Driehoeksrelaties zijn een dagelijkse kost in de wereld van literatuur, toneel en opera. Niets is meer inspirerend dan een ongelukkige liefde, zeker als die haar protagonisten noodlottig wordt. Ieder tijdperk heeft zijn eigen Julia, en met het fin-de-siècle betrad de femme fatale het podium.

Niets nieuws onder de zon, maar die dames waren niet alleen wellustig en er op uit om mannen in het verderf te storten, ook zijzelf waren het slachtoffer van iets of iemand. Denk aan Lulu of Salome.

Melisande wordt beschouwd als de tegenpool van zulke vrouwen, maar dat is zij allerminst. Haar afkomst en verleden verbergt zij onder haar zwijgzaamheid, zoals haar lichaam onder haar haren.

Het van symboliek doordrenkte toneelstuk van Maeterlinck heeft van Debussy door middel van de prachtige muziek zowel de invulling alsook de ondersteuning gekregen. De opera is dan ook het meest gebaat bij een simpele enscenering.

Sven-Eric Bechtolf komt uit de wereld van herinterpretaties en voorziet de opera van extra lagen door een ijzig winters decor te creëren, en de gemoedstoestand van de personages met look-a-like poppen te versterken. Jammer, want er wordt meer dan voortreffelijk in gezongen en met namen als Isabel Rey, Rodney Gilfrey, Michael Volle en László Polgár heb je een waanzinnig acteertalent in huis.

Niets aan toe te voegen… 😦

Dit is, wat mij betreft (één van) de mooiste opnamen van de opera: