L’ENFANT ET LES SORTILÈGES
SHÉHÉRAZADE

Ik denk niet dat het fair is om de op zichzelf zeer fraaie uitvoering van Shéhérazade door Susan Graham met de legendarische Régine Crespin te vergelijken. Je hebt eenmaal van die monumenten waar je alleen bewonderend tegenop kan kijken.

Maar ook als je dat grote voorbeeld vergeet, blijft er iets te wensen over bij deze opname. Er knaagt iets. Grahams stem is goddelijk mooi en glanzend, en haar voordracht is subliem. Maar waarom word ik toch niet echt warm van en waarom blijf ik iets missen?

Het ligt niet aan Jacques Zoon, wiens fluitsolo in “La Flûte enchantée” werkelijk betoverend klinkt.

Het ligt ook niet aan Ozawa en zijn Saito Kinen Orkest, die de sprookjesachtige, met exotica geparfumeerde liedcyclus van Ravel perfect weet te benaderen. Ozawa, een leerling van zowel Charles Munch als Pierre Monteux is altijd één van de grootste interpreten van de Franse muziek geweest.

Dat hoor je in de heerlijk dansante Alborada del gracioso. En dat hoor je ook in zijn begeleiding van L’enfant et les sortileges. De tijdens het Matsumoto Festival in 2014 live opgenomen heerlijke mini-opera krijgt onder zijn handen één van de beste uitvoeringen die ik ken.

Hij heeft dan ook een onvoorstelbaar goede cast tot zijn beschikking, met Isabel Leonard als het verwende kind volop

L’enfant et les sortileges
Isabel Leonard, Paul Gay, Yvonne Nef e.a.;
Shéhérazade
Susan Graham (mezzosopraan)
Alborada del gracioso
Saito Kinen Orchestra olv Seiji Ozawa
Decca 4786760 • 66’

 

 L’HEURE ESPAGNOLE
DON QUICHOTTE À DULCINÉE

Je bent een jonge vrouw en je wilt wat. Je man gaat de deur uit en dan gaat de deur open voor de minnaars in spe. Helaas: de een na de ander stelt je teleur, totdat je oog valt op de al lang ter plekke aanwezige potente mullendrijver en je zo aan je trekken komt.

Heerlijk operaatje van niks, maar niet echt iets om zonder libretto op cd te beluisteren.

De nieuwe opname op Naxos vind ik maar zozo. Frédéric Antoun is een zeer idiomatische dichter Gonzalve, een zeer met zichzelf ingenomen narcissus. Ook Nicolas Courjal is een perfect bezette Don Inigo. In zijn stem alleen al hoor je de dikke bankier.

Maar Marc Barrard is voor mij te weinig macho voor Ramiro. Zijn stem vind ik ook een beetje wollig klinken.

Isabelle Druet (Concepción) vind ik te weinig sprankelen, niet echt een geile vrouw (excusez le mot) die een minnaar behoeft en dan wel hier en nu.

Ik denk dat veel op de conto van Slatkin geschreven moet worden, voor mij mist hij de “o lalalala” toets, waardoor het geheel te serieus klinkt.

Maar mijn grootste teleurstelling betreft de Don Quichotte liederen. François Le Roux, één de mooiste Peleassen ooit, heeft er een te lichte stem voor. En het valt helaas niet te ontkennen dat de stem zelf een glimp is van wat het ooit is geweest. Jammer.

L’Heure espagnole; Don Quichotte à Dulcinée
Luca Lombardo, Isabelle Druet, Frédéric Antoun, Marc Barrard, Nicolas Courjal
François Le Roux
Orchestre National de Lyon olv Leonard Slatkin
Naxos 8660377 • 56’