Toen ik in 1968 het communistische paradijs achter mij liet kwam ik in een walhalla terecht waarvan ik de verleidingen amper kon weerstaan. Zo heb ik mijn studiebeurs de eerste dag al in een muziekwinkel aan LP’s uitgegeven. Daartussen zaten ook de complete pianosonates van Beethoven, gespeeld door Daniel Barenboim.
De platen heb ik niet meer, ik weet dus niet of het om dezelfde opnamen uit 1959 gaat als die ik nu aan het beluisteren ben, maar dat denk ik niet. In 1959 was Barenboim slechts 17 jaar oud en ik betwijfel of hij toen al in het bezit was van een platencontract.
Wat het meeste opvalt in zijn spel is het jeugdige elan en een soort vanzelfsprekendheid die alleen maar zeer jonge genieën bij zich dragen. In zijn interpretaties valt nergens een twijfel te bespeuren en zijn aanslag is groots.
Ongewild moet ik aan de eerste opnamen van Pogorelic denken, ook Barenboim zoekt de grenzen op, alleen overschrijdt hij ze nergens. Al zijn zijn tempi soms duizelingwekkend zoals in het Rondo Allegro in ‘Patetique’. Over pathetisch gesproken! Maar ook de ‘Apassionata’ doet bij Barenboim zijn naam eer aan. Zelden hoor je de sonate zo meeslepend gespeeld, roekeloos bijna.
Nog interessanter is de vierde cd met van alles en nog wat, beginnend met J.Ch.Bach en eindigend met Sjostakovitsj, waarbij de pianosonatine van Dmitri Kabalevsky een nog grotere rariteit is dan de twee kleine niemendalletjes van Pergolesi. Het mijmerende tweede deel, Andantino had zo uit de pen van Satie kunnen komen maar vergis je niet: met het presto belanden we in een (een beetje dan) ‘Prokofjeff-land’.
Deze cd is in 1955 opgenomen wat betekent dat het kind Barenboim toen nog geen dertien jaar oud was. Waanzinnig. Het is echt jammer dat het tekstboekje amper tekst bevat, er staat niet eens bij waar de opnamen plaatsvonden en of waar ze al eerder werden uitgebracht.
Barenboim speelt de sonate van J.Ch.Bach:
Basia con fuoco 