Daniil_Trifonov
The Arthur Rubinstein International Piano Master Competition. A competition with a human face
Which pianist does not dream of being the new Rubinstein? Or at least Emanuel Ax, winner of the first prize at the very first Arthur Rubinstein International Piano Master Competition in Tel Aviv forty-three years ago?
It is claimed that ‘the public’ is crazy about competitions, and I certainly believe that. Already in ancient times, people managed to keep their minds calm with bread and games; and all kinds of competitions were organized, also for singers, poets and philosophers. One wants to be entertained and the tension is tempting. Also for the spectators, but first and foremost for the participants, for whom a lot is at stake: commitments, record contracts and – who knows? – a great career and eternal fame.
The world is getting tougher, so are the competitions. Rivalry, not only among the participants but also among the competitions themselves, is increasing. In that world, the Tel Aviv competition feels a bit like a warm bath, at least that is what is claimed.
Idith Zvi © Eyal Fisher
Idith Zvi, artistic director of the Competition for thirteen years, likes that: “We want to be a competition with a human face. It is – and remains – a competition, but we must not lose sight of the human aspect, it is stressful enough for the participants.
Jan Jacob Bistrizky with Arthur Rubinstein
It was Jan Jacob Bistrizky, himself a pianist and – before he emigrated to Israel in 1971 – one of the leaders of the Chopin Competition in Warsaw, who took the initiative to found a similar competition in Tel Aviv. His main intention was to enrich Israeli cultural life, but also to honour the name and artistic heritage of his friend Arthur Rubinstein.
Arthur Rubinstein and Jan Jacob Bistrizky
Since its foundation, the competition has also focused on promoting the work of Israeli composers. All participants are obliged to study a work of an Israeli composer ordered by the competition. There are always two of them, a man and a woman (in 2014 there were Ella Sheriff and Benjamin Yusupov) in Israel gender equality is more than important.
The enormous success of the first three editions led to the founding of the Arthur Rubinstein International Music Society in 1980. The year 2014 took a special place in the history of the competition: it was forty years ago that the competition was founded and ten years since the first ‘Piano Festivities’ had taken place. In 2014 it was also five years since the death of Bistrizky.
A few figures: in forty years fourteen competitions were held, there were six hundred participants, 43 pianists have won prizes, 180 often world famous musicians have been a member of the jury and the prizes amount to more than half a million dollars.
Idith Zvi is a famous pianist. She was the founder and director of the chamber music festival in Kfar Blum in the Upper Galilee, director of the Israel Chamber Orchestra and for many years head of the classical department of Kol Israel (Israeli radio). She became involved in the competition fourteen years ago.
How did it all start?
“In 2000 I was approached by Arie Vardi, chairman of the jury but also a well-known pianist and piano pedagogue. Among his students he counts among others Yundi. Was I interested in becoming Deputy Director? With the promise that I would succeed Bistrizky after his withdrawal. However, I first had to be interrogated by the members of the Supervisory Board and Bistrizky himself. I was elected. Three years later Bistrizky retired and I took his place as Director General.
Idith Zvi and Arie Vardi, with the portrait of Arthur Rubinstein © Daniel Tchetchik
“I had known him for years, also because I had done the competion’s radio broadcasts from the start. Bistrizky was a very erudite, intelligent man who was well organised and knew exactly what he wanted to achieve. It was not difficult to succeed him: what he left behind was a very well oiled and excellent running competition.”
“This year we have 39 participants, more than usual. The level of the candidates, therefore, was very high, it was not easy to choose. The medals the winners receive are decorated with drawings by Picasso of Rubinstein, with a fascimile signature of the maestro himself. Plus the emblem of the State of Israel”.
Een bijschrift invoeren
Once you said that you don’t have to be a pianist to be asked for the jury.
“I still stand behind that. We are looking for real musicians in heart and soul, people we know and respect.”
“This year we have an ex-rocker, Yoni Rechter, among the jury members. He comes from the better pop music, but don’t be mistaken: he has also studied at the conservatory and has a great sense of music! But anyway: there should be at least one pianist, don’t you think? For the first time this year we have a fantastic Egyptian pianist in the jury, Ramzi Yassa.”
Ramzi Yassa talking to Arik Vardi about the Rubinstein competition. Only the introduction is in Hebrew:
“Fortunately, I am not a member of the jury and I don’t have to make any decisions! I think I would have a lot of arguments with the others!
What about the repertoire that candidates have to play? What are the rules?
“At the recitals they play what they want, they have no restrictions. Lately you see a shift towards ‘modern’ and ‘less common.’ We had a participant who had Ligeti on his list and Igor Levit, our second prize winner from 2005, played Reger and Hindemith.”
Igor Levit plays Suite 1922 Op. 26 pt 1 by Paul Hindemith:
No modern composers at the obligatory concerts? The list from which candidates may choose does not go beyond Prokofiev and Bartók?
“This is true, but how many good piano concerts from the twenty-first century do you know? The chamber music section changes each time. The emphasis is on the type of ensemble we have in mind, this year we have selected repertoire for wind ensembles”.
Among the 39 candidates there are many Russians (10) and Asians (11); do you have an explanation for this?
“It is of course due to music education and discipline. Perseverance and personal ambitions also play a significant role. Now you should not start to generalise right away. Nor should you lump all Asians together, because the differences between them are immense. Also the often heard comment that they lack emotions is not true! For example, the Chinese use a lot of expression in everything they play, more so than the Japanese, but that is also generalising and I don’t want to be guilty of that.”
What strikes me is the total lack of participants from the Netherlands. Can’t the Dutch play the piano? Or have they just not heard of the competition?
“Is our competition so unknown to you? That scares me! We need to do more about that!
“But the explanation may also be that there are few Russians studying at your conservatories. If you look closely at the list of participants, you will see that many of the American candidates, for example, originate from Russia. Or from one of the Asian countries”.
Meanwhile, the winners take over the international stages by storm. Daniil Trifonov, the sensation of 2011, has also won other competitions within a few months and signed an exclusive contract with DG.
Igor Levit, the somewhat timid winner of the second prize in 2005, has also fared well and has a CD out for Sony with Beethoven’s last piano sonatas – an absolute must for every music lover:
From 25 April to 11 May 2017, the fifteenth edition of the International Arthur Rubinstein Piano Master Competition was held. How will things turn out for Szymon Nehring, the latest winner of the competition? Time will tell, but I predict a great future for him.
Nehring plays Rachmaninoff’s third piano concerto:
And playing chamber music in Gabriel Fauré’s first piano quartet:
And what do you think of the Israeli participant Yevgeni Yontov? Below he plays Prokofiev ’s third piano concerto:
Weergaloze Liszt-recital door Boris Giltburg
Daniil Trifonovs weergaloze Rachmaninoff: cd van het jaar?
Translated with http://www.DeepL.com/Translator
Daniil Trifonovs weergaloze Rachmaninoff: cd van het jaar?
Daniil Trifonovs vertolking van het tweede en het vierde pianoconcert van Rachmaninoff is het allerbeste wat ik in jaren heb gehoord. Zijn energie is tomeloos, de spanning is om te snijden en de manier hoe hij de sentimentele passages met pure virtuositeitsvertoon weet te combineren is weergaloos.
Dat Trifonov, nog maar 27 jaar oud tot de meest opwindende pianisten van de laatste tijd behoort, dat wisten we wel. Ook zijn affiniteit met de muziek van Rachmaninoff was ons bekend. Maar soms ontstijgt iets je voorstellingsvermogen en dat is wat nu gebeurt. Geholpen door Yannick Nézet-Séguin laat Trifonov je alle (en dat zijn er heel erg wat!) uitvoeringen van nummer twee vergeten. Niks geen routine, niks geen klank om de klank alleen, niks geen spiervertoon. Hier gebeurt echt een wonder: het is alsof ik het concerto voor het eerst in mijn leven onderga. …
In nummer vier gaat hij nog een stapje verder en gebruikt al zijn techniek om het concert nog moeilijker te laten klinken dan het is. Of juist makkelijker, wat elkaar niet tegenspreekt. Ik heb nog nooit in mijn leven een betere uitvoering van dit concert gehoord.
Maar er is meer. Tussen de beide pianoconcerto’s zit ‘een mopje’ Bach: Rachmaninoffs eigen bewerking van de vioolsolopartita BWV 1006. Ik vind die transcriptie heel erg mooi, het voelt ook een beetje als een oase van zalige rust.
Vergeet trouwens het Philadelphia Orkestra niet, ooit Rachmaninoffs eigen ‘huisorkest’! Onder de waanzinnig energieke, inspirerende en opwindende leiding van Yannick Nézet-Séguin ontplooien ze zich als een meesterlijk virtuoos geheel. Voornamelijk de houtblazers klinken opmerkelijk goed.
De live opname maakt het genot nog groter en intenser. Laat je niet door de rare titel, de hoes en de foto’s misleiden, die slaan nergens op. Koop de cd en geniet van wat wellicht de beste opname van het jaar is.
Destination Rachmaninov. Departure.
SERGEI RACHMANINOV: pianoconerto’s 2 &4
J.S.BACH: Suite from the Partita for Violin in E major BWV 1006
Daniil Trifonov
The Philadelphia Orchestra olv Yannick Nézet-Séguin
DG 4835355
International Arthur Rubinstein Piano Master Competition: wedstrijd met een menselijk gezicht
Welke pianist droomt er niet van om de nieuwe Rubinstein te zijn? Of op zijn minst Emanuel Ax, winnaar van de eerste prijs tijdens de allereerste International Arthur Rubinstein Piano Master Competition in Tel Aviv drieënveertig jaar geleden?
Er wordt beweerd dat ‘het publiek’ gek is op concoursen en daar geloof ik zonder meer in. Al in de oudheid wist men de gemoederen met brood en spelen rustig te houden; en er werden allerlei wedstrijden georganiseerd, ook voor zangers, dichters en filosofen. Men wilt vermaakt worden en de spanning is aanlokkelijk. Ook voor de toeschouwers, maar in eerste instantie voor de deelnemers, voor wie heel erg veel op het spel staat: engagementen, platencontracten en – wie weet? – een grote carrière en eeuwige roem.
De wereld wordt harder, zo ook de competities. De rivaliteit, niet alleen onder de deelnemers maar ook onder de wedstrijden zelf, neemt toe. In die wereld voelt het concours Tel Aviv een beetje als een warm bad, zo wordt er althans beweerd.
Idith Zvi © Eyal Fisher
Idith Zvi, sinds dertien jaar artistiek leider van het Concours vindt dat leuk: “We willen een wedstrijd zijn met een menselijk gezicht. Het is – en blijft – een competitie, maar we moeten het humane aspect niet uit het oog verliezen, het is voor de deelnemers al stressy genoeg”.
Jan Jacob Bistrizky met Arthur Rubinstein
Het was Jan Jacob Bistrizky, zelf een pianist en – vóór hij in 1971 naar Israël emigreerde – één van de leiders van het Chopin Concours in Warschau, die het initiatief nam voor het oprichten van een soortgelijk concours in Tel Aviv. Het was voornamelijk zijn bedoeling om het Israëlische culturele leven te verrijken, maar ook om de naam en het artistiek erfgoed van zijn vriend Arthur Rubinstein te eren.
Arthur Rubinstein en Jan Jacob Bistrizky
Vanaf de oprichting heeft het concours zich ook gericht op het promoten van het werk van Israëlische componisten. Alle deelnemers zijn verplicht om een door het concours bestelde werk van een Israëlische toondichter in te studeren. Het zijn er altijd twee, een man en een vrouw (in 2014 waren het er Ella Sheriff en Benjamin Yusupov) in Israël is seksegelijkheid meer dan belangrijk.
Het enorme succes van de eerste drie edities leidde in 1980 tot het oprichten van het Arthur Rubinstein International Music Society. Het jaar 2014 nam een bijzondere plaats in de geschiedenis van het concours in: het was veertig jaar geleden dat de competitie werd opgericht en tien jaar sinds de eerste ‘Piano Festivities’ hebben plaatsgevonden. In 2014 was het ook vijf jaar sinds de dood van Bistrizky.
Een paar cijfers: in de veertig jaar werden veertien competities gehouden, er waren zeshonderd deelnemers, 43 pianisten hebben prijzen gewonnen, in de jury namen plaats 180 vaak wereldberoemde musici en de prijzen bedragen meer dan een half miljoen dollar.
Idith Zvi is een beroemde pianiste. Zij was oprichtster en directrice van het kamermuziekfestival in Kfar Bloem in Noord Galilea, directeur van het Israel Chamber Orchestra en jarenlang hoofd van de klassieke afdeling van Kol Israel (Israelische radio). Veertien jaar geleden raakte zij bij het concours betrokken
Hoe is het allemaal begonnen?
“In 2000 werd ik benaderd door Arie Vardi, voorzitter van de jury maar ook een bekende pianist en pianopedagoog. Onder zijn leerlingen telt hij onder anderen Yundi. Of ik geïnteresseerd was om een plaatsvervanger van Bistrizky te worden? Met de belofte dat ik hem na zijn terugtrekking zou opvolgen. Wel moest ik eerst onderworpen worden aan de ondervraging door de leden van de Raad van de Commissarissen en Bistrizky zelf. Ik werd gekozen. Drie jaar later is hij met pensioen gegaan en ik nam zijn plaats in.
Idith Zvi en Arie Vardi, bij het portret van Arthur Rubinstein © Daniel Tchetchik
Ik kende hem al jaren, ook omdat ik al vanaf het begin radio-uitzendingen van het concours verzorgde. Bistrizky was een zeer erudiete, intelligente man die goed georganiseerd was en precies wist wat hij wilde bereiken. Het was niet moeilijk hem op te volgen: wat hij achterliet was een zeer goed geoliede en een uitstekend lopende competitie.”
“Dit jaar hebben wij maar liefst 39 deelnemers, meer dan normaal. Het niveau van de kandidaten was dan ook bijzonder hoog, het was niet makkelijk om te kiezen.
De medailles die de winnaars ontvangen zijn voorzien van tekeningen die Picasso van Rubinstein maakte, met een fascimile handtekening van de maestro zelf. Plus het embleem van de staat Israël”.
Ooit zei u dat je geen pianist hoeft te zijn om gevraagd te worden voor de jury.
“Daar sta ik nog steeds achter. Wij zoeken echte musici in hart en nieren, mensen die we kennen en respecteren.”
“Dit jaar hebben we onder de juryleden een ex-rocker, Yoni Rechter. Hij komt van de betere popmuziek, maar vergis je niet: hij heeft ook conservatorium gedaan en heeft een enorm muziekgevoel! Maar goed: er moet tenminste één pianist bij zijn, vind je niet? Voor het eerst dit jaar hebben wij een fantastische Egyptische pianist in de jury zitten, Ramzi Yassa”.
Ramzi Yassa in gesprek met Arik Vardi over het Rubinstein competitie. Alleen de introductie is in het Hebreeuws:
“Gelukkig zit ik zelf niet in de jury en hoef ik geen beslissingen te nemen! Ik denk dat ik veel ruzie met anderen zou krijgen!”
Hoe zit het met het repertoire dat de kandidaten moeten spelen? Wat zijn de regels?
“Bij de recitals spelen ze wat zij zelf willen, daar hebben ze geen restricties in. De laatste tijd zie je een verschuiving richting ‘modern’ en ‘minder gangbaar’. Zo hadden we een deelnemer die Ligeti op zijn lijst had staan en Igor Levit, onze tweede prijs winnaar uit 2005 speelde Reger en Hindemith”.
Igor Levitt speelt Suite “1922” Op. 26 pt 1 van Paul Hindemith:
Geen moderne componisten bij de verplichte concerten? De lijst waaruit de kandidaten mogen kiezen gaat niet verder dan Prokofjeff en Bartók?
“Dat is inderdaad zo, maar hoeveel goede pianoconcerten uit de éénentwintigste eeuw ken je? Het onderdeel kamermuziek wisselt per keer. De nadruk ligt op welke samenstelling wij voor ogen hebben, dit jaar hebben wij voor de blazerensembles gekozen”.
Onder de 39 kandidaten zijn er veel Russen (10) en Aziaten (11); heeft u daar een verklaring voor?
“Het ligt uiteraard aan het muziekonderwijs en de discipline. Ook doorzettingsvermogen en eigen ambities spelen een niet te verwaarlozen rol. Nu moet je niet meteen gaan generaliseren. Je mag ook niet alle Aziaten in één pot samen stoppen, want de verschillen onderling zijn immens. Ook de vaak gehoorde kreet dat het ze ontbreekt aan emoties klopt van geen meter! Chinezen bijvoorbeeld gebruiken veel expressie in alles wat zij spelen, meer dan Japanners, maar dat is ook generaliseren en daar wens ik mij niet schuldig aan maken”
Wat mij opvalt is het totale gemis aan deelnemers uit Nederland. Kunnen Nederlanders geen piano spelen? Of hebben ze gewoon niet van het concours gehoord?
“Is onze competitie bij jullie dan zo onbekend? Daar schrik ik van! Daar moeten wij wat meer aan doen!”
“Maar de verklaring kan ook aan het feit liggen dat er weinig Russen aan jullie conservatoria studeren. Als je de lijst met de deelnemers goed bekijkt dan zie je dat er veel van bijvoorbeeld Amerikaanse kandidaten oorspronkelijk uit Rusland komen. Of uit een van de Aziatische landen”.
Ondertussen bestormen de winnaars de internationale podia. Daniil Trifonov, de sensatie van 2011, heeft binnen een paar maanden ook andere concoursen gewonnen en een exclusief contract met DG getekend.
Igor Levit, de wat schuchtere winnaar van de tweede prijs in 2005, is ook goed terechtgekomen en heeft voor Sony een cd met de laatste pianosonates van Beethoven ingespeeld – een absolute must voor elke muziekliefhebber:
Dit jaar werd er van 25 april tot 11 mei 2017 de vijftiende editie van de International Arthur Rubinstein Piano Master Competition gehouden. Hoe zal het met Szymon Nehring, de nieuwste winnaar van de competitie verder gaan? De tijd zal het leren, maar zelf voorspel ik hem een grote toekomst.
Szymon Nehring
Nehring speelt het derde pianoconcert van Rachmaninoff:
En als kamermuziekspeler in het eerste pianokwartet van Gabriel Fauré:
En wat denkt u van de Israëlische deelnemer Yevgeni Yontov?
Hieronder speelt hij het derde pianoconcert van Prokofjeff:
Weergaloze Liszt-recital door Boris Giltburg
