Puccini was een man van Amore, met een hoofdletter ‘A’. Al het andere was er aan ondergeschikt, ook de revoluties en de (wereld)oorlogen.

De ‘piccole cose’ van het leven, daar draaide het bij hem om. En al deed hij werkelijk zijn best om ook cynische of komische elementen in zijn werk door te voeren, toch kwam hij altijd bij zijn uitgangspunt terug: de allesomvattende en verslindende liefde. Een liefde, waar zijn heldinnen ook aan onderdoor gingen. Was het niet door de ziekte of zelfmoord  dan wel door de zelfopoffering.

Daar is Magda, ‘de zwaluw’ uit zijn gelijknamige opera, geen uitzondering in. Met een verleden als de betere courtisane denkt zij geen toekomst te kunnen bieden aan een jonge student en – gelijk Violetta uit La Traviata – besluit zij hem te verlaten en terug te keren naar haar rijke, liefdeloze leven in de Parijse salons. Waarmee zij ook toegeeft aan de wensen van, in dit geval, la mamma.

De opera speelt zich af in 1850, maar Graham Vick verplaatste hem naar honderd jaar later. Ik ben geen Vick liefhebber maar in dit geval kan ik zijn productie zeker waarderen. De sets en de kostuums doen aan de Hollywoodfilms uit die tijd denken en Magda (een voortreffelijke Fiorenza Cedolins, wat een verademing om in die rol een dramatische stem te horen) lijkt een vleesgeworden Marylin Monroe.

De rest van de cast is goed maar niet uitzonderlijk.

Giacomo Puccini
La Rondine
Fiorenza Cedolins, Fernardo Portari, Sandra Pastrana, Emanule Giannino, Stefano Antonucci; Orchestra and Chorus of the Teatro La Fenice olv Carlo Rizzi
Regie Graham Vick
Arthaus Musik 101329