Op 28 januari 2009 werd in Rotterdam een niet voor de hand liggende double bill gepresenteerd: La Voix Humaine, het keel snoerende (melo)drama van Poulenc werd gekoppeld aan L’Enfant et les sortilèges van Ravel. Op papier zag het er behoorlijk vreemd uit maar het pakte goed uit. Het publiek was super enthousiast, wat mede (voornamelijk?) te danken viel aan de geweldige uitvoerenden.

Nelly Miricioiu had een nieuwe glansrol aan haar repertoire toegevoegd waarin ze niet alleen overtuigde maar ook bijzonder ontroerde. Zij is een fenomenale actrice maar bovenal een zeer begenadigde zangeres: met haar kruidige sopraan, haar zeer karakteristieke timbre en haar tot de perfectie beheerste vibrato behoort ze tegenwoordig tot de uitstervende ras van de echte diva’s, type Callas, Scotto of Olivero. Haar portret van de verlaten vrouw, die net een zelfmoordpoging achter de rug heeft en op het punt staat het opnieuw te gaan doen, greep mij, letterlijk direct naar de keel.

Na de pauze werd het luchtiger. De éénakter van Maurice Ravel is niet echt makkelijk te realiseren, zeker niet concertante. Iets wat onder andere ligt aan de vele rollen, die dan (hoe kan het anders?) drie- en zelfs vierdubbel bezet werden.

Het sprookje over het verveelde rotjongentje dat door zijn slachtoffers teruggepakt wordt werd zeer vernuftig in scène gezet door Rieks Swarte en zijn firma. Door middel van het gebruik van knipsels en kindertekeningen werd een soort poppenspel gecreëerd, dat door een handbediende videocamera op spectaculaire wijze op de achterwand geprojecteerd werd. Zeer innovatief en verrassend.

De (jonge) zangers waren stuk voor stuk goed, met de mezzo’s Barbara Kozelj (het kind) en Helen Lepelaan (o.a. de moeder, het kopje en de kat) als de echte uitschieters.

Een apart applaus verdient het Limburgs Symphony Orkest dat onder de zeer bezielde directie van Ed Spanjaard de sterren van de hemel speelde.