Michael Fabiano overrompelt met zijn eerste cd-recital

Tamara-cover-square

Dat Michael Fabiano het ging maken stond voor mij onomstotelijk vast. Al vanaf de allereerste keer dat ik hem zag en hoorde, in de zeer aan te bevelen documentaire The Audition, wist ik het zeker, daar stond de winnaar. De concurrentie was dat jaar (2007) buitengewoon sterk, met onder de finalisten (o.a.) Jamie Burton, Angela Meade en Alek Shrader. Om daar tussen op te vallen moest je echt bijzonder zijn en dat was Fabiano zeer zeker.

De, met een hemelse stem begenadigde jonge tenor, toen nog maar 22 die zo verbeten de strijd met al zijn concurrenten aanging, toonde zich niet alleen buitengewoon getalenteerd, maar in zijn zelfverzekerde houding en drang om te winnen ook een strijder een doorzetter. Ik heb mij niet vergist en nu, twaalf jaar later behoort Fabiano tot de grootste tenoren ter wereld. En nu heeft hij zijn eerste solo-cd uitgebracht, bij de Nederlandse platenlabel Pentatone.

Het is een droom van een recital geworden, wat niet alleen aan die prachtige stem van Fabiano (en de schitterende begeleiding van het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Enrique Mazzola) ligt. Het is ook de keuze voor het repertoire.

Fabiano koos voor de aria’s die de parallelle lijn – en de ontwikkeling – van de Donizetti’s steeds ‘volwassenen’ worden belcanto (van Lucia, via Poliuto naar Maria di Rohan) rechtstreeks linkt aan de vroege Verdi’s. Waarbij (hulde, hulde!) hij vaak voor de originele versies van de door hem gezongen aria’s heeft gekozen. Zo zingt hij ook ‘Qual snague sparsi’, de tenoraria uit de oorspronkelijke, Sint-Petersburgs versie uit La Forza di Destino .

Al in de eerste aria uit Luisa Miller heeft hij mij totaal in zijn macht: zijn diminuendo! Mijn God! Daar gaat een hart van een operaliefhebber zowat dood aan. Er is ook een minpuntje: ‘La donna é mobile’ (Rigoletto). Niet dat hij het slecht zingt, al denk ik dat hij de Hertog al ontgroeid is. Het is gewoon overbodig.


GIUSEPPE VERDI, GAETANO DONIZETTI
Opera Arias
Michael Fabiano
London Voices, London Philharmonic Orchestra olv Enrique Mazzola
Pentatone PTC5186750

POLIUTO

MICHAEL FABIANO

LUCREZIA BORGIA Fleming

2 comments

  1. Prachtig, zinderende viriele zanger! En hij heeft een mooie expressieve laagte voor een tenor. Solozangers hebben hoorbaar nog meer noten op hun zang dan hun collega-instrumentalisten, het voordeel? van een stem

    Geliked door 1 persoon

  2. Veel genoten van dit recital maar even een paar kanttekeningen: intelligent gekozen programma afgezien van de inderdaad overbodige Donna e mobile. Ik vind de klank zeer herkenbaar en heeft een heerlijk latino kwaliteit, prima geschikt voor het repertoire. Af en toe is de klank iets te open en zijn passaggio gaat hem niet altijd makkelijk af, de stem wordt ineens dunner en hij tendeert om iets te ‘ingolato’ te zingen. De intonatie is dan iets te laag maar iha is Fabiano een pakkende en intelligente zanger, veel beter dan andere van zijn bewierookte collegae als Calleja c.s. Laten wij hopen dat hij dit repertoire verder uitbreidt en zich niet inlaat met zwaardere rollen.

    Geliked door 1 persoon

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s