Niemand was zo gek op hem zoals ik, toen ik hem voor het eerst hoorde. Zijn Don Carlo bij De Nationale Opera in Amsterdam in 2004 was van een ‘WOW!’ gehalte. Niet minder. Ik heb hem twee keer geïnterviewd en beide keren was ik onder de indruk van zijn intelligentie en gezond verstand. Helaas. Lang heeft het niet geduurd.

De oorzaak? Te veel, te zwaar, te snel? Er werd gefluisterd over problemen in de ‘privésfeer’. Hij moest onder het mes, had een bobbel op zijn stembanden. Een paar keer had hij keer carrièrestop. Hij zingt nog steeds, hoor, maar ik kan het maar niet (meer) mooi vinden.

Dit interview is gemaakt tijdens de Don Carlo- repetities in juni 2004

Dat Rolando Villazon een echte ontdekking was wist ik al uit de juichende persberichten. In de operatijdschriften was zelfs sprake van een ‘tweede Domingo’ wat een zeer kritische vriend uit Londen die hem in Les Contes d’Hoffmann had gehoord bevestigde.

Ikzelf was zeer enthousiast over zijn eerste cd met Italiaanse opera-aria’s (Erato 5456262), vandaar dat ik het een eer vond om hem te kunnen ontmoeten, nog voor zijn Amsterdams debuut als Don Carlo.

Ik mocht de tenor spreken als eerste van een ware stoet aan interviewers, een weelde. Ook, omdat ik nog een staartje van de repetitie mocht meemaken. Nu moet u weten dat ik al heel wat gewend ben en het een en ander op operagebied heb meegemaakt, maar dit was een ware sensatie. Ik werd er sprakeloos van, gelukkig bleek Villazon een begenadigd verteller.

Rolando Villazón (Don Carlo) Dwayne Croft (Rodrigo) in Amsterdam:

Het is heet die avond, maar daar heeft hij geen last van en nog voordat het bestelde water is gearriveerd, vertelt hij dat hij in Parijs woont, met zijn vrouw Lucia die psychoanalytica is (“nee, ze oefent niet op mij, ha, ha, ha”), en zijn twee zoontjes: Dario en Matteo.

Hoe voelt het om een ster te zijn? Verwachtte jij het succes dat je ten deel viel?
“Verwachten..  nou nee, je verwacht het niet, al hoop je dat het gaat gebeuren. Mijn vrouw vroeg me onlangs nog hoe ik me voel met al die aandacht die ik opeens krijg. En ik zei: het voelt als vliegen. Het is van ‘o wow’ maar tegelijk ook duizelingwekkend. En ik ben bang om tijdens de vlucht te vallen en mijn missie als een operazanger, een kunstenaar niet te kunnen volmaken. En toen zei ze: wees niet bang, ik ben hier en als je valt, ga ik je vangen”.

Zijn stem werd ontdekt toen hij 18 jaar oud was, maar hij twijfelde, hij wou nog zoveel doen in zijn leven. Psychologie studeren, bijvoorbeeld. Of een priester worden. Hij was nog jong en het leven was zo verwarrend. Hij voelde zich net als Stephen Dedalus uit ‘Een portret van een kunstenaar als jongeman’, die dacht dat hij een jezuïet wilde worden, terwijl hij alleen maar wilde schrijven. En Villazon wilde zingen, daar hield hij het meeste van.

Op zijn twaalfde al sloot hij zich in zijn kamer op en zong: Mexicaanse liedjes, musicals. En toen hij Perhaps love kocht, een LP met duetten die Domingo met John Denver had ingezongen, was het raak. Hij kocht alle platen van Domingo, met cross-overs, dat wel, want toen wist hij nog niets van de opera af. Domingo was zijn idool en leermeester. Inmiddels zijn ze goede vrienden geworden en het is voor hem een grote eer dat Domingo zijn carrière nauwlettend volgt.

“Toen ik in Berlijn was voor L’elisir d’amore stond Domingo in Pique Dame. Ik ging naar elke repetitie van hem, een betere leerschool bestaat niet. Zijn intensiteit en zijn betrokkenheid, zijn alles eigenlijk: daar leer ik van. Ik ben ook speciaal naar Washington gevlogen om zijn repetities van Le Cid bij te wonen”.

Denkt je dat je carrière zich in dezelfde richting als die van Domingo zal ontwikkelen?
“Vooralsnog niet. Domingo is een legende en ik ben ik. Ik hou ervan om risico’s te nemen, vandaar die Hoffmann, Carlos, en binnenkort mijn eerste Don José. Maar daarna zing ik alleen maar lyrische rollen. Het is voor mij te vroeg om in dramatische rollen te stappen”.

In 2007 had Villazon zijn eerste solorecital voor DG opgenomen. Hij heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt. Voor zijn cd-debuut koos hij aria’s van opera’s die hij nog nooit had gezongen en die hij vrij zeker ook nooit gaat zingen. Niet alleen omdat ze te zwaar zijn voor hem maar ook omdat ze zelden nog opgevoerd worden, de meeste althans. En daar schuilt ook de grootste waarde van deze cd, want zeg maar zelf: heeft u ooit van Maristella van Pietri gehoord?

Cielo e mar
Aria’s van Ponchielli, Cilea, Mercadante, Boito, Pietri, Gomes, Verdi en Donizetti
Orchestra Sinfonica di Milano Giuseppe Verdi olv Daniele Callegari
DG 4777593