Emmerich_Kalman

About operetta gala’s. And more. A bit of nostalgy

My dear readers: you should know how important you all are. We music reviewers, we too are ego-trippers, just as much as novelists or psychologists. We do what we do because it helps us get rid of our problems. Or not.

Because you are all so faithful and take the trouble to read me (I hope), I am going to tell you a bit about myself. Also because I received ‘death threats’ following an interview (am I a BN now?) and got a bit ‘unheimlich’ about it.

Music is not a science, certainly not in the strict sense. There are no mathematical rules for it, although there were (and still are) plenty of ‘pioneers’ who claimed so. The result of their mathematical calculations was cacophony or just the opposite: the endlessly repeating sequence of three notes. I know there are plenty of enthusiasts for it and I grant them their pleasure. But now I want to talk to you about something that is still a taboo subject: sentiment.

When I was a 4-year-old girl, my parents ‘separated’. My violin-playing father took me to see Sviatoslav Richter, which naturally resulted in piano lessons. My mother loved operetta and since there was no one else to accompany her, I was taken along. I went along and I enjoyed myself. Still, more than 60 years later, I know most operettas by heart. In Polish, that is, because everything was translated back then.

Jan Kiepura and Martha Eggerth in the duet from Lehár’s Lustige Witwe. In Polish:.

Why am I telling you about it? Because I want to share with you what I call ‘my little sentimental journey’. On New Year’s Eve – sitting on the sofa in my heated home, with my cat beside me and glass of bubbles in hand – I listened and watched the operetta night from Dresden and I was overcome with melancholy and, well, longing for the old days. I felt like the four-year-old girl again and all I wished was that my mother could sit next to me and experience it too. Too bad there is no phone connection to the afterlife, otherwise I could call her: ‘Mom, you have to hear this!’

Below, Beczala sings ‘Freunde, das Leben ist lebenswert’ from Giuditta. Live recording from 2007:

Anyway. Now we’ll leave the sentiments and confine ourselves to the ‘product’. The annual ‘Christmas Operette Galas’ in Dresden are now famous and achieve high viewing figures. The Staatskapelle Dresden is conducted by none other than Christian Thielemann, and apart from Piotr Beczała, a soprano (or two) also take part.

In 2011, Angela Denoke and Ana Maria Labin were featured; in 2012, the scheduled Diana Damrau had to cancel at the last minute due to illness and was replaced by Ingeborg Schlöpff. Both Galas were released by DG in 2013: Kalmán (2012) on CD with a bonus Lehár from 2011 on DVD.

Angela Denoke & Piotr Beczala – Warum hat jeder Fruhling, ach, nur einen Mai (Franz Lehar):

That I rate the CD (why not on DVD?) slightly higher than the DVD has everything to do with my own preferences: I love Lehár insanely, but Kalmán has long since more than stolen my heart. ‘Weisst du es noch’ from the Csárdásfürstin did not leave my CD player (and my head) for days (and nights!).

Do you think it’s a weird review? So do I. But if you like operetta, no, if you like music and don’t shy away from sentiment, then go buy the box set. I assure you it will warm your heart.

Kerst Operette-Gala’s uit Dresden

operette

Mijn lieve lezers: u zou eens moeten weten hoe belangrijk u allemaal bent. Wij muziekrecensenten, ook wij zijn egotrippers, net zo goed als romanschrijvers of psychologen. Ook wij doen wat wij doen, omdat het ons van onze problemen af helpt. Of juist niet.

Omdat u allemaal zo trouw bent en de moeite neemt om mij te lezen (hoop ik), ga ik u wat over mezelf vertellen. Ook omdat ik naar aanleiding van een interview ‘doodsbedreigingen’ heb gekregen (ben ik nu een BN’er?) en er een beetje ‘unheimlisch’ van werd.

Muziek is geen wetenschap, zeker niet in de strikte zin. Er bestaan geen wiskundige regeltjes voor, al waren (en zijn er nog steeds) genoeg ‘pioniers’ die dat beweerden. Het resultaat van hun wiskundige berekeningen was kakofonie of juist het tegenovergestelde: de zich eindeloos herhalende reeks van drie noten. Ik weet dat er genoeg liefhebbers voor zijn en ik gun ze hun plezier. Maar nu wil ik het met u over iets hebben wat nog steeds een taboe is: het sentiment.

Toen ik een meisje van 4 was werd ik door mijn ouders ‘gescheiden’. Mijn viool spelende vader nam mij mee naar Sviatoslav Richter, wat uiteraard in pianolessen resulteerde. Mijn moeder hield van operette en aangezien er niemand anders was om haar te begeleiden, werd ik meegenomen. Ik ging mee en ik genoot. Nog steeds, meer dan 60 jaar later, ken ik de meeste operettes uit mijn hoofd. In het Pools, dat wel, want alles was toen vertaald.

Jan Kiepura en Martha Eggerth in het duet uit de Lustige Witwe van Lehár. In het Pools:

Waarom ik het aan u vertel? Omdat ik u deelgenoot wil maken van wat ik noem ‘my little sentimental journey’. Op oudejaarsdag – gezeten op de bank in mijn verwarmde huis, met mijn kat naast mij en het glaasje bubbles in de hand – luisterde en keek ik naar de operetteavond uit Dresden en ik werd bevangen door weemoed en, nou ja, verlangen naar vroeger. Ik voelde mij weer het vierjarige meisje en het enige wat ik wilde, was dat mijn moeder naast mij kon zitten en het ook mee kon maken. Jammer genoeg bestaat er geen telefoonverbinding met het hiernamaals, anders kon ik haar bellen: ‘Mam, je moet het horen!’

Afijn. Nu zullen we de sentimenten sentimenten laten en ons beperken tot het ‘product’. De jaarlijkse ‘Kerst Operette-Gala’s’ in Dresden zijn inmiddels beroemd en halen hoge kijkcijfers. De Staatskapelle Dresden wordt door niemand minder dan Christian Thielemann gedirigeerd en behalve Piotr Beczała doet er ook een sopraan (of twee) aan mee.

In 2011 waren Angela Denoke en Ana Maria Labin van de partij, in 2012 moest de geplande Diana Damrau wegens ziekte op het laatste moment afzeggen en werd vervangen door Ingeborg Schlöpff.

Beide Gala’s zijn in 2013 bij DG op de markt uitgebracht: Kalmán (2012) op cd met als bonus Lehár uit 2011 op dvd.

Hieronder zingt Beczala ‘Freunde, das Leben ist lebenswert’ uit Giuditta.
Live opname uit 20007:

Dat ik de cd (waarom niet op dvd?) iets hoger schat dan de dvd heeft alles met mijn eigen voorkeuren te maken: ik houd waanzinnig veel van Lehár, maar Kalmán heeft mijn hart al lang geleden meer dan gestolen. ‘Weisst du es noch’ uit de Csárdásfürstin is dagenlang (en nachtenlang!) niet van mijn speler (en mijn hoofd) weggeweest.

Vindt u het een rare recensie? Ik ook. Maar als u van operette houdt, nee, als u van muziek houdt en het sentiment niet schuwt, dan gaat u het doosje aanschaffen. Ik verzeker u dat uw hart er warm van wordt.


Happy New Year
Kalmán en Lehár
Staatskapelle Dresden olv Christian Thielemann.
Solisten: Piotr Beczala en Ingeborg Schöpf (cd) en Angela Denoke en Ana Maria Labin (dvd).
DG 4790929

Zie ook:

HEART’S DELIGHT. Piotr Beczała zingt operette