Ooit eens gehoord van een compositiestijl genaamd ‘tintinnabuli’? Nee? Ik ook niet. Het werd bedacht door Arvo Pärt en is gebaseerd (ik citeer) op een ‘relatie tussen harmonie en melodie’. Zoiets als in de polyfonie van de vroege renaissance zeg maar, maar dan vermengd met de oude gezangen van de Russisch orthodoxe kerk. En met de associaties van de klank van de kerkklokken (tintinnabuli = klokjes, belletjes).
Ik kan onderhand al net zo weinig tegen Pärt als tegen Glass. Ik vind die in zijn gebrek aan ontwikkeling en gebrek aan echte diepgang juist uitermate vermoeiend.
LikeGeliked door 1 persoon
eens.
LikeLike
Totaal oneens 🙂
Glass vind ik inderdaad niet boeiend, maar Pärt is juist buitengewoon boeiend voor mij.
Bijvoorbeeld, als je zijn Vater Unser analyseert, dan is elke noot en elk interval geen toe-val, maar juist heel diep spiritueel. Ik kon er een weekend conferentie over geven, over dit ene stuk van hem. Het gaat mij niet om jullie te overtuigen, maar wel dat ik totaal iets ander beleef aan Pärt.
Muzikale groet,
Annelies Rhebergen
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb nooit van Glass gehouden, wel van Pärt. Maar na zijn eerste, fantastische composities (Tabula Rasa is een meesterwerk) ging hij zich alleen maar herhalen. En daar werd ik moe van.
LikeLike
Interessant vind ik de verschillen, die er uiteraard mogen zijn, tussen belevingen aan composities en/of componisten.
Velen zijn lyrisch over Glass, ik vind zijn werk over het algemeen vreselijk, maar van Pärt krijg ik nooit genoeg. Ik beleef er enorme spiritualiteit aan en voor mij is dat belangrijk, omdat het diepe lagen in mij aanboort, waar ik blij van wordt. Herkenning.
LikeGeliked door 1 persoon