Lili_Boulanger

PARADIS SUR TERRE

Paradis sur terer

Al een tijd ben ik in de ban van Nicky Spence. Sinds ik hem als Števa (Jenůfa van Janáček) in Brussel heb gezien, staat hij op mijn “to watch” lijst.

Nicky Spence at the Classical Brit Awards:

Dankzij Chandos kan ik nu van zijn recital met Franse liederen smullen. Voor de verandering geen Fauré of Duparc, waarvoor mijn dank!

Les prières  van André Caplet zijn nieuw voor mij. De zeer gelovige Caplet raakte tijdens de Eerste Wereldoorlog gewond – hij werd blootgesteld aan een gifgasaanval bij Verdun. In die periode zijn ook de Les prières ontstaan. Het zijn op muziek gezette gebeden van het katholieke geloof, zeer ontroerend in hun eenvoud.

Slechte gezondheid heeft ongetwijfeld ook de composities van Lili Boulanger beïnvloed. De, op haar 24ste gestorven componiste, is voornamelijk bekend van haar pianowerken. En van ‘Pie Jesu’.

De Clairières dans le ciel  ademen voornamelijk serene rust en melancholie uit. Iets, waar Spence heel erg goed raad mee weet. De jonge Schotse tenor heeft een fijn timbre met misschien niet altijd de mooiste hoogte, maar hij weet de weemoedige sfeer goed met over te brengen.

Het mooist vind ik hem in de liederen van Cécile Chaminade, hier kan hij laten horen dat zijn stem ook de vrolijkheid goed aankan.


 

ANDRÉ CAPLET, LILI BOULANGER, CLAUDE DEBUSSY, CÉCILE CHAMINADE
Paradis sur terre
Nicky Spence (tenor), Malcolm Martineau (piano)
Chandos CHAN 10893 • 64‘

Nicky Spence herbeleeft Janáčeks Het dagboek van degene die verdween

JENŮFA. Alvis Hermanis, Brussel 2014

BLOEMEN VAN CAROLYN SAMPSON
carolyn-sampson-marco-borggreve

©Marco Borggreve

Op dinsdag 14 april 2015 maakte de, bij voornamelijk oude muziekliefhebbers, zeer geliefde Britse sopraan Carolyn Sampson haar opwachting in de Kleine Zaal van het Concertgebouw met een niet alledaags programma. Dit keer ging het niet zo zeer om de componisten, maar om …. bloemen. Dus geen Bach, Händel of Purcell of… maar, wacht even! De laatste dan weer wel, want ook hij heeft een ode aan de roos gebracht.

De website van het Concertgebouw vatte Sampsons recital mooi samen: “Normaal krijgt operadiva Sampson bloemen toegeworpen, maar vanavond offreert ze de zaal een boeket.”

Carolyn-Sampson-Concertgebouw

Sampson in het Concertgebouw

Met haar bloemenrecital reisde Sampson door heel Europa, waar ook een goede commerciële reden voor was: bij de Zweedse firma BIS werd haar langverwachte nieuwe solo album, Fleurs verschenen. Rozen, heel erg veel rozen passeren de revue, maar ook sneeuwklokjes, jasmijn en lelietjes van dalen worden niet vergeten.

De middag vóór haar recital ontmoette ik haar in het de Concertgebouwcafé. Het was alsof de weergoden haar en haar bloemen nog dat klein beetje extra gunden: de dag was warm en zonnig, met een perfect blauwe hemel. Haar dochtertje van vier speelde buiten, haar zoontje van zes moest zij thuislaten: hij gaat al naar school en dan kan je hem niet zo maar meenemen naar Amsterdam.

De kinderen zijn dan ook de voornaamste reden dat zij zo weinig opera doet, want dan moet zij vaak en veel van huis zijn en dat heeft zij er niet voor over. Thuis is Freiburg, waar zij al negen jaar samen woont met haar man die een baan heeft bij Het Freiburger Barockorchester.

“Ik doe mijn best om niet meer dan twee projecten per maand te doen, maar soms loopt het uit. In de maanden april en zeker mei ben ik altijd drukker dan mij lief is. En vraag mij niet hoe het komt, ik weet het gewoon niet
Er komen dan natuurlijk allerlei passies en paasoratoria voorbij, maar ik denk niet dat het alleen daaraan ligt. Ook mijn recitals worden vaker in die twee maanden geprogrammeerd.”

Komt Bach haar in die maanden weleens de neus uit?
“Kan iemand te veel aan Bach hebben? O nee, o nee! Bach verveelt echt nooit, zeker de beide passies niet. Ik kan er altijd iets nieuws in ontdekken”.

(meer…)