Soms bekruipt mij het gevoel dat de countertenor de meest populaire zangstem is geworden. De ene na de andere hooggestemde heer verlaat het conservatorium met weinig perspectief: het repertoire voor het stemtype is nu eenmaal beperkt. Vandaar ook dat de meeste countertenors hun horizon met romantiek en zelfs chansons verbreden.
Bijkomend ‘probleem’ is dat de zangtechniek vandaag de dag zo onvoorstelbaar ontwikkeld is, dat een stem die nog geen tien jaar geleden tot de absolute top zou behoren, nu niet meer is dan ‘gewoon goed’. Dat is ook het geval bij Kaspar Kröner. De sympathieke, in Nederland wonende jonge Duitser beschikt over een mooie stem met een aantrekkelijk timbre, maar een Philippe Jaroussky of een Lawrence Zazzo is hij niet.
Op zijn debuut-cd ‘Kaleidoscope of love’ heeft Kröner Engelse liederen uit de zestiende en de twintigste eeuw bij elkaar verzameld en zo zijn liefde aan het repertoire verklaard. Ik vind de cd mooi, maar niet meer dan dat en ik betwijfel of ik het nog een keer zal draaien.
Kröner is een voortreffelijke interpreet die heel erg goed weet wat hij zingt en dat is een enorm plus. Maar de verstilde, warme, toverachtige sfeer die bijvoorbeeld bij de liederen van Vaughan Williams hoort, die blijft achterwege. Daar is – het spijt mij om het te moeten zeggen – de weinig geïnspireerde pianist ook debet aan.
Een (gewetens)vraag voor conservatoria: misschien wordt het tijd om de focus te verleggen naar echte Verdi-baritons? Dáár hebben we nu gebrek aan.
Trailer van de cd:
Kaleidoscope of love
Dowland, Vaughan Williams, Gurney, Finzi, Britten e.a.
Kaspar Kröner (countertenor), Arjen Verhage (luit), Stewart Emerson (piano)
7 Mountain Records 7MNTN-004
Advertenties
Ze zouden de counter moeten verbieden. Operarollen die voor castraten werden gecomponeerd, worden tegenwoordig bijna overal door countertenors ingevuld alsof dat een soort vervanging is voor de castraat en dat is het absoluut niet.
LikeLike
In bepaalde gevallen is het zeker verantwoord om deze stemmen emploi te geven maar ik vrees ook dat ‘men’ zo langzamerhand te ver is gegaan. Ik was niet in de zaal maar ik zag onlangs een verschrikkelijke Semiramide met een counter als Arsace. Bij zijn grote cavatina in de eerste acte begon ik hard te lachen maar naarmate de voorstelling ging veranderde dit in regelrechte afschuw, de arme Rossini zou zich tien keer hebben omgedraaid in zijn graf!
LikeLiked by 2 people