Bottesini kennen we als de man die de contrabas in het zonnetje heeft gezet. Buitengewoon mooie muziek heeft hij voor het instrument, waar hij een echt virtuoos op was, geschreven.

Bijna niemand weet dat hij ook opera’s componeerde en ik moet bekennen dat ik ze, op een schitterende Ero e Leandro na (er bestaat een prachtige opname van, op Dynamic, zeer aanbevolen!) alleen maar van naam kende. Ik wist dan ook niet dat hij, na de dood van zijn broer Luigi, ook een Requiem heeft gecomponeerd.

Heb ik veel gemist? Moeilijk te zeggen. Ik vind het werk nogal flauw en onevenwichtig, maar misschien ben ik oneerlijk, misschien heb ik te veel naar Verdi en Mozart geluisterd?

Maar misschien ligt het aan de uitvoering dat het werk mij niet echt kan bekoren? Er wordt fatsoenlijk in gezongen, meer niet. Het koor buldert zich door het ‘Dies irae’ heen en het contrast met de daaropvolgende ‘Quid sum miser’ kan niet groter zijn.

Augustin Prunell-Friend beschikt over een zeer lichte tenor, te licht zelfs voor een opname. Zijn geluid is op zich best mooi en lyrisch, zong hij maar niet zo vals! En zijn rollende “r” is ronduit irritant.

Dat de dirigent van oorsprong een contrabassist is verbaast mij niet.

GIOVANNI BOTTESINI
Messa da Requiem
Marta Mathéu (spraan), Gemma Coma-Alabert (mezzo), Augustín Prunell-Friend (tenor), Enric Martínez-Castignani (bariton)
Joyful Company of Singers; London Philharmonic Orchestra olv Thomas Martin
Naxos 8572994 • 65’