Het is zo simpel: je draait een telefoonnummer. Er wordt opgenomen en een donkere, warme, lieve stem zegt: “hallo, met Marilyn”. En weg zijn de zenuwen. We praten veel langer dan het toegestane half uur. En er wordt veel gelachen.

Op 16 januari 2003 werd zij zeventig en tegelijkertijd vierde ze haar officiële debuut, vijftig jaar geleden. Om het te vieren kwam er een cd uit, die zij zelf heeft samengesteld. “Had je het al gehoord?” vraagt ze. “Want ik ben er best trots op. Er staan zowel studio als live opnamen op. Allemaal zelf gekozen”.

“Zeventig, mijn god, waar is de tijd gebleven? Mijn debuut in de opera maakte ik toen ik twintig jaar oud was, maar ik heb mijn hele leven gezongen. En in feite debuteerde ik toen ik twee jaar oud was, dus ik zing al bijna 70 jaar. Mijn vader was een semiprofessionele zanger, een tenor met een prachtige stem. Hij was mijn eerste leraar, mijn mentor. Ik begon met de zanglessen toen ik 5 jaar oud was, iets, wat ik overigens niemand zal aanbevelen. Te vroeg.”

Toen ze twintig was stierf haar vader. En zij vertrok naar Europa. Was er enig verband?

“Puur toeval. Mijn Europese plannen stonden al een tijd vast. Hij kreeg een acute vorm van leukemie, en in die tijd stierf je er snel aan. Zondag kreeg hij de diagnose en woensdag was hij al dood. Maar ja, ik was al onderweg naar Europa. Met een Nederlands schip overigens, dat ‘Maasdam’ heette”.

Marylin Horne is als sopraan begonnen om daarna één van de grootste mezzo’s uit de geschiedenis te worden.
“Jonge meisjes hebben geen lage noten, en ik was een jong meisje. Toen ik ouder werd, werd me steeds vaker gevraagd of ik er zeker van ben, dat ik een sopraan ben, Nou, daar was ik dus zeker van. In de opera van Gelsenkirchen zong ik zware sopraanrollen, zoals Minnie in La Fanciulla del West. En Marie in Wozzeck, een rol die mij roem en geluk heeft gebracht. Ik zong het in de Covent Garden, en daarna in Los Angeles. Gelukkig bestaan er piratenopnamen van en zo kan ik er weer naar luisteren. Ik ben de ‘piraten’ dus bijzonder dankbaar want zelf nam ik mijn optredens nooit op. En het is live en als je een operazanger bent dan doe je de opera live, op de bühne.”

Marilyn Horne zingt Marie in Wozzeck in een piratenopname uit1966:

Haar repertoire is immens: van Gesualdo tot de modernen, opera, liederen, musicals.
“En film” voegt ze eraan toe. “In feite zong ik alles wat mogelijk was. Ik was een soort kameleon, was in staat de benodigde kleuren te veranderen. Nu ik terugkijk naar mijn carrière vraag ik me af: waarom was ik zo gehaast? Dat raad ik mijn studenten absoluut af.”

Meer goede adviezen?
“Werk aan je techniek, dat is het allerbelangrijkste”.

Had ze een voorbeeld? Een idool?
“In mijn kinderjaren Lily Pons. En dan voornamelijk in haar aria uit Lakmé. En in mijn puberteit Renata Tebaldi. Nog steeds trouwens.”

Heeft ze een verklaring voor de immense populariteit van de opera in de laatste jaren?
“Ja zeker! De boventitels!”

De boventitels?
“Absoluut! Luister, een paar dagen geleden was ik in de MET, naar La Bohéme. Zelf heb ik ooit zowel Mimi als Musetta gezongen en nu kon ik voor het eerst volgen wat de anderen te zeggen hadden”.

Marilyn Horne zingt Musetta in 1962:

Ze lacht en begin te hoesten. Ze is toch niet verkouden geworden?
“Een beetje wel. Maar ik let wel goed op mezelf. En zo meteen stap ik in de taxi en rijd naar het zwembad, want ik ben verslaafd aan aquarobics”.

Komt ze ooit nog naar Nederland?
“Zou ik best willen, want het is al zolang geleden! Ik weet niet eens meer wanneer het voor het laatst was! Maar ja, daar moet je eerst voor gevraagd worden, nietwaar?”

Marilyn Horne zingt ‘Somewhere’ uit Bernsteins West Side Story