Dit album is een – soort van – vervolg op een cd met werken van Weinberg, Kattenburg, Vredenburg en Sjostakovitsj dat eind vorig jaar onder dezelfde naam uitkwam en waar ik meer dan enthousiast over was. Dat kwam niet alleen door de keuze van de stukken die ze speelden, veelal primeurs of op zijn minst amper bekend, maar ook door de fenomenale vertolking.
Helaas, deel twee heeft mij een beetje teleurgesteld. Nee, er is nog steeds niets mis met de vertolking, die is nog steeds voorbeeldig, maar de stukken (goed, nog steeds niet echt gangbaar) passen niet goed bij elkaar.
Mendelssohn steekt met zijn zoete romantiek schril af bij de nuchterheid van Hindemith en het bittere groteske van Sjostakovitsj. Het lijkt ook alsof het duo Valdimarsdottir en Worms hier de meeste moeite mee hebben, het boeit niet echt.
Maar met de sonate van Hans Gál nemen ze grandioos revanche: het o zo mooie werkje krijgt hier een topuitvoering, net als Hindemith trouwens. Wat had ik graag meer van dat soort stukken gehoord!
En nog iets: in tegenstelling tot deel één dekt de titel de lading niet, want zo kan alles, ook liefdesverdriet als symbool staan voor vervolging en/of onderdrukking. Met dat soort begrippen moeten we zuinig zijn.
THE VOICE OF THE VIOLA IN TIMES OF OPRESSION
Felix Mendelssohn Bartholdy: Sonata for viola and piano
Hans Gál: Sonata Op.101 for viola and piano
Dmitri Shostakovich: Impromptu for viola and piano
Paul Hindemith: Sonata for viola and piano
Asdis Valdimarsdottir (altviool), Marcel Worms (piano)
ZEF 9663
The voice of the Viola in Times of Opression: de altviool als stem voor de vervolgden
Hans Gál en Mario Castelnuovo-Tedesco: hoe konden we ze vergeten?