Domingo and Belcanto? Surely that was more something for his colleagues Pavarotti, Carreras and Kraus? And yet: certainly at the beginning of his career Domingo was also a Belcanto singer, although his high notes were not always really that high. For him, the interpretation of both the music and the text was essential. That is why even in this repertoire he was looking for the roles in which the character had more to offer than just ‘clean’ singing.
Lucia di Lammermoor
Domingo made his international debut at the age of 21, as Edgardo in Lucia di Lammermoor in Dallas. A special event, because his Lucia was then sung by 61-year-old Lilly Pons, who said her farewell to the operatic stage with this role.
In 1970 he sang Edgardo at the Metropolitan Opera, with none other than Joan Sutherland as Lucia. Gala (GL 100.571) released the highlights, combined with excerpts from La Traviata, from December that same year (also with La Stupenda). The sound is very poor, but it is definitely a noteworthy document.
It was only in 1993 that Domingo sang the role in the recording studio. The result is not entirely satisfactory. Which is not his fault. His Edgardo sounds less lyrical than twenty years earlier, but with such passion!
Cheryl Studer, who at that time was recording anything and everything soprano, was no real Lucia. She was a great Strauss and Mozart singer and her Wagners and Verdi’s were outstanding, but Lucia was too ambitious for her. Understand me well: she did have the high notes and they were very solid, but that’s exactly what you do not want for Lucia. The notes shouldn’t stand rock solid, they should shine, sparkle, sprint if necessary, and she couldn’t do that.
However, the real ‘culprit’ is the conductor. He is rushing things along and never ever stops. Still, the recording is very worthwhile, especially if you want to hear something else from Domingo and appreciate the quality of the sound.
Roberto Devereux
A reviewer from the New York Times wrote that it was without a doubt the most exciting event of the musical year 1970, and that I can totally believe. The performance of 24 October 1970 was recorded live and we are very lucky to have it.
Julius Rudel (well, where have all these great maestros gone?) conducts with a firm hand and with great love for the work. To cry so beautiful.
Domingo’s voice sounds like a bell and his performance causes ecstatic ovations. And about Beverly Sills (Elisabetta) I can be brief: overwhelming! No one, but no one has ever sung the part better than she has. She surely is Elisabetta. Everybody should see or hear her in this role (there’s also a DVD, unfortunately without Domingo). The applause after her ‘L’Amor suo mi fé benata’ seems to last forever.
Anna Bolena
Anna Bolena is considered to be the first important Romantic Italian opera and for Donizetti it was his big breakthrough. For Domingo too, Anna Bolena was a milestone: with the role of Percy he made his debut in New York.
He was then (can you believe it?) 25 years old, but his voice was completely ‘mature’: full, firm, soft, hard, begging, determined, with all the nuances in between. Talk about phenomenon!
The leading role was sung by Elena Souliotis, then 23. An almost forgotten singer now (her career didn’t last), but her intensity can only be compared to that of Maria Callas. A fun fact: La Divina was in the audience at the time!
Giovanna was sung by Marylin Horne and their duets will surely give goosebumps to the devotees. Janet Baker also made her American debut in the role of Smeton. The opera was recorded live at Carnegie Hall in 1966. My copy is by Legato (LCD-149-3), but the recording is now also available on other labels.
Norma
Pollione is one of the shining roles of the young Domingo. No wonder. A warlord and a lover: that’s what he is all about. In Norma he could show it all. He took the role in 1973 (once RCA GD 86502) and I think that’s a bit premature. Oh yes, his voice is crystal clear and so beautiful that it almost hurts, but he yet has to gain more of the needed authority. Nevertheless: recommended, not in the least because of Montserrat Caballé, who sings the leading part.
Domingo en belcanto? Dat was toch meer iets voor zijn collega’s Pavarotti, Carreras en Kraus? En toch: zeker in het begin van zijn carrière was Domingo ook een belcantozanger, al waren zijn hoge noten niet altijd even hoog.
Voor hem was de interpretatie van zowel de muziek als de tekst van wezenlijk belang. Vandaar ook dat hij zelfs in dit repertoire de rollen zocht waarin het door hem vertolkte personage meer in zijn mars had dan alleen maar ‘schoon’ zingen
Lucia di Lammermoor
Zijn internationale debuut maakte Domingo op 21-jarige leeftijd, als Edgardo in Lucia di Lammermoor in Dallas. Een bijzondere gebeurtenis, want zijn Lucia werd toen gezongen door de 61-jarige Lily Pons, die met de rol afscheid van de operabühne nam.
In 1970 zong hij Edgardo bij de Metropolitan Opera, met niemand minder dan Joan Sutherland als Lucia. Gala (GL 100.571) heeft de hoogtepunten hiervan uitgebracht, gekoppeld aan fragmenten uit La Traviata uit december datzelfde jaar (eveneens met La Stupenda). Het geluid is zeer pover, maar het is zonder meer een bijzonder document.
Pas in 1993 nam Domingo de rol in de studio op. Het resultaat is niet helemaal bevredigend. Het ligt niet aan hem. Zijn Edgardo klinkt minder lyrisch dan twintig jaar eerder, maar wat een passie!
Cheryl Studer, die toen werkelijk alles moest opnemen wat voor sopraan was gecomponeerd, was geen echte Lucia. Zij was een geweldige Strauss- en Mozart-zangeres en ook haar Wagners en Verdi’s mochten er zijn, maar Lucia was voor haar (en dat bedoel ik letterlijk) te hoog gegrepen.
Begrijp mij goed: de hoge noten had ze wel en ze stonden als een huis, maar dat is exact wat je niet moet hebben met Lucia. De noten moeten niet staan, ze moeten brilleren, sprankelen, desnoods sprinten, en dat kon ze niet.
De echte ‘boosdoener’ is echter de dirigent. Hij jaagt de boel op en staat nooit stil. Toch is de opname zeer de moeite waard, zeker als je iets anders van Domingo wilt horen en geluidskwaliteit op prijs stelt.
Roberto Devereux
Een recensent van de New York Times schreef dat het zonder twijfel het meest opwindende evenement was van het muzikale jaar 1970 en dat geloof ik onmiddellijk. De voorstelling van 24 oktober 1970 werd live opgenomen en daar mogen we ons meer dan gelukkig mee prijzen.
Julius Rudel (ach, waar zijn de tijden van zulke maestro’s gebleven?) dirigeert ferm en met heel erg veel liefde voor het werk. Om te huilen zo mooi.
Domingo’s stem klinkt als een klok en zijn optreden zorgt voor extatische ovaties. En over Beverly Sills (Elisabetta) kan ik kort zijn: overweldigend! Niemand, maar dan ook niemand heeft de rol ooit beter gezongen dan zij. Zij is Elisabetta. Dat moet je ooit gehoord of gezien hebben (er bestaat ook dvd met haar in die rol, jammer genoeg zonder Domingo). Het applaus na haar ‘L’Amor suo mi fé benata’ lijkt eindeloos te duren.
Anna Bolena
Anna Bolena wordt als de eerste belangrijke romantische Italiaanse opera beschouwd en voor Donizetti betekende het zijn grote doorbraak. Ook voor Domingo was Anna Bolena een mijlpaal: met de rol van Percy maakte hij zijn debuut in New York.
Hij was toen (kunt u het geloven?) 25 jaar oud, maar zijn stem was helemaal ‘volgroeid’: vol, stevig, zacht, hard, smekend, vastberaden, met alle nuances ertussenin. Over fenomeen gesproken!
De hoofdrol werd gezongen door Elena Souliotis, toen 23. Een inmiddels bijna vergeten zangeres (haar carrière heeft ook niet zo lang geduurd), maar haar intensiteit kan je alleen met die van Maria Callas vergelijken. Een aardigheidje: La Divina zat toen in de zaal.
Giovanna werd gezongen door Marylin Horne en hun duetten zullen de liefhebber echt kippenvel bezorgen. In de rol van Smeton maakte ook Janet Baker haar Amerikaanse debuut.
De opera is live opgenomen in Carnegie Hall in 1966. Mijn exemplaar is van Legato (LCD-149-3), maar de opname is tegenwoordig ook op andere labels verkrijgbaar.
Norma
Pollione is één van de glansrollen van de jonge Domingo. Geen wonder. Een krijgsheer en een minnaar: dat is hij ten voeten uit. In Norma kon hij lekker uitpakken.
Hij nam de rol in 1973 (ooit RCA GD 86502) op en dat vind ik een beetje te vroeg. O ja, zijn stem is kristalhelder en zo mooi dat het bijna pijn doet, maar het ontbreekt hem een beetje aan overwicht.
Niettemin: aanbevolen, niet in de laatste plaats vanwege Montserrat Caballé, die de hoofdrol zingt.
Basia con fuoco 