Je hebt ze in alle soorten en maten, maar één ding hebben ze gemeen: ze zijn altijd in mineur (logisch) en ze hebben een enorme aantrekkingskracht op de meeste mensen (minder logisch). U zou wel eens verbaasd opkijken als u wist hoeveel mensen ze verzamelen. ‘Ze’, dat zijn de requiems.
Gelukkig voor de verzamelaars zijn er veel gecomponeerd, dus er komt geen eind aan het treuren. Klinkt het cynisch? Misschien, maar het houdt mij wel bezig. Waarom houden wij zo van treurigheid?
Ook interessant: elke componist heeft zijn ziel in een andere deel van de dodenmis gestopt. Mozart in Lacrimosa (schijnt overigens niet van Mozart te zijn), Verdi in Ingemisco en Fauré in Pie Jesu.
Dat laatste vereist een engelengeluid en wordt dan ook vaak door een jongenssopraan (mijn voorkeur) of een lichte sopraan gezongen. Dat is de stem van de soptraan Chen Reiss ook: lichter dan licht en buitengewoon mooi van timbre.
Mocht u behoefte aan huilen hebben, dan is deze dvd niettemin echt iets voor u, want ook de stukken die naast het requiem worden uitgevoerd, zijn een en al mineur.
Er is wel een lichtpunt: Super Flumina Babylonis, een werk dat bijna nooit uitgevoerd wordt. Niet dat het vrolijk is, maar het is fijn om er kennis mee te maken. Zeker ook omdat de uitvoering zo ontzettend goed is.
GABRIEL FAURÉ
Requiem, Cantique de Jean Racine, Super Flumina Babylonis, Pavane, Élégie
Eric Picard (cello), Chen Reiss (sopraan), Matthias Goerne (bariton); Orchestre de Paris, Coeur de l’Orchestre de Paris olv Paavo Järvi
Euroarts 2058878
Bottesini kennen we als de man die de contrabas in het zonnetje heeft gezet. Buitengewoon mooie muziek heeft hij voor het instrument, waar hij een echt virtuoos op was, geschreven.
Bijna niemand weet dat hij ook opera’s componeerde en ik moet bekennen dat ik ze, op een schitterende Ero e Leandro na (er bestaat een prachtige opname van, op Dynamic, zeer aanbevolen!) alleen maar van naam kende. Ik wist dan ook niet dat hij, na de dood van zijn broer Luigi, ook een Requiem heeft gecomponeerd.
Heb ik veel gemist? Moeilijk te zeggen. Ik vind het werk nogal flauw en onevenwichtig, maar misschien ben ik oneerlijk, misschien heb ik te veel naar Verdi en Mozart geluisterd?
Maar misschien ligt het aan de uitvoering dat het werk mij niet echt kan bekoren? Er wordt fatsoenlijk in gezongen, meer niet. Het koor buldert zich door het ‘Dies irae’ heen en het contrast met de daaropvolgende ‘Quid sum miser’ kan niet groter zijn.
Augustin Prunell-Friend beschikt over een zeer lichte tenor, te licht zelfs voor een opname. Zijn geluid is op zich best mooi en lyrisch, zong hij maar niet zo vals! En zijn rollende “r” is ronduit irritant.
Dat de dirigent van oorsprong een contrabassist is verbaast mij niet.
GIOVANNI BOTTESINI
Messa da Requiem
Marta Mathéu (spraan), Gemma Coma-Alabert (mezzo), Augustín Prunell-Friend (tenor), Enric Martínez-Castignani (bariton)
Joyful Company of Singers; London Philharmonic Orchestra olv Thomas Martin
Naxos 8572994 • 65’
Basia con fuoco 