Barbara Kozelj en Thomas Oliemans overtuigen in liederen van Raff
Dat de liederen van Joseph Joachim Raff, die hier hun première beleven als complete cyclussen, niet zo bekend zijn verbaast mij niets: met de beste wil kan ik ze niet echt spannend vinden.
Sanges Frühling is eigenlijk ook geen echte cyclus, het is een bundel van dertig op zichzelf staande liederen. Het is ook niet aan te raden om ze achter elkaar te draaien: zo veel van hetzelfde is moeilijk te verdragen.
Geeft niet, niet alles moet meteen een meesterwerk zijn. Bovendien is het een en ander te verhelpen met de uitvoering. Helaas is die niet helemaal optimaal. Het ligt voornamelijk aan Noëmi Nadelmann. De ooit zo sprankelende sopraan klinkt mat en niet altijd zuiver. Het voelt als een echte verademing zodra haar mezzo-collega Barbara Kozelj het van haar overneemt.
Kozelj beschikt – behalve over een mooi, warm timbre – over een vermogen om de luisteraar aan haar lippen te laten hangen. Haar manier van zingen verraadt een echte verhalen vertelster.
Gelukkig komen de meeste liederen in de veel interessantere cyclus Maria Stuart voor haar rekening. Daarin neemt de, zoals altijd onweerstaanbare Thomas Oliemans de ‘rol’ van haar tweede echtgenoot Henry voor zijn rekening. Jan Schultsz begeleidt goed, maar bij vlagen te hard.
JOSEPH JOACHIM RAFF
Sanges Frühling op.98; Maria Stuart op.172
Noëmi Nadelmann (sopraan), Barbara Kozelj (mezzosopraan), Thomas Oliemans (bariton), Jan Schultsz (piano)
DIVOX CDX -20806/07-6 • 115’ (2 cd’s)
Thx voor de tip! Track 4, met Nadelmann, is inderdaad een soort parodie op een “zwabbersopraan”. Kozelj, hoe verhalend ook, is mij net weer iets te zwaar, het lijken wel Russische liederen ineens… Enter Oliemans, ja, prachtig…! Track 8, zo veel kleur, licht, zuiver, ik vond het prachtig.
Ik vind Kozelj niet te zwaar: er gebeurt eindelijk iets. Zeker omdat de liederen an sich niet bijster interessant zijn. En: wat een verademing na Nadelmann! Toch?
Basia con fuoco 
Thx voor de tip! Track 4, met Nadelmann, is inderdaad een soort parodie op een “zwabbersopraan”. Kozelj, hoe verhalend ook, is mij net weer iets te zwaar, het lijken wel Russische liederen ineens… Enter Oliemans, ja, prachtig…! Track 8, zo veel kleur, licht, zuiver, ik vond het prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind Kozelj niet te zwaar: er gebeurt eindelijk iets. Zeker omdat de liederen an sich niet bijster interessant zijn. En: wat een verademing na Nadelmann! Toch?
LikeLike