Opera? Geen opera? Of toch wel? Berlioz zelf gaf zijn compositie de naam ‘dramatische legende’, dat als een concertstuk uitgevoerd diende te worden. Maar nu we zelfs het Requiem van Verdi of de Matthäus Passion van Bach scenisch opvoeren, ach… waarom niet? En toch is er veel voor te zeggen, voor ‘akoestisch only’, voor het kiezen voor muziek sec, zonder (veelal) verstorende beelden.
De voorliggende live opname uit Barbican in Londen (opgenomen in september 2017) is daar het klinkende bewijs van. Het London Symphony Orchest is gepokt en gemazeld in het oeuvre van Berlioz. Hun eerste opname van La Damnation de Faust onder Pierre Monteaux stamt al uit 1962 en we mogen natuurlijk Colin Davis niet vergeten: hij nam het werk twee keer op, in 1973 en 2001. De nieuwe opname onder Simon Rattle bevestigt nogmaals de verwantschap die de Londenaren met Berlioz hebben. Het is zonder meer prachtig, al prefereer ik lichtelijk de visie van Davis.
Wat deze opname tot een echte ‘must have’ maakt is de werkelijk onnavolgbaar schitterende Marguerite van Karen Cargill. Haar ‘D’amour l’ardente flamme’ zingt ze met een tot tranen toe roerende inleving, ik althans hield het niet droog.
Bryan Hymel is een uitstekende Faust en Christopher Purves een goede Mefisto.
HECTOR BERLIOZ
La Damnation de Faust
Karen Cargill, Bryan Hymel, Christopher Purves
Tiffin Boys’Choir, Tiffin Girls’ Choir, Guildhall School Singers,
London Symphony Choir- and Orchest o.l.v. Simon Rattle
LSO Live LSO 0809
De Schotse mezzosopraan Karen Cargill beschikt over een zeer expressieve stem die haar in staat stelt om alle wendingen in de muziek perfect uit te beelden. Je zou kunnen zeggen dat ze met alle winden meedraait, en dat bedoel ik als een groot compliment: weinig zangers hebben de souplesse en nog minder weten er zo natuurlijk mee omgaan.
Haar stem op zich is niet echt ‘romig’, maar het ontbreekt haar niet aan fluweel, bijzonder. Ik vind het zeer boeiend, want haar zingen is veel meer dan gewoon maar mooi. Soms, zeker in de forte passages, kan zij best scherp uithalen, maar dan zonder dat het onaangenaam wordt.
Cargills vertolking van liederen van Alma Mahler is dan ook zo helemaal anders dan die ik tot nu toe hoorde. Zó uitgevoerd komt Alma op gelijke voet te staan met haar beroemdere echtgenoot.
Maar: hoe geweldig ik Cargill ook niet vind, voor mij staat zij een beetje in de schaduw van haar begeleider, pianist Simon Lepper. Het hoort niet, weet ik, maar ik betrap mij er op dat ik voornamelijk naar zijn pianospel luister.
In de Rückert Lieder laten beide kunstenaars mij naar adem happen, zo geweldig vind ik hun uitvoering. Zo anders dan alle andere, zo volkomen eigen. Het pretentieloos uitgevoerde “Ich bin der Welt abhanden gekommen” is van een zeldzame schoonheid. Soms wil Cargill te veel uithalen, maar daar is Simon Lepper weer, die brengt je terug in de wereld vol betovering.
Ook met hun weergaloos uitgevoerde Lieder eines fahrenden Gesellen doen zij mij versteld staan: zo heb ik de cyclus nog nooit eerder gehoord. Zij maken je duidelijk waar het over gaat zonder dat de tekst nadrukkelijk ‘uitgesproken’ wordt. Adembenemend. En alweer betrap ik mij erop, dat ik mijn oren niet van de pianist kan afwenden. Bijzonder.
Ik kan dan ook niet anders dan die cd aan een ieder aanbevelen die van liederen houdt en de pianist niet alleen de gelijke maar ook een onmisbare partner van de zanger vindt.
ALMA & GUSTAV MAHLER
Lieder
Karen Cargill (mezzosopraan), Simon Lepper (piano)
Linn Records CKD
Basia con fuoco 