1959 was een goed Callas jaar. In januari dat jaar gaf ze haar eerste concert in Carnegie Hall, waar ze in concertante gezongen Il Pirata triomfeerde. Er volgden een paar ‘Medea’s’ (Cherubini) in Londen en een kort tournee door Spanje en Duitsland.

En toen was het zover: haar lang verwacht optreden in Amsterdam. Duizenden mensen verzamelden zich op Schiphol om haar te begroeten.

De lichten in de zaal waren gedoofd en alle schijnwerpers waren op haar gericht toen ze het Concertgebouwtrap afdaalde. Alleen de musici van het Concertgebouworkest hadden lichtjes op hun lessenaars aan, wat volgens de getuigen, het podium in een romantische sfeer had gehuld.

Callas was toen zang technisch op het hoogtepunt van haar kunnen. Ze begon met voorzichtig gezongen ‘Tu che vedi il mio tormento’ uit La vestale van Spontini, maar al bij ‘Surta è la notte’ uit Ernani van Verdi liet ze alle remmen los.

Het publiek werd uitzinnig van enthousiasme, wat Callas stimuleerde om nog intenser, en nog dramatischer te worden in haar perfect geïntoneerde lezing van ‘Tu che le vanità’ (Don Carlo). Ze besloot met de waanzinscène uit La Pirata, een waarlijk tour-de-force.

Een iedere noot voorzag ze van een andere kleur, haar pianissimo was adembenemend en de coloraturen optimaal. Een echte La Divina. Was ik maar toen erbij!

Spontini, Verdi, Bellini
Live in Amsterdam 1959
Maria Callas, Concertgebouworkest olv Nicola Rescigno
EMI 5626832