Paul Ben -Haim, de in 1897 in München als Paul Frankenburger geboren en bijna 90 jaar later in Tel Aviv gestorven componist is nog steeds een grote onbekende voor veel muziekliefhebbers. Zo ontzettend jammer, want het oeuvre van de jammerlijk vergeten componist is zeer divers en meer dan spannend. Ooit totaal ondergedompeld in de Duitse romantische traditie brak hij er vrijwel radicaal mee toen hij in 1933 zijn geboorteland verliet.
Zijn nieuwe componistenleven in wat toen het Britsmandaat Palestina heette begon hij met het veranderen van zijn naam, waarna hij ook zijn composities aan zijn nieuwe vaderland aanpaste. Vanaf 1933 werden de meeste van zijn werken beïnvloed en geïnspireerd door Joodse, Israëlische en Arabische melodieën.
Tussen 1939 en 1949 begeleidde Ben-Haim de toen zeer beroemde volkszangeres Bracha Zefira. Zefira, die van Jemenitische oorsprong was had een grote invloed op het muziekleven in het toenmalige Palestina. Het was voor haar dat hij de Berceuse Sfaradite componeerde, een lid dat één van haar grootste successen was geworden.
Bracha Zefira:
Het uit 1950 stammende vioolconcert is wellicht Ben-Haims bekendste compositie, niet in de laatste plaats door de geweldige opname van Itzhak Perlman. De cd is nog steeds in de handel, denk ik, maar het concerto wordt bij mijn weten maar amper uitgevoerd. Waarom?
De Three Studies for Solo Violin is Ben-Haims laatste vioolcompositie, in 1981 opgedragen aan Yehudi Menuhin. Schitterend. Maar het meest getroffen werd ik door de totaal onbekende Evocation uit 1942, een werk dat hier zijn primeur beleeft en mij echt kippenvel bezorgde. Wow.
Evocation live:
Itamar Zorman, de jonge Israëlische violist die in 2011 de prijswinnaar was van de Tsjaikovski-competitie heeft zich in de componist en zijn werk ‘ingegraven’. Het is aan hem te danken dat dit album werd samengesteld en uitgebracht. Hij speelt de werken alsof zijn leven ervan afhangt. Hij gelooft er in en dat geloof geeft hij meer dan geloofwaardig door.
Basia con fuoco 