Amarilli_Nizza

‘O tu, Palermo, terra adorata, De’ miei verdi anni – riso d’amor’. In the memory of Marcello Giordani

THE CITY


https://www.sicilie.nl/wp-content/uploads/2017/03/Palermo.jpg


“And you, Palermo, oh wounded beauty,
You, still lovely as ever to my enraptured eyes!”

(from Giuseppe Verdi’s ‘Sicilian Vespers’)



Strange city, Palermo. Thanks to its long and complicated history of wars with, and conquests and influences by, different nations and religions, the city has developed into what it is right now: a unique fusion of diverse cultures. The numerous cathedrals, churches, buildings and squares bear vivid witness to this. And the language and names also show remnants of Arab, Moorish, Greek and Norman civilisations (not necessarily in that order). Beautiful city too.

Palermo is opera, or at least, theatre, all over. Everything is theatrical here – the traffic (or should one say “total chaos”, because nobody sticks to the rules here?), the honking of haphazardly and triple-parked cars and scooters manoeuvring in between all of it.

Palermo market
© Market Italy magazine


Very theatrical too are the fresh markets, also open on Sundays, which remind you of Arab souks and look nothing like the Amsterdam Albert Cuyp. Illuminated with a bare light bulb, even during the day, they create an atmosphere that seems to come straight from one of the Italian operas or films. The narrow alleyway between the stalls is no more than a metre wide, but even there the scooters squeeze themselves in between the crowds.

https://www.anni60news.com/wp-content/uploads/2018/01/nino-u-ballerino-01_1.jpg



Very theatrical is ‘Nino u’ ballerino’, the manager of Gastronomia, panineria, focacceria, where he spins, packs and sells spleen sandwiches from noon (the trattoria itself opens at six in the morning) until late at night, dancing to the very loud sounds of the TV set outside. If that is not opera!?



Palermo is a paradise for a sweet tooth! You can have your breakfast with a cinnamon roll and ice cream (brioche con gelato) and the baked goods, cakes, tarts and also the marzipan disguised as fruit (paste reale) all make your mouth water, even if, like me, you don’t even like sweet foods. No painting can beat that

Massimo ijs
https://i.etsystatic.com/17699499/r/il/837d28/1550973205/il_794xN.1550973205_5g7g.jpg




TEATRO MASSIMO

Massimo-Franco-Lannino-1



The Teatro Massimo first opened its doors in 1897 with Verdi’s Falstaff. It is said that Giovanni Battista Basite, the designer of this truly stunning opera house, was influenced by Garnier’s plans for the Paris Opera. That is quite possible, since both houses dó resemble each other, but Massimo, with its six floors of gold-coloured boxes and breathtaking ceiling paintings, surpasses everything I have seen so far.


It was ‘temporarily’ closed for renovations in 1974 and it took 23 years (Mafia!?) to reopen. This happened in 1997 with Verdi’s Nabucco, just in time to celebrate the centenary of the opera house. Nowadays, Massimo has 1250 seats and is one of the largest opera houses in Europe.

https://gdsit.cdn-immedia.net/2016/10/teatro-massimo-esterno.jpg
© Il Giornale di Sicilia



Of course, everyone wants to be photographed on the famous staircase (I assume you have seen Godfather 3, with all those Mafiosi shooting each other during the performance of Cavalleria Rusticana), which makes it extremely crowded and difficult to walk up (let alone down!).



LA SCHUOLA VA AL MASSIMO

Massimo-Franco-Lannino-2
© Franco Lannino



But what distinguishes Massimo most from all its fellow opera houses is its school project, La Schuola va al Massimo. I could be mistaken of course, but the Sicilian project to introduce children to the opera seems to me unique in the world.

The project started in 2005 and is given shape in various ways. Existing operas (Carmen, La Cenerentola) are adapted especially for children, composers are commissioned to compose an opera for the target group, children’s operas (Menotti’s Globolinks) are put on stage or performances are created around a specific idea. Fifty performances are given per year, reaching between 50 and 60 THOUSAND children!

The children are between the ages of six and sixteen, but the older ones usually take such a liking to opera that they automatically also go to the already established performances. Like Idols, as it were.  Nowadays, operas are also shown in the early afternoon, especially for them.
The latest project, for which Massimo received the prestigious award from The Italian National Association of Music Critics, is called Bianco Rosso e Verdi. It is a ‘monumento per Giuseppe Verdi, padre de la Patria’, which, in view of the Verdi Year and the 150th anniversary of Italy’s unification, is only logical. You know that the Italians consider Verdi, together with Garibaldi and Vittorio Emmanuele, to be the symbol of Unity

Massimo-Franco-Lannino-5
© Franco Lannino



Bianco Rosso e Verdi is a potpourri of excerpts from various operas by Verdi, narrated with a great deal of humour by three actors and sung excellently by five young singers, assisted by the choir and the ballet of the house.
The children listen attentively, react alertly and, where possible, sing along. Only when a fragment from Otello is a little too long, in my opinion, does their attention wane and they shift uncomfortably on their chairs. But apart from that, they are having great fun. Congratulations!


Below is a small fragment showing the enthusiasm (and active involvement!) of the children:




PALERMO – IL TROVATORE Manrico out of thousands

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-4
Amarilli Nizza (Leonora) en Marcello Giordani (Manrico) © Franco Lannino



The production that the Teatro Massimo staged in October 2011 was originally from Bologna. And to get straight to the point: the production was no good at all! The sets were not quite made of cardboard and the direction (let alone the direction of the characters!) was non-existent.

One came from the left, one came from the right, one descended the stairs, one climbed the stairs (nice for the ladies in their long, heavy dresses!), one knelt, raised one’s hands to heaven… There was no more movement unless it came from the ballet dancers who enacted the scenes for us.

The director (the Scottish Paul Curran) did not even bother to come to Palermo and left things to his assistant (?) Oscar Cecchi. Rarely do you see the singers left to their own devices, which is mainly to the detriment of the second cast (they worked with a double cast).

The conductor did not really help them, either. Renato Palumbo, quite a name in the field of opera, did not know exactly which tempi to take. Sometimes it was too fast, sometimes agonisingly slow, in a word: unbalanced.

Gustavo Porta (cast B) was a fine Manrico with a nice old-fashioned sound, but after the interval he clearly became tired and started to push. No, then Marcello Giordani is the better choice! What a sound! A Manrico out of thousands complete with all the trimmings. His beautiful high C in ‘Di quella pira’ was completely al punto and squilante, that makes one very happy.



The Uruguayan María José Siri (a protégé of Ileana Cotrubas) was a nice Leonora, but I found her height rather shrill. Amarilli Nizza did it a thousand times better. Her voice has become of almost veristic dimensions, but she knew – recovering from a severe illness that lasted for months – to let her height blossom beautifully and smoothly and then to let it pass into the most beautiful pianissimi.

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-6
© Franco Lannino


Juan Jesús Rodriguez (Luna) was no match for Roberto Frontali. What the latter demonstrated was the art of true Verdian singing, which is rarely heard nowadays.
Mariana Pentcheva (cast A) sang Azucena with an enormous tremolo and ‘wide vibrato’. The voice in itself was certainly impressive, warm, deep and low, but I could not really like what she did with it.

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-1
© Franco Lannino



Anna Malavasi sounded fresher. She had a good height and depth, although not as deep as her Bulgarian colleague. Worse, however, was that it seemed as though she were singing with two voices at the same time. Two voices that, unfortunately, never met anywhere – somewhere between the low and high there was a huge ravine. It may also be due to her young age, but something tells me that she’d better concentrate on the higher mezzo roles and leave Azucena alone.

Giovanni Battista Parodi and Francesco Palmieri (Ferrando) were a match for each other, although Parodi had more stage presence.
Below is the official trailer of the production


Trivia:

The audience always dresses up. Beautiful gowns, high heels, and even furs are taken out of the closet, despite it being 22 degrees outside. Then during the break they all run outside! Because they have to smoke. Nowhere in the world is there so much smoke in the air as in Palermo!

On the way to the lower foyer, it smells like a lot of dishwashing is being done, but the foyer itself is beautiful, spacious and well stocked with everything that can make a hungry and thirsty person happy.
A glass of excellent white wine costs 5 euros (you can take it out into the garden to enjoy the last rays of sunshine) and the delicious sandwiches are just over 2 euros.

In the foyer there are many old posters hanging on the walls. To my extreme amusement, I read on the one for La Gioconda with Leyla Gencer from 1969/70, that Alvise was sung by Anna di Stasio and La Cieca by Piero Cappuccilli. Well ….. La vita è bella!


Visited on 22 and 23 October 2011








Edgar uit Turijn is nog steeds de enige op dvd

Tekst: Peter Franken

Voor velen begint de reeks Puccini opera’s pas met Manon Lescaut. Wat hij daarvoor componeerde heeft lang onder het stof gelegen en kan daar maar beter blijven, is de redenering. Dat is een lot dat die vroege werken delen met vergelijkbare opera’s van Strauss en Wagner. Daar beginnen we gemakshalve vaak te tellen bij Salome en Der fliegende Holländer.

Edgar was Puccini’s tweede opera, na de eenakter Le Villi. Het werk kende oorspronkelijk vier aktes maar werd na de première in 1889 veelal ingekort tot drie, waarbij uiteindelijk de partituur van de laatste akte geheel in de vergetelheid raakte. Deze dook pas een eeuw later weer op en met behulp hiervan werd het werk gereconstrueerd. In 2008 werd de gecompleteerde Edgar uitgevoerd in het Teatro Regio Torino met José Cura in de titelrol. De opname hiervan is tot op heden de enige die op dvd is uitgebracht.

Het verhaal draait om een man die voor de keuze staat tussen une femme fragile et une femme fatale, het dorpsmeisje Fidelia en de zigeunerin Tigrana. Laatstgenoemde is ooit als kind achtergelaten door een groep rondtrekkende zigeuners en als dochtertje van het gehele dorp door de gemeenschap grootgebracht. Maar eenmaal volwassen heeft ze zich ontpopt tot een vrijgevochten sensuele vrouw die het gehele dorp op zijn kop zet en daarbij nadrukkelijk blasfemie niet schuwt.

Voorspelbaar toont de regie haar als een aantrekkelijke donkerharige vrouw in een rode jurk. De wat timide Fidelia (blond en witte jurk) moet het tegen haar rivale afleggen. Na een enorme ruzie waarbij Edgar en Fidelia’s broer, de door Tigrana afgewezen Frank, elkaar met messen te lijf gaan, neemt Edgar met zijn zigeunerin de benen. Hij laat de door hem verafschuwde verstikkende dorpsgemeenschap voor altijd achter zich en om dat besluit te benadrukken steekt hij zijn voorvaderlijk huis in brand.

De tweede akte toont het hedonistische bestaan van Edgar met Tigrana waarbij die twee zich kennelijk de nodige rijkdom hebben verworven door langskomende reizigers te laten verdwijnen, roof dus. De regie voert Tigrana op als de Madam in een luxe bordeel waarin Edgar zich een poging tot een orgie van vijf meisjes laat welgevallen. Hij kan er echter geen interesse meer voor opbrengen, allemaal illusie en geen ware zuivere liefde zoals hij met Fidelia had kunnen beleven.

Tigrana maakt hem duidelijk dat dit is waar hij voor heeft getekend. Ze zal hem nooit laten gaan en al helemaal niet aan een ander laten. Een langstrekkende groep soldaten onder leiding van Frank biedt hem echter een ontsnappingsmogelijkheid. Uiteindelijk komt Edgar toch weer in zijn dorp terecht, staat op het punt alsnog met Fidelia te trouwen als Tigrana opduikt en de bruid neersteekt. De zigeunerin wordt gepakt en wacht executie door de beul.

Het is verleidelijk om de twee vrouwenrollen te vergelijken met Carmen en Michaëla. Maar gelet op het gebeuren in de tweede akte zie ik ook een duidelijke overeenkomst met Venus en Elisabeth. Net als Venus gaat Tigrana door roeien en ruiten om haar man bij zich te houden.

Opvallend is dat de handeling op een aantal punten afwijkt van latere Puccini’s. Zo is er een messengevecht op leven en dood en eindigt de rivaliteit tussen twee vrouwen in een koelbloedige moord. Het geeft Edgar duidelijk veristische tintjes, een aspect dat pas in Il tabarro zal terugkeren in zijn oeuvre. Tigrana is de enige grote rol voor een mezzosopraan in zijn werk. Tegelijkertijd is er ook al wel een andersoortige vergelijking te maken: Fidelia’s klaagzang in de vierde akte als ze haar grote liefde Edgar dood waant en zich opmaakt te sterven zodat ze hem in de hemel kan huwen, doet vocaal en in zijn dramatiek sterk denken aan Suor Angelica.

Hoe het ook zij, Edgar is met name de moeite van het bekijken en beluisteren waard voor diegenen die vertrouwd zijn met de opera’s die er nog op zouden volgen. Een soort speurtocht naar de Puccini die je al kent en tegelijkertijd het ondergaan van een veristisch werk met een op punten wat bizarre handeling.

José Cura excelleert als Edgar, hij zet alle zeilen bij om zijn toch wat bordkartonnen personage een zekere geloofwaardigheid te geven en slaagt daar vooral door zijn uitstekende zang vrij goed in. Fidelia is in goede handen bij Amarilli Nizza die een getrouw beeld geeft van het onschuldige meisje dat met bloesemtakjes probeert te concurreren met de rauwe seksualiteit van haar rivale. Bringing een knife to a gunfight. Haar grote solo in de vierde akte is vintage Puccini en wordt zeer ontroerend en muzikaal heel goed verzorgd gebracht.

De Russische mezzo Julia Gertseva weet moeiteloos te overtuigen als de verpersoonlijking van mannelijke fantasieën en is niet alleen een goede typecast als Tigrana maar geeft ook een prima vertolking van haar rol. Voor haar was het een uitstapje uit Carmen, een rol die haar op het lijf geschreven lijkt.

Yoram David heeft de muzikale leiding en zet daarmee een goed gelukte Edgar op de kaart.

‘O tu, Palermo, terra adorata, De’ miei verdi anni – riso d’amor’. Ter nagedachtenis van Marcello Giordani

DE STAD

https://www.sicilie.nl/wp-content/uploads/2017/03/Palermo.jpg

© Sicilië.nl

En jij, Palermo, o gekrenkte schoonheid,
Jij, nog altijd even lieflijk in mijn verrukte ogen!”

(uit de ‘Siciliaanse Vespers’ van Giuseppe Verdi)


 

Merkwaardige stad, Palermo. Dankzij de lange en ingewikkelde geschiedenis van oorlogen, overheersingen en invloeden door en van verschillende naties en religies, heeft de stad zich ontwikkeld tot wat hij is: een unieke samensmelting van diverse culturen. Daar zijn de ettelijke kathedralen, kerken, gebouwen en pleinen een levendige getuigenis van. En ook in de taal en naamgeving zitten nog overblijfselen van de Arabieren, Moren, Grieken en Normandiërs (niet noodzakelijk in die volgorde). Mooie stad ook.

Palermo is een en al opera of op zijn minst een theater. Alles is hier theatraal – het verkeer (of moet ik zeggen een totale chaos, want niemand houdt zich hier aan de regels?), het getoeter van lukraak en driedubbel geparkeerde auto’s en ertussenin manoeuvrerende scooters.

Palermo market

© Market Italy magazine

Zeer theatraal zijn de vers-markten, die ook op zondag open zijn, die je aan de Arabische soeks doen denken en in niets op de Amsterdamse Albert Cuyp lijken. Verlicht met een kaal peertje, ook door de dag, scheppen ze een sfeer die regelrecht uit één van de Italiaanse opera’s of minstens films lijkt te komen. Het nauwe steegje tussen de kramen bedraagt niet meer dan een meter, maar ook daar wringen zich de scooters tussen de menigte door.

https://www.anni60news.com/wp-content/uploads/2018/01/nino-u-ballerino-01_1.jpg

Zeer theatraal is ‘Nino u’ ballerino’, de uitbater van Gastronomia, panineria, focacceria, waar hij van ’s middags twaalf (de trattoria zelf is al om zes uur ’s ochtends open) tot diep in de nacht broodjes milt draait, verpakt en verkoopt, daarbij dansend bij de zeer luide klanken van de buiten opgestelde tv. Als dat geen opera is.

Palermo is een paradijs voor zoetekauwen. Men ontbijt er met een kaneelbroodje met ijs (brioche con gelato) en de gebakken, gebakjes, taarten, taartjes en als fruit vermomde marsepein (paste reale) doen je op zijn minst watertanden, zelfs als je, zoals ik, niet van zoet houdt. Daar kan er geen schilderij tegenop

Massimo ijs

https://i.etsystatic.com/17699499/r/il/837d28/1550973205/il_794xN.1550973205_5g7g.jpg

TEATRO MASSIMO

Massimo-Franco-Lannino-1

Het Teatro Massimo opende zijn deuren in 1897 met Falstaff van Verdi. Er wordt gezegd dat Giovanni Battista Basite, de ontwerper van het werkelijk oogverblindend mooie operahuis, in zijn creatie beïnvloed werd door de plannen van Garnier voor de opera in Parijs. Best mogelijk, beide huizen lijken ook op elkaar, maar Massimo, met zijn zes etages goudkleurige loges en adembenemende plafondschilderingen, overtreft alles wat ik tot nu toe heb gezien.

Het werd in 1974 ‘tijdelijk’ gesloten voor de renovaties en het duurde maar liefst 23 jaar (maffia hè?) eer het theater werd heropend. Dat gebeurde in 1997 met Verdi’s Nabucco, net op tijd om het honderdjarig bestaan van het operahuis te vieren. Tegenwoordig telt Massimo 1250 plaatsen en behoort tot de grootste operahuizen van Europa.

https://gdsit.cdn-immedia.net/2016/10/teatro-massimo-esterno.jpg

© Il Giornale di Sicilia

Natuurlijk wil iedereen zich laten fotograferen op de beroemde trap (ik neem aan dat u Godfather 3 hebt gezien, met al die maffiosi die elkaar tijdens de voorstelling van Cavalleria Rusticana afknallen?), waardoor het er bijzonder druk is en het niet meevalt om de trap op (laat staan af!) te lopen.

LA SCHUOLA VA AL MASSIMO

Massimo-Franco-Lannino-2

© Franco Lannino

Maar wat Massimo het meest van al zijn collega-operahuizen onderscheidt, is het schoolproject, La Schuola va al Massimo. Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar het Siciliaanse project om kinderen naar de opera te brengen, lijkt mij uniek in de wereld

Het project is in 2005 van start gegaan en er wordt op verschillende manieren vorm aan gegeven. Bestaande opera’s (Carmen, La Cenerentola) worden speciaal voor kinderen bewerkt, componisten krijgen een opdracht om een opera voor de doelgroep te componeren, kinderopera’s (De Globolinks van Menotti) worden op het toneel gezet of er worden voorstellingen rond een bepaald idee gecreëerd. Er worden vijftig voorstellingen per jaar gegeven en men bereikt er 50 à 60 DUIZEND kinderen mee. Doe het ze maar na!

De kinderen zijn in de leeftijd van zes tot zestien jaar, maar de oudere zijn er inmiddels zo met de opera vergroeid dat ze vanzelf al naar de bestaande voorstellingen gaan, alsof het om Idols gaat. Speciaal voor hen worden er tegenwoordig opera’s ook in de vroege namiddag vertoond.

Het laatste project, waarvoor het Massimo de prestigieuze prijs van The Italian National Association of Music Critics ontving, heet Bianco Rosso e Verdi. Het is een ‘monumento per Giuseppe Verdi, padre de la Patria’, wat met het oog op het Verdi-jaar en de 150e verjaardag van de éénwording van Italië niet meer dan logisch is. U weet toch wel dat de Italianen Verdi, samen met Garibaldi en Vittorio Emmanuele, als het symbool van de Unitá beschouwen?

Massimo-Franco-Lannino-5

© Franco Lannino

Bianco Rosso e Verdi is een potpourri met fragmenten uit verschillende opera’s van Verdi, met heel veel humor bijeengepraat door drie acteurs en, geholpen door het koor en het ballet van het huis, voortreffelijk gezongen door een vijftal jonge zangers.

De kinderen luisteren aandachtig, reageren alert en waar het kan, zingen ze mee. Alleen bij een, wat mij betreft, iets te lang fragment uit Otello gaat hun aandacht verslappen en gaan ze ongemakkelijk op de stoelen schuiven. Maar verder hebben ze dolle pret. Hulde!

Hieronder een klein fragment waarop je het enthousiasme (en actieve betrokkenheid!) van de kinderen kunt zien:

PALERMO – IL TROVATORE

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-4

Amarilli Nizza (Leonora) en Marcello Giordani (Manrico) © Franco Lannino

De productie die het Teatro Massimo in oktober 2011 op de planken heeft gebracht, komt oorspronkelijk uit Bologna en is zes jaar oud. En om meteen met de deur in huis te vallen: het was een productie van niets. De decors waren net niet van bordkarton en de regie (laat staan personenregie!) was non existente.

Men kwam van links, men kwam van rechts, men daalde de trappen af, men klom de trappen op (fijn voor de dames in hun lange, zware jurken!), men knielde, hief handen ten hemel… Meer beweging zat er niet in of het moest van de balletdansers komen, die de scènes voor ons uitbeeldden.

De regisseur (de Schotse Paul Curran) nam niet eens de moeite om naar Palermo te komen en liet de boel aan zijn assistent (?) Oscar Cecchi over. Zelden zie je de zangers zo ontzettend aan hun lot overgelaten, wat zich voornamelijk bij de tweede cast (men werkte met een dubbele bezetting) heeft gewroken.

Nou werden ze ook niet echt door de dirigent geholpen. Renato Palumbo, toch best een naam op het gebied van opera, wist niet precies welke tempi hij moest nemen. Soms was het te snel, soms tergend langzaam, in één woord: onevenwichtig.

Gustavo Porta (cast B) was een prima Manrico met een mooi ouderwets geluid, maar na de pauze raakte hij duidelijk vermoeid en begon te pushen. Nee, dan Marcello Giordani! Wat een geluid! Een Manrico uit duizenden met alles erop en eraan. Zijn prachtige hoge c in ‘Di quella pira’ was helemaal al punto en squilante, daar wordt een mens heel erg gelukkig van.

De Uruguayaanse María José Siri (een protégé van Ileana Cotrubas) was een aardige Leonora, maar ik vond haar hoogte nogal schel. Amarilli Nizza deed het duizend keer beter. Haar stem is inmiddels van bijna veristische afmetingen geworden, maar ze wist – herstellende van een zware, maandenlang durende ziekte – toch haar hoogte mooi en soepel te laten opbloeien en dan in de mooiste pianissimi te laten overgaan.

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-6

Roberto Frontali (Luna) © Franco Lannino

Juan Jesús Rodriguez (Luna) was geen partij voor Roberto Frontali. Wat de laatste demonstreerde, was de ware kunst van het echte Verdiaans zingen, dat hoort men nog maar zelden.

Mariana Pentcheva (cast A) zong Azucena met een enorme tremolo en ‘wijd vibrato’. De stem op zich was zeker indrukwekkend, warm, diep en laag, maar wat ze ermee deed, kon me absoluut niet bekoren.

Massimo Trovatore-Palermo-Franco-Lannino-1

© Franco Lannino

Anna Malavasi klonk in ieder geval frisser. Ze beschikte over een goede hoogte en laagte, al ging het niet zo diep als bij haar Bulgaarse collega. Erger was echter dat het leek alsof ze met twee stemmen tegelijk zong die elkaar nergens tegenkwamen – ergens tussen de laagte en hoogte in lag een enorm ravijn van stembreuk. Het kan ook aan haar jonge leeftijd liggen, maar iets zegt mij dat zij zich beter op de hogere mezzorollen kan concentreren en Azucena met rust moet laten.

Giovanni Battista Parodi en Francesco Palmieri (Ferrando) waren aan elkaar gewaagd, al beschikte Parodi over meer bühnepresence.

Hieronder de officiële trailer van de productie:

TRIVIA

Het publiek kleedt zich aan. Prachtige jurken, hoge naaldhakken, zelfs een bontje wordt uit de kast gehaald, ondanks de 22 graden buiten. In de pauze wordt er naar buiten gehold want er moet gerookt worden. Nergens ter wereld wordt er zo veel gepaft als in Palermo!

Op weg naar de benedenfoyer ruikt het naar oude spoelkeukens, maar de foyer zelf is mooi, ruim en rijkelijk voorzien van alles wat een hongerig en dorstig mens gelukkig kan maken.

Een glas voortreffelijke witte wijn kost 5 euro (je kan er mee de tuin in om van de laatste zonnestralen te genieten) en de verrukkelijke broodjes kosten iets meer dan 2 euro.

In de foyer hangen veel oude affiches. Tot mijn grote hilariteit lees ik in die van La Gioconda met Leyla Gencer uit 1969/70 dat Alvise gezongen werd door Anna di Stasio en La Cieca door Piero Cappuccilli. Tja ….. La vita é bella!