Beverly Sills, de Amerikaanse ‘coloratuurkoningin’ heeft in Europa nooit de status van haar collega’s Callas en Sutherland gehad. Sterker: veel mensen wisten van haar bestaan niet eens af. De reden daarvoor? Gebrek aan een exclusief contract met een belangrijke firma. En: zij reisde niet. Als moeder van twee zwaar gehandicapte kinderen wilde ze zo veel mogelijk bij haar kinderen zijn.

Beverly Sills (25 mei 1929 – 2 juli 2007), werd geboren in Brooklyn als Belle Miriam Silverman. Haar ouders waren Joodse immigranten uit Odessa en Boekarest. Als kind sprak ze Jiddisch, Russisch, Roemeens, Frans en Engels.

Hoewel ze een enorm repertoire had die van Händel en Mozart tot Puccini, Massenet en Verdi reikte, was ze vooral bekend om haar vertolkingen in coloratuursopraanrollen. Haar stralende hoge D’s en E-flats klonken schijnbaar moeiteloos en vanzelfsprekend.

Het meest werd zij geassocieerd met de opera’s van Donizetti: Lucia di Lammermoor, La fille du régiment en de drie ‘Tudor-koninginnen’. Haar Elisabetta in Roberto Devereux is gewoon de beste ooit.

Maar ook haar Manon en Thaïs (Massenet) zijn onvergetelijk, net als haar Violetta (La Traviata) en alle drie de vrouwenrollen in Les contes d’Hoffmann van Offenbach. Ja, ze zong ze alle drie op een avond.

Op driejarige leeftijd won Sills een ‘Miss Beautiful Baby’ wedstrijd, waarin ze ‘The Wedding of Jack and Jill’ zong. Vanaf haar vierde trad ze professioneel op in het zaterdagochtend radioprogramma ‘Rainbow House’ onder de naam Bubbles Silverman.

Toen ze zeven jaar oud was begon ze  met zanglessen bij Estelle Liebling, die haar enige zanglerares bleef. Een jaar later zong ze in de korte film Uncle Solves It (gefilmd in augustus 1937, uitgebracht in juni 1938 door Educational Pictures), tegen die tijd had ze haar artiestennaam aangenomen, Beverly Sills.

LUCIA DI LAMMERMOOR

Sills’ Lucia (Westminster 4712502),  blijft voor mij één van de beste vertolkingen ooit, zeker als we het over studio-opnames hebben. Haar portrettering verenigt het beste van Callas en Suitherland: de virtuositeit, stemschoonheid en zuivere intonatie van la Stupenda en het grote acteren van la Divina. Niet echt een grote tragédienne (maar dat is Lucia ook niet), meer een passief kindmeisje dat het allemaal over zich heen laat komen. Ook de rest van de cast (Carlo Bergonzi, Piero Cappuccilli, Justino Diaz) is van zeer hoog niveau en Thomas Schippers dirigeert zeer ferm. Maar wat die opname werkelijk bijzonder maakt, is het gebruik van een glasharmonica in de waanzinscène, precies zoals Donizetti het oorspronkelijk had voorgeschreven.

ROBERTO DEVEREUX

Een recensent van de New York Times schreef dat het zonder twijfel het meest opwindende evenement was van het muzikale jaar 1970 en dat geloof ik onmiddellijk. De voorstelling van 24 oktober 1970 werd live opgenomen en daar mogen we ons meer dan gelukkig mee prijzen.

Julius Rudel (ach, waar zijn de tijden van zulke maestro’s gebleven?) dirigeert ferm en met heel erg veel liefde voor het werk. Om te huilen zo mooi.

Domingo’s stem klinkt als een klok en zijn optreden zorgt voor extatische ovaties. En over Elisabetta van Sills kan ik kort zijn: overweldigend! Niemand, maar dan ook niemand heeft de rol ooit beter gezongen dan zij. Zij is Elisabetta. Dat moet je ooit gehoord of gezien hebben Het applaus na haar ‘L’Amor suo mi fé benata’ lijkt eindeloos te duren.

Hieronder Beverly Sills in de laatste scène uit Roberto Devereux:

THAÏS

Hieronder Beverly Sills en Sherrill Milnes in de finale van de opera:

MANON

Sills zong ook in het Duits.

Hieronder zingt zij ‘Ruhe sanft, mein holdes Leben’ uit Mozarts Zaide. Mijns inziens de beste vertolking van die aria ooit:

En zij zong ook liederen

Hieronder ‘Breit über mein Haupt’ van Strauss:

Mis de prachtige hommage aan Beverly Sills, ‘Made in America’ (DG 0734299) niet,  met een keur aan schitterende archiefbeelden, waaronder ook  La Traviata met Ettore Bastianini.

In dit ruim 75 minuten durende portret praat Beverly Sills open en eerlijk over haar leven en carrière. Het portret wordt geïllustreerd met zeldzame opnamen en foto’s uit de Charles Mintzer collectie.

Hieronder Beverly Sills’ afscheidsoptreden, waar zij als toegift het Portugese volkslied ’Tell Me Why’ zingt dat Estelle Liebling, haar enige zanglerares, haar gaf toen ze tien was. Als eerbetoon aan Liebling eindigde Sills elk recital met dit lied.