Laurent_Naouri
Maak kennis met Le Duc ‘Albe van Donizetti en denk vooruit naar Les vêpres siciliennes van Verdi
Le Duc D’Albe, een weinig bekende opera van Donizetti verhaalt van een wrede dictator, moord, doodslag en wraak. Van een onderdrukt volk en dappere opstandelingen. Maar het gaat ook over liefde. Tussen man en vrouw, maar ook – of misschien voornamelijk – over ouderliefde. Dé tiran die op zijn knieën voor de liefde van zijn zoon bidt.
Het verhaal in het kort: hertog Alva, de bloederige afgezant van koning Philips, bestiert het Vlaanderen met ijzeren hand. Hij heeft de graaf van Egmond laten onthoofden en Hélène, Egmond’s dochter, zweert wraak. Haar geliefde Henri de Bruges blijkt in werkelijkheid de zoon van Alva te zijn en als Hélène de tiran wil vermoorden, werpt hij zich tussenbeide. Henri dood, Hélène verbouwereerd en de naar Lissabon vertrekkende Alva wanhopig van verdriet. Einde opera. Als het libretto u enigszins bekend voorkomt dan heeft u gelijk. Verdi gebruikte het ook in zijn Les vêpres siciliennes.
Donizetti componeerde de opera in 1839 voor Parijs, maar het werk is onafgemaakt gebleven. De voornaamste reden, om het even simplistisch te stellen, was een strijd tussen de primadonna’s.
Al een paar jaar na de dood van de componist werden er pogingen gedaan om de opera te voltooien: men ging toen uit van de Italiaanse vertaling van het libretto. Her en der waren er opvoeringen, maar echt populair werd de opera nooit. Jammer eigenlijk, want hiermee is de weg naar Verdi en zijn Don Carlo geplaveid.
Sir Marc Elder over de opera:
Zoals gebruikelijk heeft de Opera Rara team de best mogelijke krachten verzameld en het resultaat liegt er niet om: wat een productie!
Met Laurent Naouri is de rol van Alva meer dan perfect bezet. Zijn bariton klinkt autoritair en bij vlagen angstaanjagend. Maar ook smekend. Je zou medelijden met hem hebben!
Angela Meade is een zeer ferme Hélène. Haar coloraturen zijn stevig en secuur maar verwacht geen flauwvallende heldin a’la Lucia of Elvira: deze dame heeft guts! Wat niet zegt dat zij ook niet fluisterend lief kan hebben, maar dat wraak haar prioriteit is, is nogal wiedes. Luister even naar het liefdesduet in de tweede akte: ‘Ah! Oui, longtemps en silence’ en de daaropvolgende heldhaftige ‘Noble martyr de la patrie’, waarin Hélène de boventoon voert.
Het is overduidelijk: Michael Spyres’ Henri is, ondanks zijn heroïsche timbre, het meest softe personage. Niet in zijn zangprestaties, o nee, want met zijn rol zet hij een nieuwe maatstaf voor belcanto in het Frans; maar als karakter. In confrontatie met zijn vader laat hij zich van zijn meest gevoelige kant zien. De scéne is trouwens één van de hoogtepunten van de opera. Donizetti op zijn best, hier had Verdi zich niet voor hoeven te schamen.
Opera Rara beperkt zich met deze opname tot het onaffe origineel, waardoor het verhaal eindigt met de arrestatie van Henri. De rest moeten wij er bij fantaseren. Of naar de opname luisteren die Dynamic live heeft gemaakt tijdens de voorstellingen in Antwerpen. Daar werd de Franse partituur in een door Giogio Battistelli ‘afgemaakte’ versie op de planken gebracht (Dynamic CDS 7665/1-2)
Gaetano Donizetti
Le Duc d’Albe
Angela Meade, Michael Spyres, Laurent Naouri, Gianlucca Buratto e.a.
Opera Rara Chorus (instudering: Stephen Harris); Hallé onder leiding van Sir Mark Edler
Opera Rara ORC54
De voorstelling van ‘Le Duc d’Albe’ door Opera Ballet Vlaanderen in 2012:
DONIZETTI: Le Duc d’Albe. Antwerpen 2012
Meer over Opera Rara:
Gefascineerd door onbekende opera’s: op bezoek bij OPERA RARA.
Opera Rara en vijf vergeten Donizetti’s
Bridges: Laurent Naouri ‘verjazzt’ Eissler en Prokofjeff
Het is niet de eerste keer dat de vermaarde basbariton Laurent Naouri een uitstapje maakt buiten het geijkte klassieke repertoire. Net als zijn vrouw, de sopraan Natalie Dessay zingt ook hij het ‘lichtere genre’, veelal samen met jazzmusici. Iets, wat vaak uitmondt in jamsessions en improvisaties.
Ik ken maar één uitvoering van de (complete, dat wel) Hollywood Songbook van Hanns Eisler: met Matthias Görne en Eric Schneider in Decca’s onvolprezen Entartete Musik serie, helaas is de cd inmiddels vervallen. Bovendien: er valt niets te vergelijken. Beide cd’s zijn grandioos in hun eigen soort.
Görne is eigenlijk een must, dus mocht u hem tegenkomen: meteen kopen. ‘Naouri and friends’ kunt u bewaren voor de nachtelijke uurtjes, met een glas whisky erbij.
Grappig eigenlijk hoe ontzettend Weill-achtig verjazzde Eisler klinkt, voornamelijk de ‘Kalifornischer Herbst’. Die zou zo uit één van Weill’s Amerikaanse shows kunnen komen.
Behalve Eisler hebben de musici ook Prokofjeff verjazzd. Pianist Guillaume De Chassy arrangeerde delen van diens piano- en vioolconcerten voor stem. Daarvoor gebruikte hij teksten van vier Russsiche dichters: Tsvetajeva, Poesjkin, Lermontov en Jesenin. Naouri zingt ze in een perfect Russisch, ieder woord is makkelijk te verstaan.
Maar het is niet alleen Naouri’s stem die de stemming bepaalt, de eigenlijke hoofdrollen zijn weggelegd voor het trio Guillaume de Chassy (piano), Thomas Savy (klarinetten) en Arnault Cuisinier (contrabas). Denk alleen niet dat je Prokofjeff nog ergens in herkent, mij is het in ieder geval niet gelukt.
Onbelangrijk, eigenlijk. Het draait tenslotte om de improvisaties en daar zijn de heren werkelijke meesters in.
Minpunt: het tekstboekje is helaas nogal slordig en een cd met tijdsduur van 45 minuten is gewoon een gotspe
En mocht u de smaak te pakken hebben, hieronder hoort u Laurent Naouri en de Chassy in ‘My Romance’:
Basia con fuoco 