In het najaar 2012 heeft de productie van Norma van Bellini door het Opera North in Leeds de Theatre Award voor ‘Achievement in Opera’ gewonnen. De hoofdrol in de alom geprezen productie van Christopher Alden werd gezongen door de Nederlandse sopraan, Annemarie Kremer. Gelijktijdig werd ze voor haar Norma-vertolking genomineerd voor de Opera-Oscar in Londen en voor ”Sängerin des Jahres’ in Opernwelt. Haar geweldige prestatie werd op alleen maar jubelende kritieken onthaald.

Georg Hall schreef in The Guardian: “Her ample, wide-ranging voice keeps faith with Bellini’s notes, maintaining dramatic intensity via seriousness of artistic purpose and commitment.”

Anthony Lias in ‘Opera Brittania’ ging nog een stapje verder en vroeg zich af : “Where has this Dutch soprano been hiding, why haven’t we heard of her before? Om zich daarna het meest voor de hand liggende antwoord te geven: “Well, presumably she’s been in the Netherlands honing her considerable talent”.

Wat Anthony Lias niet wist is dat er, behalve Opera Zuid, geen ander Nederlands operagezelschap iets voor Kremer heeft weten te betekenen. Maar in september 2015 was zij even in Nederland terug: bij de jarige Nederlandse Reisopera trad zij op in één van haar glansrollen: Cio Cio San in Madama Butterfly van Puccini.

Er was al een lange tijd sprake van dat ik iets bij de Reisopera ging doen. Eerst werd er van Manon Lescaut gesproken, maar dat kwam niet van de grond. Oorspronkelijk werd Billy Budd gepland, maar door omstandigheden kon het niet doorgaan. En ik had ook net een gecancelde productie en dus vrij …

”Ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben om hier weer eens te mogen zingen. Het is werkelijk fantastisch dat al mijn vrienden, kennissen en familieleden die mij niet eerder hebben kunnen horen – niet iedereen kan zo makkelijk naar het buitenland – nu hun schade kunnen inhalen. Daar ben ik oprecht blij mee.”

De eerste keer dat wij elkaar spreken had zij net een paar dagen vrij die zij in haar huis in Zuid-Frankrijk doorbracht, in een dorpje van iets meer dan 5 km² in de Midi-Pyrenée die maar 142 inwoners telt.

”Wij wonen niet in het dorp maar erbuiten, op een berg en de dichtstbijzijnde buren wonen een paar kilometer verderop. Wij hebben 15 hectare eigen grond en ons huis is omringd door een glooiend landschap met bossen en weiden. En het licht is hier zo ontzettend mooi! Een echte idylle. Het is inmiddels 14 jaar geleden dat wij hier kwamen en er onmiddellijk op verliefd werden. Ik voel mij hier heel gelukkig, maar ik ben ook een meisje van het land.”

Kan je mij iets over de productie van Butterfly vertellen?

” Verwacht geen Japanse folklore: de omgeving is niet echt als zodanig te herkennen. In de kostuums komt het Japanse een beetje terug, maar zonder de geijkte parasolletjes en waaiers. De ontwerpster heeft zich in de Japanse kledingtraditie verdiept: zo heeft zij ontdekt dat er ooit een gewoonte bestond om je in een soort matten te omwikkelen en zo je tegen regen, wind en zon te beschermen. Het moet nog uitgewerkt worden, want ik moet mij er natuurlijk in kunnen bewegen, kunnen knielen en gebaren maken. Vooralsnog heb ik alleen plaatjes van de ontwerpen gezien, maar ik was er zeer onder de indruk.”

Allemaal hebben we een goede tijd met Laurence Dale, onze regisseur. Hij staat personenregie voor en dat willen wij als cast ook graag. En ik heb alle vertrouwen in hem en onze cast.”

Mijn Pinkerton, Eric Fennell is bijna het prototype van een Pinkerton. Hij is Amerikaans en hij ziet er goed uit, daar kan je als jong meisje zeer zeker verliefd op worden. Ook de rol van Suzuki is perfect bezet. Zij wordt gezongen door Qiu Lin Zhang, een Chinese sopraan met een zeer grote stem. Zij is wat ouder waardoor het geloofwaardig wordt dat ze niet alleen mijn vertrouwelinge is, maar ook mijn beschermer. En onze stemmen klinken prachtig samen, een ware symbiose!

” Butterfly is een rol die zeer dicht bij mij staat. Ik heb haar zo vaak gezongen dat je gerust kunt stellen dat ik mij haar volledig eigen heb gemaakt. Zij is een zeer sterk persoon met een enorm vermogen tot liefhebben. Zij blijft altijd overeind, ongeacht de productie. Haar maak je niet kapot. Hoe vaak je de rol ook zingt: de emoties blijven vanzelf ontstaan. Je moet het wel doseren want met je keel vol tranen kan je niet zingen. Een regisseur zei ooit tegen mij: je moet tegen de emoties vechten en dat gevecht mag je wel laten zien, maar het is het publiek dat uiteindelijk ontroerd moet raken en huilen, niet jij.”

Trailer van de productie:

Annemarie Kremer staat bekend om haar vertolkingen van veristische rollen. Heeft zij daar een speciale binding mee

“Ik benader een operapersonage niet vanuit het belcanto of verismo maar gewoon als mens. Al mijn rollen speel ik op een zeer persoonlijke en lijfelijke manier, er moet niets tussen mij en het personage staan. Ik houd ontzettend veel van logica. Iedere rol benader ik minitieus op hoe de emoties verdeeld zijn, dat kunnen vijf verschillende emoties zijn binnen een frase van bij voorbeeld maar twee minuten: nu voel ik dit en daarna dat. Als je de emoties na elkaar speelt worden ze duidelijker voor het publiek, ipv een brei van emoties. 

Dat had ik sterk met Norma bij Opera North. Ik had de opera al eerder heb gezongen waardoor de rol al goed in mijn strot zat en dus hoefde ik nu niet alleen, bij wijze van spreken, op de coloraturen te letten, nu kon ik het me permitteren mij nog véél méér op het acteren concentreren. Ik had het geluk gehad dat ik met Christopher Alden kon werken, een waarlijk geweldige regisseur. Aan Norma heb ik mijn mooiste herinneringen overgehouden en je kan stellen dat Opera North mijn geliefde operahuis is. Ze zijn net een familie, je wordt aan alle kanten ondersteund. Ik verheug mij dan ook enorm op een weerzien: binnenkort ga ik er Maddalena in Andrea Chénier zingen.”

“Communicatie tussen regisseur en zanger vind ik cruciaal. Ik kan heel makkelijk en meegaand zijn als ik een regisseur vertrouw, maar stel ook wel duidelijke grenzen. Trouw aan de partituur en het libretto en de logica zijn voor mij een vereiste. Bovendien weiger ikhet (expliciete) geweld, zeker als het niet noodzakelijk is. Het is al erg genoeg dat het gebeurt, je hoeft het niet nog eens op het toneel laten zien!”

Haar roldebuut in de titelrol van Salome van Richard Strauss in 2011 in de Volksoper van Wenen, een rol die zij daarna herhaaldelijk zong (en nog steeds zingt) overal in de wereld werd een ware sensatie. GB Opera.it Magazine: “Ovation for the beautiful, talented and sensual Annemarie Kremer. Singled out by critics as the young new Dutch diva. La Kremer immediately shows absolute mastery of the scene and the musical score.”

Wat heb je met Strauss?

“Al snel kwam ik erachter dat Richard Strauss helemaal mijn componist is, zo invoelend en organisch als hij voor de stem heeft gecomponeerd. Dat was al zo toen ik vroeger zijn liederen zong en nu had ik het gevoel alsof hij Salome speciaal voor mij heeft geschreven!”

Wat zijn haar toekomstplannen? Wagner wellicht?

“Isolde is mij al een paar keer aangeboden en die wil ik ook graag doen, maar zeer zeker nog niet nu, daar wil ik nog een paar jaar mee wachten. In oktober ga ik wel Senta in ‘Der Fliegende Holländer’ zingen, in Rio de Janeiro. Het betreft een educatief project waar kinderen uit achterstandswijken bij betrokken zullen zijn.”

In January 2020 was het zo ver:

” In mei 2013 wacht mij een enorme uitdaging: ik zing Ursula in ‘Mathis der Maler’ van Hindemith aan de Semper Oper in Dresden.”

En in het seizoen 2016/17 zing ik in Buenos Aires Marie/Mariette in Korngold’s ‘Die Tote Stadt’

Opname uit 2017 in Wenen:

“Eén van mijn eerste bewuste, diep emotionele, muzikale ervaringen beleefde ik op mijn negende. Ik was toen met mijn moeder in Zelazowa Wola, het geboortedorp van Frédéric Chopin en mocht daar op een stralende zondagmorgen genieten van de mooiste nocturnes, walsen en sonates live gespeeld door de open tuindeuren van zijn geboortehuis. Het was alsof hij ons persoonlijk door de tijd heen toespeelde, die passie, die melancholie, maar ook die levensvreugde ik was compleet gegrepen! Meteen na thuiskomst mocht ik pianolessen nemen en studeerde in de jaren daarna vlijtig met de bedoeling om er mijn beroep van te maken en net zo te kunnen spelen.

Het is iets anders gelopen, want toen ik, als 17 jarige mijn natuurlijke opera-stemgeluid ontdekte was het ineens overduidelijk dat ik juist daarin al mijn passie, melancholie en levensvreugde kwijt zou kunnen en ik met de piano vooral een heel solide basis had gelegd voor mijn verdere muzikale leven. Jammer dat Chopin, die naast van de piano vooral van de sopraanstem hield, zich nooit geroepen heeft gevoeld een opera te componeren, ik had graag één van zijn heldinnen gezongen!