Dinh_Gilly

The Divine Emma /Božská Ema …

emmy-destinn-the-greatest-czech-soprano-dv

Emílie Pavlína Věnceslava Kittlová (February 26, 1878 – January 28, 1930) or, as the world knows her: Emmy Destinn. She is considered to be one of the greatest sopranos of the first twenty years of the twentieth century. She celebrated triumphs in Berlin, Paris, London and New York, she performed with Enrico Caruso, who had once proposed to her, and together they sang the world premiere of La Fanciulla del West, an opera that Puccini had composed with her voice in mind.

Emmmy Fanciulla

In her homeland, Bohemia, she was mainly loved for her patriotism, which even earned her a three-year house arrest during the First World War. The Czech documentary about her life is both interesting and irritating.

Emmy Dinh

Interesting because it recounts many unknown facts about her life and it provides us with beautiful images, photos and film clips and special acoustic recordings (including a real rarity: the Czech national anthem, sung in Czech together with her, then, lover, the Algerian baritone, Dinh Gilly):

Irritating, because it is put together as a very old-fashioned, extremely sentimental filmic portrait, full of seagulls flying overhead, windblown cornfields, a recurring hourglass and larded with staged fictional images. And all that to the sounds of Chopin’s Nocturne.

But the worst thing is that they had Destinn’s voice replaced with that of Gabriela Beňačková! So a great singer is not even allowed on- screen, because the leading part is – of course – intended for a beautiful young lady.

And here the _real_ Emmy:

The Greatest Czech Soprano
Supraphon, SU7006-9

Wilhelm Tell van Rossini: herinneringen aan één van de beste Zateerda/Matinees ooit

Het Nederlandse operajaar 2009 sloot op 12 december met een ongeëvenaard concert waar, volgens mij niets aan kon tippen. Tijdens de ZaterdagMatinee werd Guillaume Tell van Rossini uitgevoerd. Concertante, uiteraard, maar dan wel zonder coupures. Een zit van bijna vijf uur, maar wát een onvergetelijke én spannende uren! Het publiek werd gewoon uitzinnig en brak zowat het Concertgebouw af. De kracht van de uitvoering zat hem voornamelijk in de voortreffelijke bezetting van alle rollen. Allemaal. Ook de kleinste.

                                          Marina Poplavskaya © Wiki

Marina Poplavskaya was een onweerstaanbare Mathilde. Vanaf haar eerste aria wist zij het publiek te betoveren en die betovering verbrak zij geen moment. Overtuigend tot en met en dat werd zij voor beloond met een daverend applaus. Die middag groeide zij uit tot een publiekslieveling.

Hieronder: Marina Poplavskaya zingt ‘Ils s’éloignent enfin… Sombre forêt, désert triste et sauvage’. De opname is uit 2012

                AP Photo/Keystone, Walter Bieri

De titelrol werd voortreffelijk gezongen door Michele Pertusi, een zowat uitstervend ras van echte bas-chantanten die het niet moeilijk hebben met hoge noten. In zij interpretatie klonk hij als een echte vrijheidsstrijder. Een die weet wat echte strijd inhoudt en daarbij zijn menselijkheid behoudt. Ik werd er stil van.

Pertusi als Tell tijdens de Rossini Opera Festival 1993:

John Osborn was een Arnold uit duizenden. Hij liet het verbijsterd publiek versteld staan vanwege de spetterende hoge noten en het ontroerende legato.

Hieronder: John Osborn zingt ‘Asile héréditaire’ (A Tribute to Gilbert Duprez, Delos)

 

Ilse Eerens ontroerde met haar lichte, heldere en toch krachtige vertolking van Jemmy en Manuela Custer (Hedwige) zowat een lesje in ‘hoe zingt een echte mezzo’ gaf.   Onvoorstelbaar en indrukwekkend hoeveel kleuren haar lage register heeft!

Het Groot Omroepkoor was, zoals altijd eigenlijk ongeëvenaard. Eigenlijk zongen zij de hoofdrol in de opera. Van ingetogen zacht tot triomfantelijk hard, van smartelijk klagend tot vrolijk juichend, dat alles hadden ze paraat.

De uitvoering stond onder de zowat ‘fanatieke’ leiding van Paolo Olmi die het Radio Filharmonisch Orkest soms tot bloedstollende hoogte opzweepte.

The Divine Emma /Božská Ema …

emmy-destinn-the-greatest-czech-soprano-dv

Emílie Pavlína Věnceslava Kittlová (26 februari 1878 – 28 januari 1930) of, zoals de wereld haar kent: Emmy Destinn wordt beschouwd als één van de grootste sopranen uit de eerste twintig jaar van de twintigste eeuw. Ze vierde triomfen in Berlijn, Parijs, Londen en New York, trad op met Enrico Caruso die haar ooit een aanzoek had gedaan en samen met hem zong ze de wereldpremière van La Fanciulla del West, een opera, die Puccini met haar stem in zijn hoofd componeerde.

Emmmy Fanciulla

In haar vaderland, de Bohemen, was ze voornamelijk geliefd omwille van haar patriottisme, wat haar tijdens de eerste Wereldoorlog zelfs een driejarig huisarrest heeft opgeleverd. De Tsjechische documentaire over haar leven is tegelijkertijd interessant en irritant.

Emmy Dinh

Interessant, want het vertelt over veel onbekende feiten uit haar leven, laat prachtige beelden, foto’s en filmfragmenten zien en bijzondere akoestische opnamen (onder andere een echte rariteit: het Tsjechische volkslied, in het Tsjechisch gezongen samen met haar toenmalige geliefde, de Algerijnse bariton, Dinh Gilly) horen:

Irritant, want opgebouwd als een zeer ouderwets, oer sentimenteel filmisch portret, vol met overvliegende meeuwen, opwaaiende korenvelden, een steeds terugkerende zandloper en gelardeerd met in scène gezette fictieve beelden. En dat alles op de klanken van de Nocturne van Chopin.

Maar het aller, allerergste is dat zij de stem van Destinn vervangen hadden door die van Gabriela Beňačková! Een geweldige zangers die zelf niet eens in beeld mag komen want de hoofdrol is – uiteraard – bedoeld voor een mooie, jonge deerne.

En hier de echte Emmy:

The Greatest Czech Soprano
Regie: Petr Skala
Supraphon, SU7006-9