Het is een tijd geleden dat ik een poging deed om een discografie van Daphne van Richard Strauss te schrijven. Het viel mij niet mee.

Zoals eenieder heb ook ik mijn voorkeuren en niet alle muziek vind ik mooi. Het mag algemeen bekend zijn dat ik geen barok liefhebber ben, maar ook Strauss, met uitzondering van Elektra, Salome en Arabella (en natuurlijk de liederen!) kan me maar moeilijk boeien, en Daphne vind ik ronduit saai.

Ooit heb ik een uitvoering van bijgewoond waar mij helemaal niets van bij is gebleven: halverwege was ik in slaap gevallen. U begrijpt dus goed dat ik echt niet popelde om er voor te gaan zitten maar ik deed mijn best. Maar verder dan de opname uit La Fenice kwam ik niet.

Is het me meegevallen? Ja en nee. Nog steeds vind ik het een opera van niets en de zware symboliek van het libretto eigenlijk lachwekkend. Maar toegegeven, de laatste pakweg 20 minuten (de ‘Verwandlugscene’) waarin de nymf Daphne verandert in een laurierboom zijn werkelijk adembenemend mooi. Jammer alleen dat je er anderhalf uur op moet zitten wachten.

De productie uit La Fenice in Venetië (Dynamic 33499) maakt veel goed. De regie is niet echt opzienbarend, maar de enscenering des te meer, vooral de belichting vind ik wondermooi. En er wordt prima in gezongen, voornamelijk June Anderson is zeer indrukwekkend als Daphne.

De beide tenoren (Roberto Sacca als Leukippos en Scott Mac Allister als Apollo) zijn uitstekend, en Birgit Remmert is een zeer goede Gaea. Dus al met al zeker aanbevolen, zeker als u van die opera houdt.