Operalia

Interview with Carmen Giannattasio

carmen-grazia-fortuna-ward-victor-santiago

Photo: Victor Santiago

She is a strong woman. Like Leonora in Il trovatore, the role she performed in October 2015 at the National Opera in Amsterdam. A conversation with the Italian soprano Carmen Giannattasio. “I don’t owe anybody anything. I did it all by myself.”

Unter recently Dutch operagoers mainly knew her as the strict museum director in Damiano Michieletto’s production of Il Viaggio a Reims for the National Opera.

carmen-giannattasio-viaggio-a-reims-clarchen-matthias-baus

Photo: Clärche & Matthias Baus

Trailer from Michieletto’s production:

But Carmen Giannattasio’s fame extends far beyond that. She is one of the most famous belcanto sopranos emerging over the last few years.

The soprano, born on April 24, 1975, in Avellino, southern Italy, has a repertory consisting of dozens of familiar and less familiar roles, and her discography is much larger than one would expect. In October 2015 Giannattasio returned to Amsterdam for Leonora in Verdi’s Il Trovatore, a role she has sung previously in Zürich, Venice, and New York.

carmen-trov

As Leonora in Amsterdam with Francesco Meli as Manrico. Photo: Ruth Walz

Giannattasio studied the role of Leonora with Leyla Gencer, her teacher and mentor. It was also Gencer who prepared her for her La Scala debut in 2001, while she was still a student at the conservatory.

“Leyla Gencer perhaps was the most important person in my life. She coached and stimulated me. She believed in me unconditionally, and gave me the extra push I needed to go to La Scala. She was present when I made my debut there as Giulietta in Il Giorno di Regno.

Music in the convent

“I was two years old when I first discovered music. I’ll never forget that day, it will be etched on my memory forever.”

“It happened in a convent. I went to nursery school there, and was bored to death. You have to understand that I was a difficult child at the time, not very social. “Peculiar” would probably describe me best.  Our family had just been blessed with a new child, and I was fiercely jealous of my baby brother. I teased him, and nothing could be done with me. My parents wanted me to become more sociable, and learn how to get on with other children, that is why they sent me to nursery school at such an early age. And right there, in that convent nursery school, I heard music for the very first time.”

“It came from behind a closed door. When I opened it, I saw a piano. Sitting at it, was mother superior. It was she who was responsible for those divine sounds. I wanted to be able to do that too: I wanted to be part of the enchantment. So I kept begging for piano lessons at home until my parents gave in.”

“It was my piano teacher who discovered my voice, and who sent me to the conservatory. I was not so certain myself.  It did not help I did not care much for opera, which did not really touch me. I greatly preferred the piano! My father agreed with me: as a piano teacher at least I could make a living. It took three years before I suddenly saw the light. From that moment on, I acquired a real taste for singing.”

“Music was never enough for me. I also studied English and Russian literature, and even got my degrees. I speak Russian very well, and would love to sing Russian operas. Unfortunately, I am never asked to do so. Apparently people think those works can only be sung by Russians, and Italians can do no justice to them. A pity!”

carmengiannattasio-top

Photo: Opera Base


Operalia and Opera Rara

At the Operalia-contest in Paris in 2002 Giannattasio won both the first prize, and the audience prize. Did this help her to get on?

“Let me put it this way: everything you achieve, you do by yourself. Plácido Domingo is very kind and supportive, and after I won, he invited me to Los Angeles to participate in a gala, where I sang Desdemona in the fourth act of Otello, with Roberto Alagna. But in fact I don’t owe anybody anything. I did it all on my own, without any help from others.”

Carmen Giannattassio at the Operalia 2002:

The phrase ‘nobody has ever helped me, I did it on my own’ is repeated like a mantra throughout our conservation. Giannattasio repeats it once more when we discuss the unfamiliar Belcanto roles she has recorded for Opera Rara.

“I am really very proud I have done those recordings. Not everyone is willing to, for a good reason. You have to work extremely hard for just one performance, and one recording.”

“It is rather weird to study roles you will never sing a second time. You know it is a one-off, and after that, basta. Well, in most cases, anyhow. But I did it with a lot of pleasure. I was very young then, and more than willing to do it.  And I am really proud of that. I did it!”

Carmen Giannattasio discusses her recording of Bellini’s Il pirata for Opera Rara:

Elisabetta and Leonora

One of her most important recent roles is Elisabetta in Donizetti’s Maria Stuarda. She sang the role in London and Paris, in the same production, but with two different partners: in London, mezzo-soprano Joyce DiDonato, and in Paris the (light) soprano Aleksandra Kurzak. Does she sing and colour the role differently with another partner?

“No, of course not. The role remains the same, after all. You sing the notes and the words, and your partner is just your partner. Nothing changes. Well, perhaps a little, but not for me. DiDonato is a mezzo, and they transposed the score down for her. To me, that did not matter at all. Kurzak is a very temperamental woman. She is bursting with energy, and I like that very much, because it is important to have a partner who challenges you.”

Giannattasio and Kurzak in Maria Stuarda:

Giannattasio’s interpretation of Leonora reminds me a lot of Leyla Gencer, and I am not alone in that. On YouTube an admirer wrote under a video from Zürich: “Degna studentessa della Gencer… È stata una Leonora belissima. Finalmente una voce veramente verdiana. Mamma, è divino senza più aggettivi.”

I am particularly struck by the determination in her voice. Is Leonora a strong woman?

“O yes, certainly! But more importantly, she is young, not older than seventeen, eighteen at the most. Leonora is a teenager, and teenagers are the same throughout history. The moment they are in love, they think it is the most important thing in the world. Their love is everything to them! On top of it, they are impulsive, and think the world comes to an end when something stands between them and their love. And of course they all want to die, to die of and for love. Adolescents! Don’t forget Leonora is extraordinarily fascinated by a mysterious man she hardly knows anything about, not even his real name.”

‘The fondest memories I have of Il Trovatore are of a Metropolitan Opera production in 2012. David McVicar is a director I greatly admire. He is not really traditional, quite progressive, actually, but in his case, everything makes sense.  I have nothing against updating, by the way! It just as well possible to sing a role in a T-shirt and jeans, that does not affect the character at all.”

“I love to be challenged, otherwise things can get monotonous. You cannot endlessly repeat yourself. There are limits, however. Don’t touch the music or the libretto, those things should never be tampered with. Also, I don’t like extremes. I don’t think I would do anything a director asks of me, but I am willing to go far, yes. Fortunately, I have never been asked to cross my own boundaries yet.”

Trailer from Il Trovatore in Amsterdam:

 

Fashion and the future

carmen-it

Photo courtesy The IT Magazine

Giannattasio is one of the few opera stars who also works as a model. She is the face of Alberta Ferretti, Antonio Riva en Antonio Grimaldi, amongst others.

“Yes, I guess you could say I am a fashionista. I am fortunate there are people around who want to invest in me, and that certain brands have made me their ambassador. I am not really a model, and do not look like a model. I am a normal woman, like millions of others.”

Future plans? Dreams?

“I speak Russian, English, French, and Spanish. Not German, so no German repertoire for me. I could never sing an opera in a language I do not speak. Doing that, you are nothing more than a parrot, which is not for me. But I am still young, and who knows what will come on my path.”

“Norma always has been my dream role, because you can prove yourself with it not only as a singer, but as an actress as well. Now I have learned Norma, I don’t have any big wishes left anymore. One day I might sing Lady Macbeth, or Tosca, but not for the moment.”

Giannattasio sings ‘Casta Diva’ from Norma:

“I am more than happy with how my life, including my personal life, looks right now. I am also extremely proud of myself, because I did everything myself, no one ever helped me. Life is short, and I don’t want to plan anything.  I live by the day, and it feels just great like that.”

English translation: Remko Jas

Carmen Giannattasio is een sterke vrouw

carmen-giannattasio-grazia-fortuna-ward-foto-victor-santiago
Carmen Giannattasio als model voor Grazia Fortuna Ward. Foto: Victor Santiago

Ze is een sterke vrouw. Net als Leonora in Il trovatore, de rol die ze in oktober 2015 bij De Nationale Opera ging vertolken. Een gesprek met de Italiaanse sopraan Carmen Giannattasio. “In feite heb ik aan niemand iets te danken. Ik heb het allemaal zelf gedaan.”

De doorsnee Nederlandse operaganger kende haar tot voor kort voornamelijk als de strenge museumdirectrice uit de Damiano Michieletto´s productie van Rossini´s Il Viaggio a Reims bij de Nationale Opera.

Trailer van de productie:

Maar Carmen Giannattasio’s faam reikt veel verder dan dat. Ze is één van de beroemdste belcantosopranen van de laatste jaren.

De op 24 april 1975 in Avellino (Zuid Italië) geboren sopraan heeft tientallen bekende en onbekende rollen op haar repertoire staan en haar discografie is veel groter dan men zou kunnen vermoeden.

In oktober 2015 kwam Giannattasio naar Amsterdam voor Leonora in Il Trovatore van Verdi, een rol die zij al eerder heeft vertolkt in o.a. Zürich, La Fenice in Venetië en de Met in New York. Een rol die zij ooit heeft ingestudeerd onder supervisie van Leyla Gencer, haar lerares en mentor. Het was Gencer die haar klaarstoomde voor haar debuut aan de Milanese La Scala in 2001 toen zij nog aan het conservatorium studeerde.

“Leyla Gencer was misschien wel de belangrijkste persoon in mijn leven. Ze heeft me gecoacht en gestimuleerd. Ze geloofde onvoorwaardelijk in me en heeft me de ‘push’ gegeven die ik nodig had om de stap naar La Scala te maken. Ze was er zelf ook bij, bij mijn debuut als Giulietta in Il Giorno di Regno.”

Muziek in het klooster

“Ik was twee jaar oud toen ik voor het eerst kennismaakte met muziek. Die dag vergeet ik niet, die staat voor altijd in mijn geheugen gegroefd”.

“Het was in een klooster. Ik zat daar op een kleuterschooltje en ik verveelde mij dodelijk. Nu moet je weten dat ik best vervelend was, toen. Ik was alles behalve sociaal, je kan rustig zeggen dat ik behoorlijk raar was. Ons gezin werd net verrijkt met een nieuw kindje en ik was dodelijk jaloers op mijn pasgeboren broertje. Ik pestte hem en er was geen land met mij te bezeilen. Mijn ouders wilden dat ik socialer werd en met andere kinderen leerde omgaan, vandaar dat zij mij al zo vroeg naar de kleuterschool hebben gebracht.”

“En daar, in dat peuterklasje van het klooster hoorde ik voor het eerst muziek. Het kwam van achter een gesloten deur en toen ik de deur opendeed zag ik een piano. Daar zat moeder overste achter, zij was het die voor de goddelijke klank verantwoordelijk was. Dat wilde ik ook, ik wilde bij de betovering horen.Thuis ben ik net zo lang blijven zeuren tot ik op de pianoles mocht.”

Het was mijn pianolerares die mijn stem heeft ontdekt en mij naar conservatorium heeft gestuurd. Daar was ik niet zo zeker van, ik twijfelde… Bovendien had ik eigenlijk niets met opera, het raakte mij niet echt. Piano vond ik veel mooier! Mijn vader was het eigenlijk met mij eens: als pianoleraar kon ik tenminste mijn brood verdienen. Pas na drie jaar viel het kwartje, toen kreeg ik pas de smaak te pakken.”

“Muziek was voor mij niet genoeg. Ik studeerde ook Engelse en Russische literatuur. Daar heb ik ook een graad in behaald. Ik spreek goed Russisch en ik zou graag Russische opera’s willen zingen. Helaas word ik daar niet voor gevraagd. Blijkbaar denkt men dat die rollen door Russen bezet moeten worden en dat Italianen het niet zouden kunnen. Jammer.”

Operalia en Opera Rara

Bij de Operalia competitie in 2002 in Parijs won Giannattasio zowel de eerste prijs als ook de publieksprijs. Heeft het haar op weg geholpen?

“Laat ik het maar zo stellen: alles wat je bereikt doe je zelf. Domingo is buitengewoon aardig en behulpzaam. Na het winnen van het concours heeft hij mij naar Los Angeles uitgenodigd, daar mocht ik meedoen aan een Gala, waarbij ik, naast Roberto Alagna Desdemona zong in de vierde acte van Otello. Maar in feite heb ik aan niemand iets te danken, ik heb het allemaal zelf gedaan, zonder enige hulp van buitenaf”.

Giannattasio tijdens Operalia 2002:

De zin “niemand heeft me ooit geholpen, ik deed het zelf” klinkt als een soort mantra door ons hele gesprek. Giannattasio herhaalt het als we het over de onbekende belcantorollen hebben die ze voor Opera Rara heeft opgenomen. “Daar ben ik echt trots op, dat ik het deed. Niet iedereen doet het. Uiteraard. Niet iedereen wil zo veel werk verrichten voor maar één uitvoering, één opname.”

“Het is best vreemd om rollen te leren die je daarna nooit meer zingt. Je weet dat het bij die ene keer blijft, daarna is het basta. Nu ja, meestal dan. Maar ik deed het met ontzettend veel plezier. Ik was toen heel erg jong en ik wilde het meer dan graag. En daar ben ik dus echt trots op. Ik deed het!”

Elisabetta en Leonora

Eén van haar belangrijkste rollen van de laatste tijd is Elisabetta in Maria Stuarda van Donizetti. Zij zong haar in Londen en Parijs, in precies dezelfde productie maar met een totaal andere partner: in Londen was het de mezzo Joyce diDonato en in Parijs de (lichte) sopraan Aleksandra Kurzak. Zingt en kleurt ze de rol anders bij die verschillende partners?

“Welnee, helemaal niet. De rol is immers dezelfde? Je zingt je noten en je woorden, en je partner is gewoon je partner. Er verandert niets. Nou ja, een beetje, maar dat geldt niet voor mij: DiDonato is een mezzo, voor haar werd de partituur een paar noten naar beneden bijgesteld. Voor mij maakte het niets uit. Kurzak is een zeer temperamentvolle vrouw, zij barst van energie en dat vind ik prettig, want het is echt belangrijk om partners te hebben die je weten uit te dagen.”

Giannattasio en Kurzak in Maria Stuarda:

Haar interpretatie van Leonora doet mij sterk aan Gencer denken. Ik ben de enige niet. Op You Tube, onder de clip uit Zürich heeft een bewonderaar gereageerd:

“Degna studentessa della Gencer… È stata una Leonora belissima. Finalmente una voce veramente verdiana. Mamma, è divino senza più aggettivi. ”

Mij valt voornamelijk de vastberadenheid in haar stem op. Is Leonora een sterke vrouw?

“O ja, beslist! Maar: zij is voornamelijk jong, niet ouder dan 17, hooguit 18. Leonora is een teenager en teenagers zijn van alle tijden. Als zij eenmaal verliefd zijn dan denken ze dat dat het allerbelangrijkste is wat er is. Hun liefde is alles voor ze! Daarbij zijn ze ook impulsief en denken dat de wereld vergaat als er iets tussen hen en hun geliefde komt. En natuurlijk willen ze allemaal sterven, sterven van en voor de liefde. Pubers! Vergeet niet dat Leonora buitengewoon gefascineerd is door de mysterieuze man van ze niet eens weet wie of wat hij is en hoe hij eigenlijk heet!”

“Mijn mooiste herinneringen heb ik aan de productie in de Met in 2012. Mc Vicar is een regisseur die ik zeer bewonder. Hij is niet echt traditioneel, hij is behoorlijk vooruitstrevend, maar alles is bij hem logisch. Maar ik heb echt niets tegen actualisering, hoor! De rol kan je net zo goed in een T-shirt en in een spijkerbroek zingen, dat verandert helemaal niets aan het karakter.”

“Ik hou ervan om uitgedaagd te worden, anders wordt het monotoon. Je kan jezelf niet blijven herhalen. Maar er zijn grenzen, dat wel. Je mag niet aan de muziek en niet aan het libretto komen, je mag ze niet veranderen. En ik houd niet van extremen. Ik denk ook niet dat ik alles zou kunnen doen wat een regisseur van mij verlangt, maar ik ga er best ver in, ja. Gelukkig is mij nog nooit gevraagd om over mijn grenzen heen te gaan

Trailer uit de productie in Amsterdam:

Giannattasio is één van de weinige operasterren die ook modellenwerk doet: zij is het gezicht van onder andere Bulgari en Antonio Riva.

carmen-gianna-bulgari

“Je kan wel stellen dat ik een ‘fascionista’ ben. Ik prijs mij gelukkig dat er mensen zijn die in mij willen investeren en dat er merken zijn die van mij hun ambassadrice hebben gemaakt. Ik ben niet echt een model en ik zie er niet uit als een model. Ik ben een gewone vrouw, zoals miljoenen anderen.”

Toekomstplannen? Dromen?

“Ik spreek Russisch, Engels, Frans en Spaans. Geen Duits, dus geen Duits repertoire voor mij. Ik zou het niet kunnen opbrengen om een opera te zingen in een taal die ik niet beheers. Dan ben je net een papegaai, het is niets voor mij. Maar ik ben nog jong en wie weet wat er nog op mijn weg komt?”

“Ik ben meer dan gelukkig met hoe mijn leven, ook mijn privéleven er nu uitziet. En ik ben ontzettend trots op mezelf, want alles heb ik zelf bereikt, er was niemand die mij ooit heeft geholpen. Het leven is kort en ik wil niet plannen. Ik leef bij de dag, het is goed zo.”

English translation:
CARMEN GIANNATTASSIO interview in English