In 2014 hadden we een Wagner-jaar. En toen het 2015 werd dacht ik in mijn onnozelheid dat we nu aan andere componisten mochten beginnen. Letterlijk schreef ik: “het is voorbij, de Ring ligt veilig opgeborgen in de Rijn en hopelijk wordt hij nu beter bewaakt. Het Walhalla bleek niets anders dan de zoveelste utopie en alle goden bleken gewone mensen te zijn, en zijn inmiddels allemaal dood. Samen met de helden met wie we eigenlijk medelijden moeten hebben. Eén ding hebben we geleerd: de strijd om macht, geld en wereldheerschappij gaat gewoon door.” Met de laatste zin had ik gelijk.

 

 

 

In 1958 begon het Decca-team, aangevoerd door de producent John Culshaw, aan het meest prestigieuze project ooit: de complete Ring van Wagner, met als dirigent Georg Solti. De opnamen vonden plaats in Wenen en het hele project nam zes jaar in beslag. In 1964 maakten de televisieteams van BBC en ORF een documentaire over het geheel, waarbij ze tijdens de opnamesessie van Götterdammerung opnamen maakten.

 

 

Het is een buitengewoon boeiend document geworden, in stemmig zwart-wit en in stijl herinnerend aan de oude Polygoon-journaals. Wij zien de aankomst van de zangers en zijn getuige van het treffen van alle voorbereidingen. Zo zien wij hoe nauwkeurig wordt opgemeten waar de twintig microfoons opgehangen moeten worden en hoe de plaatsen van de zangers exact bepaald worden.

Omdat de opnamen plaatsvonden in de Sofiensäle, een geliefde danszaal midden in de drukke stad, moest het verkeer omgeleid worden, wat met een paar flessen cognac wonderwel lukte.

Tijdens de zogenaamde ‘Zigarettenpausen’ (zou het tegenwoordig nog kunnen?) werden de meeste betrokkenen geïnterviewd, wat een extra persoonlijke touch heeft opgeleverd.

Als bonus krijgt u van Decca ruim een uur hoogtepunten uit de Ring, in een surround geluid.

The making of (the Ring). Of zoals de titel voluit luidt: ‘The Golden Ring. Hinter den kulissen der Götterdämmerung’ (Decca 071153-09)

 

De in 2013 bij Erato (93414227) uitgebrachte korte versie van de Ring, in ongeveer 85 minuten, kunt u rustig als een licht voorgerecht (en zo u wilt een toetje – wie zei dat mosterd na de maaltijd niet lekker kan zijn?) beschouwen.

De twee cd’s, opgenomen onder Philippe Jordan, laten zich best smaken, zeker ook omdat het Orchestre de l’Opéra National de Paris door de maestro goed strak wordt gehouden en hij de meer lyrische passages laat domineren. Brünnhilde (Nina Stemme) mag even afscheid komen nemen en dat vind ik een passend slot.

Over drie vrij nieuwe ‘Ringen’ en een Walküre uit de archieven