Ik neem zonder meer aan dat er ongetwijfeld liefhebbers voor zijn, voor de door Liszt gemaakte piano transcripties van de symfonieën van Beethoven. Daar hoor ik niet bij. Het is allemaal zeer virtuoos maar ook zeer vermoeiend. Hoeveel kleuren de pianist ook niet tot zijn beschikking heeft – en daar ontbreekt het Yury Martynov niet aan – het instrument solo kan het niet tegen de kleuren van een volledige orkest opnemen.
Om het maximum aan effect te kunnen bereiken is het veelvuldig gebruik van de pedaal een vereiste, denk ik, maar hoe lang houdt een mens al die forte en fortisssimo vol? Ik in ieder geval niet. Het meest wreekt het zich in nummer vijf, want het “babababam” is, wat mij betreft, absoluut niet naar de piano vertaalbaar.
Ik ken de transcripties in de uitvoeringen van Idil Biret en Cyprian Katsaris en beiden zijn mij liever. Katsaris is behoedzamer. Zijn interpretatie is veel lichtvoetiger, rustiger en voor mij aangenamer, maar het kan ook aan het instrument liggen, Martynov bespeelt Blüthner uit 1867.
Maar ook Idil Biret gaat niet zo verschrikkelijk tekeer, het is alleen jammer dat haar tempi soms behoorlijk slepend zij. Een ding staat vast: Yury Martynov is duidelijk haar meerdere wat virtuositeit betreft.
Basia con fuoco 
Duidelijk, de piano heedt zeker zijn beperkingen!
LikeLike