74 is hij inmiddels, één van de grootste pianisten van de tweede helft van de twintigste eeuw. De leeftijd is ook aan zijn spel te horen. Nee, het is niet minder geworden, integendeel. Zijn virtuositeit is nog steeds fabelachtig en zijn beheersing van het instrument totaal en onvoorwaardelijk.

Wat wel minder is geworden is zijn nuchterheid, waardoor hij aan mildheid heeft gewonnen. Ook zijn rubato lijkt sterker, ook het verschil tussen alle gradaties in piano en forte en wat er ook tussenin ligt.

Zijn tempi liggen doorgaans aan de lage(re) kant, maar daar doe je Chopin alleen maar een gunst mee – zijn muziek wint daar aan lyriek door en je snapt beter waarom hij zo’n liefhebber van Bellini en belcanto was. Ik mag het.

In de Preludes laat Pollini af en toe een stevige taal horen en dan komen zijn ‘strengheid’ en ‘hoekigheid’ weer eens te voorschijn; maar zijn nocturnes zijn ongemaniëreerd, rechttoe rechtaan ogenschijnlijk. Dat heeft hij met Rubinstein, mijn geliefde Chopin vertolker gemeen, al weet hij zijn pianissimo niet te evenaren.

De cd beslaat maar één uur, maar voor mijn gevoel duurt het veel langer. Ik sluit niet uit dat het aan de repeatknop van mijn speler ligt….

FRÉDÉRIC CHOPIN
24 préludes op.28, 2 Nocturnes op.27, 4 Mazurkas op.30, Scherzo no.2 op.31
Maurizio Pollini
DG 4779530 • 60’