William Walton kennen we voornamelijk van zijn vocale werken, opera’s en filmmuziek. Want: wie kent zijn ‘Façade’ of de cantate ‘Belshazzar’s Feast’ niet? Ook het altviool concerto belandt vaak op de lessenaars. Dat hij ook kamermuziek componeerde is iets wat veel muziekliefhebbers is ontgaan. Wellicht omdat het niet zo vaak wordt opgenomen?

Walton was maar zestien jaar oud toen hij zijn pianokwartet in 1919 componeerde. Hij herzag het werk nog een paar keer: in 1921, 1955 en 1974-1975. Op deze Naxos -opname krijgen we de laatste versie te horen. Al is het ‘gereviseerd’: je hoort er nog het onbevangen jeugdige elan er in. Net als in de Toccata voor viool en piano uit 1923. Uiterst romantisch maar dan wel met een kwinkslag. Ik mag het wel.

Anders is het met zijn vioolsonate en de twee stukken voor viool en piano gesteld, ze zijn braver, meer gepolijst. Maar daar is ook niets mis mee. Zeker als de uitvoering goed is, en dat is nu wel het geval.

Het album is het resultaat van een onderzoeksproject ‘Walton: his voice through the violin’ van de Guildhall School, geïnspireerd door de violist Matthew Jones die een enorme liefde voor Waltons muziek heeft ontwikkeld en dat hoor je. Annabel Thwaite (piano) doet niet voor hem onder.

WILLIAM WALTON
Piano Quartet, Toccata for Violin & Piano, 2 Pieces for Violin & Piano., Violin Sonata Matthew Jones (viol), Sarah-Jane Bradley (altviool), Tim Lowe (cello), Annabel Thwaite (piano); Naxos 8.554646