De Israëlische Dalia Atlas behoort tot de eerste generatie vrouwelijke dirigenten die naam wist te maken én te behouden. De grootste orkesten werden haar toevertrouwd en dat in de tijd dat wij alleen een mannelijke maestro gewend waren.
Atlas, die een immens repertoire op haar naam heeft staan, is altijd één van de grootste pleitbezorgers van de muziek van Ernest Bloch geweest. En dat nog lang vóórdat het weer salonfähig werd om naar hem en zijn romantische muzikale idioom te luisteren.
Het ligt dan ook niet aan haar, noch aan de prachtig spelende London Symphony Orchestra dat de Symphony in C weinig boeit. De symfonie klinkt nog te veel als een aftreksel van de muziek van zijn voorgangers. Het is wel heel erg aangenaam luisteren, dat wel, maar ik merk dat ik mijn gedachten er niet bij kan houden.
Het vroege werk van de Zwitserse romanticus heeft nog te weinig om het lijf om te kunnen beklijven, hij moest zijn weg nog vinden. Met het op zoek gaan naar zijn eigen roots heeft Bloch een nieuwe weg in de muziekgeschiedenis geschapen en daar heeft hij ongekende hoogten mee bereikt. Maar dat kwam later.
Dat ik de stukken niet interessant genoeg vind doet echter niets af aan de werkelijk grandioze uitvoering.
ERNEST BLOCH
Symphony in C sharp minor; Poems of the Sea
London Symphony Orchestra olv Dalia Atlas
Naxos 8573241 • 68’
Meer Bloch:
Ernest Blochs ‘Jaargetijden’ zonder zomer
Basia con fuoco 