid, Jij, nog altijd even lieflijk in mijn verrukte ogen!”
(uit de ‘Siciliaanse Vespers’ van Giuseppe Verdi)
Merkwaardige stad, Palermo. Dankzij de lange en ingewikkelde geschiedenis van oorlogen, overheersingen en invloeden door en van verschillende naties en religies, heeft de stad zich ontwikkeld tot wat hij is: een unieke samensmelting van diverse culturen. Daar zijn de ettelijke kathedralen, kerken, gebouwen en pleinen een levendige getuigenis van. En ook in de taal en naamgeving zitten nog overblijfselen van de Arabieren, Moren, Grieken en Normandiërs (niet noodzakelijk in die volgorde). Mooie stad ook.
Palermo is een en al opera of op zijn minst een theater. Alles is hier theatraal – het verkeer (of moet ik zeggen een totale chaos, want niemand houdt zich hier aan de regels?), het getoeter van lukraak en driedubbel geparkeerde auto’s en ertussenin manoeuvrerende scooters.
Zeer theatraal zijn de vers-markten, die ook op zondag open zijn, die je aan de Arabische soeks doen denken en in niets op de Amsterdamse Albert Cuyp lijken. Verlicht met een kaal peertje, ook door de dag, scheppen ze een sfeer die regelrecht uit één van de Italiaanse opera’s of minstens films lijkt te komen. Het nauwe steegje tussen de kramen bedraagt niet meer dan een meter, maar ook daar wringen zich de scooters tussen de menigte door.
Zeer theatraal is ‘Nino u’ ballerino’, de uitbater van Gastronomia, panineria, focacceria, waar hij van ’s middags twaalf (de trattoria zelf is al om zes uur ’s ochtends open) tot diep in de nacht broodjes milt draait, verpakt en verkoopt, daarbij dansend bij de zeer luide klanken van de buiten opgestelde tv. Als dat geen opera is.
Palermo is een paradijs voor zoetekauwen. Men ontbijt er met een kaneelbroodje met ijs (brioche con gelato) en de gebakken, gebakjes, taarten, taartjes en als fruit vermomde marsepein (paste reale) doen je op zijn minst watertanden, zelfs als je, zoals ik, niet van zoet houdt. Daar kan er geen schilderij tegenop
TEATRO MASSIMO
Het Teatro Massimo opende zijn deuren in 1897 met Falstaff van Verdi. Er wordt gezegd dat Giovanni Battista Basite, de ontwerper van het werkelijk oogverblindend mooie operahuis, in zijn creatie beïnvloed werd door de plannen van Garnier voor de opera in Parijs. Best mogelijk, beide huizen lijken ook op elkaar, maar Massimo, met zijn zes etages goudkleurige loges en adembenemende plafondschilderingen, overtreft alles wat ik tot nu toe heb gezien.
Het werd in 1974 ‘tijdelijk’ gesloten voor de renovaties en het duurde maar liefst 23 jaar (maffia hè?) eer het theater werd heropend. Dat gebeurde in 1997 met Verdi’s Nabucco, net op tijd om het honderdjarig bestaan van het operahuis te vieren. Tegenwoordig telt Massimo 1250 plaatsen en behoort tot de grootste operahuizen van Europa.
Natuurlijk wil iedereen zich laten fotograferen op de beroemde trap (ik neem aan dat u Godfather 3 hebt gezien, met al die maffiosi die elkaar tijdens de voorstelling van Cavalleria Rusticana afknallen?), waardoor het er bijzonder druk is en het niet meevalt om de trap op (laat staan af!) te lopen.
Maar wat Massimo het meest van al zijn collega-operahuizen onderscheidt, is het schoolproject, La Schuola va al Massimo. Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar het Siciliaanse project om kinderen naar de opera te brengen, lijkt mij uniek in de wereld
Het project is in 2005 van start gegaan en er wordt op verschillende manieren vorm aan gegeven. Bestaande opera’s (Carmen, La Cenerentola) worden speciaal voor kinderen bewerkt, componisten krijgen een opdracht om een opera voor de doelgroep te componeren, kinderopera’s (De Globolinks van Menotti) worden op het toneel gezet of er worden voorstellingen rond een bepaald idee gecreëerd. Er worden vijftig voorstellingen per jaar gegeven en men bereikt er 50 à 60 DUIZEND kinderen mee. Doe het ze maar na!
De kinderen zijn in de leeftijd van zes tot zestien jaar, maar de oudere zijn er inmiddels zo met de opera vergroeid dat ze vanzelf al naar de bestaande voorstellingen gaan, alsof het om Idols gaat. Speciaal voor hen worden er tegenwoordig opera’s ook in de vroege namiddag vertoond.
Het laatste project, waarvoor het Massimo de prestigieuze prijs van The Italian National Association of Music Critics ontving, heet Bianco Rosso e Verdi. Het is een ‘monumento per Giuseppe Verdi, padre de la Patria’, wat met het oog op het Verdi-jaar en de 150e verjaardag van de éénwording van Italië niet meer dan logisch is. U weet toch wel dat de Italianen Verdi, samen met Garibaldi en Vittorio Emmanuele, als het symbool van de Unitá beschouwen?
Bianco Rosso e Verdi is een potpourri met fragmenten uit verschillende opera’s van Verdi, met heel veel humor bijeengepraat door drie acteurs en, geholpen door het koor en het ballet van het huis, voortreffelijk gezongen door een vijftal jonge zangers.
De kinderen luisteren aandachtig, reageren alert en waar het kan, zingen ze mee. Alleen bij een, wat mij betreft, iets te lang fragment uit Otello gaat hun aandacht verslappen en gaan ze ongemakkelijk op de stoelen schuiven. Maar verder hebben ze dolle pret. Hulde!
Hieronder een klein fragment waarop je het enthousiasme (en actieve betrokkenheid!) van de kinderen kunt zien:
De productie die het Teatro Massimo in oktober 2011 op de planken heeft gebracht, komt oorspronkelijk uit Bologna en is zes jaar oud. En om meteen met de deur in huis te vallen: het was een productie van niets. De decors waren net niet van bordkarton en de regie (laat staan personenregie!) was non existente.
Men kwam van links, men kwam van rechts, men daalde de trappen af, men klom de trappen op (fijn voor de dames in hun lange, zware jurken!), men knielde, hief handen ten hemel… Meer beweging zat er niet in of het moest van de balletdansers komen, die de scènes voor ons uitbeeldden.
De regisseur (de Schotse Paul Curran) nam niet eens de moeite om naar Palermo te komen en liet de boel aan zijn assistent (?) Oscar Cecchi over. Zelden zie je de zangers zo ontzettend aan hun lot overgelaten, wat zich voornamelijk bij de tweede cast (men werkte met een dubbele bezetting) heeft gewroken.
Nou werden ze ook niet echt door de dirigent geholpen. Renato Palumbo, toch best een naam op het gebied van opera, wist niet precies welke tempi hij moest nemen. Soms was het te snel, soms tergend langzaam, in één woord: onevenwichtig.
Gustavo Porta (cast B) was een prima Manrico met een mooi ouderwets geluid, maar na de pauze raakte hij duidelijk vermoeid en begon te pushen. Nee, dan Marcello Giordani! Wat een geluid! Een Manrico uit duizenden met alles erop en eraan. Zijn prachtige hoge c in ‘Di quella pira’ was helemaal al punto en squilante, daar wordt een mens heel erg gelukkig van.
De Uruguayaanse María José Siri (een protégé van Ileana Cotrubas) was een aardige Leonora, maar ik vond haar hoogte nogal schel. Amarilli Nizza deed het duizend keer beter. Haar stem is inmiddels van bijna veristische afmetingen geworden, maar ze wist – herstellende van een zware, maandenlang durende ziekte – toch haar hoogte mooi en soepel te laten opbloeien en dan in de mooiste pianissimi te laten overgaan.
Juan Jesús Rodriguez (Luna) was geen partij voor Roberto Frontali. Wat de laatste demonstreerde, was de ware kunst van het echte Verdiaans zingen, dat hoort men nog maar zelden.
Mariana Pentcheva (cast A) zong Azucena met een enorme tremolo en ‘wijd vibrato’. De stem op zich was zeker indrukwekkend, warm, diep en laag, maar wat ze ermee deed, kon me absoluut niet bekoren.
Anna Malavasi klonk in ieder geval frisser. Ze beschikte over een goede hoogte en laagte, al ging het niet zo diep als bij haar Bulgaarse collega. Erger was echter dat het leek alsof ze met twee stemmen tegelijk zong die elkaar nergens tegenkwamen – ergens tussen de laagte en hoogte in lag een enorm ravijn van stembreuk. Het kan ook aan haar jonge leeftijd liggen, maar iets zegt mij dat zij zich beter op de hogere mezzorollen kan concentreren en Azucena met rust moet laten.
Giovanni Battista Parodi en Francesco Palmieri (Ferrando) waren aan elkaar gewaagd, al beschikte Parodi over meer bühnepresence.
Hieronder de officiële trailer van de productie:
TRIVIA
Het publiek kleedt zich aan. Prachtige jurken, hoge naaldhakken, zelfs een bontje wordt uit de kast gehaald, ondanks de 22 graden buiten. In de pauze wordt er naar buiten gehold want er moet gerookt worden. Nergens ter wereld wordt er zo veel gepaft als in Palermo!
Op weg naar de benedenfoyer ruikt het naar oude spoelkeukens, maar de foyer zelf is mooi, ruim en rijkelijk voorzien van alles wat een hongerig en dorstig mens gelukkig kan maken.
Een glas voortreffelijke witte wijn kost 5 euro (je kan er mee de tuin in om van de laatste zonnestralen te genieten) en de verrukkelijke broodjes kosten iets meer dan 2 euro.
In de foyer hangen veel oude affiches. Tot mijn grote hilariteit lees ik in die van La Gioconda met Leyla Gencer uit 1969/70 dat Alvise gezongen werd door Anna di Stasio en La Cieca door Piero Cappuccilli. Tja ….. La vita é bella!
Basia con fuoco 