Carlo di Borgogna van Pacini: een ‘belcanto opname van het millennium’?
Vierenzeventig opera’s heeft hij geschreven, maar voor een doorsnee operaliefhebber is hij niet meer dan een naam. Een enkele verzamelaar van Leyla Gencer kende zijn Sappho, een doorgewinterde belcanto bewonderaar heeft Margherita,Regina d’Inghilterra op zijn plank staan. Maar van Carlo di Borgogna heeft bijna niemand gehoord.
Geen wonder. De première in 1835 was een fiasco en de opera werd nooit meer uitgevoerd. Sterker: ook de partituur werd niet eerder uitgegeven. Is het terecht? Laat ik maar eerlijk zijn: een hoogvlieger is het niet.
De opbouw is heel traditioneel: cavattina, cabaletta, stretta en van enige psychologische ontwikkeling van de personages is absoluut geen sprake. Wat dat betreft blijft Paccini ver achter bij zijn tijdgenoten Donizetti en – voornamelijk – Bellini.
Maar de muziek is machtig mooi en er valt wanzinnig veel te genieten. Het is tenslotte niet voor niets dat Pacini ‘Il maestro di cabaletta’ werd genoemd!
Jennifer Larmore en Elizabeth Futral zingen het duet ‘Qual d’un angelo nel core, espulsa schernita’:
De uitvoering is van een onvoorstelbaar hoog niveau. Alle zangers, met Bruce Ford, Jennifer Larmore en Elizabeth Futral voorop beschikken over een formidabele techniek en een ongekende souplesse en David Parry dirigeert met verve en overgave.
Toen de opname in 2001 op de markt werd gebracht werd er in de connaisseurkringen gesproken over een ‘belcanto opname van het millennium’ en daar zat iets in (ORC21)
Wie meer wil weten over Karel de Stoute of Karel Maarten, de vorst die eigenlijk het Bourgondische Rijk als zelfstandige eenheid verkwanselde, die prachtlievend was, een promotor van de kunsten, zoals uit dit prachtige portret van Rogier van der Weijden moge blijken, maar ook een verkwister van gemeenschapsmiddelen en geregeld een meedogenloos wrede vorst, doet er goed aan deel 8 van deze podcast te beluisteren. Die kan afzonderlijk worden begrepen. Bart van Loo begint zijn beschrijving van Karel de Stoute met een beschrijving van de mooie maar afstandelijke ogen in het portret van Van der Weijden. Maar het loont alleszins de moeite om daarna bij deel 1 te beginnen. Gebaseerd op een boek van dezelfde maker. https://klara.be/debourgondiers
De meeste romantische operas over historische onderwerpen trekken zich weinig aan van de feitelijke historie. Maar dat begon al bij Shakespeare, hoewel die zich nog wel bekommerde om wat de historie ons kon leren. Vanaf Racine was geschiedenis een exotische dekmantel voor het uitbeelden van – meetal tamelijk voorspelbare – passies. Maar goed, wie heeft er iets aan een gezongenb geschiedenisboek? Hoewel Boris Godounov dan wel weer dicht in de buurt komt van feitelijke historie, en met gunstige gevolgen. De echte Karel de Stoute was misschien homoseksueel zoals Bart van Loo opppert, en in elk geval waren zijn drie huwelijks ingegeven door staatspolitieke belangen. Naar zijn derde echgenote keek hij nauwelijks om en dat huwelijk is misschien om deze reden kinderloos gebleven. Als hij niet alleen maar een dochter had gehad waren wij nooit onderdeel geweest van het Habsburgse Rijk en hadden we de tachtigjarige oorlog niet gehad, en eigenlijk ook uitendelijk de Eerste Wereldoorlog, die grotendeels ging om het gebied van het oude Bourgondië, en daarmee ook niet de Tweede Wereldoorlog. Maar ja, al.. als.. Als Hannibal Roe had kunnen innemen. Als de Perzen niet verslagen waren bij Thermopylae… enz… Toch komt dat ‘als niet, dan..’ bij Karel de Stoute wel erg dichtbij. Daarover gaat deze opera niet. https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_the_Bold
et is allemaal buitengewoon interessant Neil, maar de literatuur, poëzie, schilderkunst en muziek, die zijn niet echt de media om de echte geschiedenis te laten weerklinken. Je moet ze dan ook op hun meritum (i.e. noten, dichtregelds, tekeningen) aanspreken en niet of het waar was/is.
Basia con fuoco 
Wie meer wil weten over Karel de Stoute of Karel Maarten, de vorst die eigenlijk het Bourgondische Rijk als zelfstandige eenheid verkwanselde, die prachtlievend was, een promotor van de kunsten, zoals uit dit prachtige portret van Rogier van der Weijden moge blijken, maar ook een verkwister van gemeenschapsmiddelen en geregeld een meedogenloos wrede vorst, doet er goed aan deel 8 van deze podcast te beluisteren. Die kan afzonderlijk worden begrepen. Bart van Loo begint zijn beschrijving van Karel de Stoute met een beschrijving van de mooie maar afstandelijke ogen in het portret van Van der Weijden. Maar het loont alleszins de moeite om daarna bij deel 1 te beginnen. Gebaseerd op een boek van dezelfde maker. https://klara.be/debourgondiers
LikeGeliked door 1 persoon
De meeste romantische operas over historische onderwerpen trekken zich weinig aan van de feitelijke historie. Maar dat begon al bij Shakespeare, hoewel die zich nog wel bekommerde om wat de historie ons kon leren. Vanaf Racine was geschiedenis een exotische dekmantel voor het uitbeelden van – meetal tamelijk voorspelbare – passies. Maar goed, wie heeft er iets aan een gezongenb geschiedenisboek? Hoewel Boris Godounov dan wel weer dicht in de buurt komt van feitelijke historie, en met gunstige gevolgen. De echte Karel de Stoute was misschien homoseksueel zoals Bart van Loo opppert, en in elk geval waren zijn drie huwelijks ingegeven door staatspolitieke belangen. Naar zijn derde echgenote keek hij nauwelijks om en dat huwelijk is misschien om deze reden kinderloos gebleven. Als hij niet alleen maar een dochter had gehad waren wij nooit onderdeel geweest van het Habsburgse Rijk en hadden we de tachtigjarige oorlog niet gehad, en eigenlijk ook uitendelijk de Eerste Wereldoorlog, die grotendeels ging om het gebied van het oude Bourgondië, en daarmee ook niet de Tweede Wereldoorlog. Maar ja, al.. als.. Als Hannibal Roe had kunnen innemen. Als de Perzen niet verslagen waren bij Thermopylae… enz… Toch komt dat ‘als niet, dan..’ bij Karel de Stoute wel erg dichtbij. Daarover gaat deze opera niet. https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_the_Bold
LikeGeliked door 1 persoon
et is allemaal buitengewoon interessant Neil, maar de literatuur, poëzie, schilderkunst en muziek, die zijn niet echt de media om de echte geschiedenis te laten weerklinken. Je moet ze dan ook op hun meritum (i.e. noten, dichtregelds, tekeningen) aanspreken en niet of het waar was/is.
LikeLike