Rossini’s Eduardo en Cristina: voer voor Rossiniannen
Ooit van Eduardo e Cristina van Rossini gehoord? Nee? Bijna niemand en toch was de opera ooit buitengewoon succesvol. De première vond plaats in Venetië op 24 April 1819 en was een zo groot succes dat er niet minder dan 24 opvoeringen volgden. Edoch: na 1840 verdween de opera van de affiches.
Heel erg wonderlijk is het niet. Succes of geen succes: voor Rossini was het een haastig ‘tussenwerkje’ waarvoor hij het een en ander van zijn andere opera’s heeft hergebruikt. Zijn partituur is voornamelijk opgebouwd uit delen uit Adelaide di Borgogna, Ricciaro e Zoraide en, voornamelijk Ermione. Daarbij schroomde hij niet om ook bij collega’s leentjebuur te spelen: niet echt ongebruikelijk in de tijd. Het resultaat is een alleraardigst pastiche waar je veel plezier aan kunt beleven om het daarna gewoon weer te gaan vergeten.
De opera werd in 2017 in Bad Wildbad live opgenomen en ik denk, nee ik weet zeker dat de Rossiniannen onder ons daar buitengewoon blij mee zullen zijn. Zeker ook omdat de uitvoering zonder meer goed is.
De Amerikaanse tenor Kenneth Tarver (Carlo) steelt de show als de Zweedse koning Carlo, zijn hoge noten zijn loepzuiver en zijn coloraturen onberispelijk. Een beetje moeite had ik met Silvia Dalla Benetta (Cristina), maar Laura Polverelli zingt een onberispelijke Eduardo en de bas Baurzhan Anderzhanov imponeert als Giacomo. Gianluigi Gelmetti dirigeert alsof zijn leven er van afhangt.
GIOACHINO ROSSINI
Eduardo e Cristina
Kenneth Tarver, Silvia Dalla Benetta, Laura Polverelli, Baurzhan Anderzhanov, Xiang Xu
Camerata Bach Choir Poznan, Virtuosi Brunensis olv Gianluigi Gelmetti
Naxos 8660466-67
Ja, zo’n Rossiniaan ben ik wel. Een heerlijk werk vooral omdat het eigenlijk ‘ouwe meuk’ van Rossini zelf was en dan bedoel ik de beste nummers uit de opera’s die Basia hierboven al noemde in haar verhaal. Eind vorige eeuw bracht Bongiovanni een uitvoering van Wildbad uit 1997 op CD uit en daarbij zat toen een uitgebreid boekwerkje met het hele libretto, maar wat nog belangrijker was, er zat een uitgebreide opgave bij van alle door De Zwaan van Pesaro gebruikte fragmenten en uit welke opera’s ze kwamen.
Hoe dankbaar moeten we NAXOS zijn voor die inmiddels gigantische rij onbekende(?) Rossini opnamen en dit terzijde, ook Meyerbeer heeft al jaren hun zeer warme belangstelling. De grote maatschappijen met hun eindeloze rijen Tosca’s Traviata’s en Barbiere di Siviglia’s mogen zich best een beetje schamen.
Dit is inderdaad voer voor diehard rossinianen, in meer dan ruim 25 jaar continu bezoeken aan het Pesaro festival en Wildbad zou ik kunnen zeggen dat ik bijna alle vocale werken van de Zwaan live heb gehoord/gezien. Dit werk is niet een van de meest saillante composities maar biedt een prachtig inzicht in de operapraktijk in Italië in de XIX eeuw: lenen, knippen, plakken alles was doodnormaal, wel iets anders dan de ‘puristen’ ons willen doen geloven. Opera was een praktische muziekbeoefening en geen museaal gedoe!
Basia con fuoco 
Ja, zo’n Rossiniaan ben ik wel. Een heerlijk werk vooral omdat het eigenlijk ‘ouwe meuk’ van Rossini zelf was en dan bedoel ik de beste nummers uit de opera’s die Basia hierboven al noemde in haar verhaal. Eind vorige eeuw bracht Bongiovanni een uitvoering van Wildbad uit 1997 op CD uit en daarbij zat toen een uitgebreid boekwerkje met het hele libretto, maar wat nog belangrijker was, er zat een uitgebreide opgave bij van alle door De Zwaan van Pesaro gebruikte fragmenten en uit welke opera’s ze kwamen.
Hoe dankbaar moeten we NAXOS zijn voor die inmiddels gigantische rij onbekende(?) Rossini opnamen en dit terzijde, ook Meyerbeer heeft al jaren hun zeer warme belangstelling. De grote maatschappijen met hun eindeloze rijen Tosca’s Traviata’s en Barbiere di Siviglia’s mogen zich best een beetje schamen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is inderdaad voer voor diehard rossinianen, in meer dan ruim 25 jaar continu bezoeken aan het Pesaro festival en Wildbad zou ik kunnen zeggen dat ik bijna alle vocale werken van de Zwaan live heb gehoord/gezien. Dit werk is niet een van de meest saillante composities maar biedt een prachtig inzicht in de operapraktijk in Italië in de XIX eeuw: lenen, knippen, plakken alles was doodnormaal, wel iets anders dan de ‘puristen’ ons willen doen geloven. Opera was een praktische muziekbeoefening en geen museaal gedoe!
LikeGeliked door 1 persoon