Hebben wij behoefte aan nog meer Anne Frank? Het is een moeilijke en pijnlijke vraag. Want: wanneer mag men ophouden met herdenken? Mag het, überhaupt?

Anne Frank is een symbool. Zij mocht niet volwassen worden, haar dood heeft van haar een eeuwig kind gemaakt. Maar hoe herdenk je een symbool? Welke muziektaal is passend? En nog iets: kun je en mag je tegen een symbool vechten? Ik geef toe. Ik weet het niet.

De muziek van James Whitbourn (jaargang 1963) heeft een hoge Schindler’s List gehalte vermengd met de polyfonie van Allegri’s Miserere. Met natuurlijk her en der wat Joodse thema’s. Kurt Weill komt ook om de hoek kijken. Het geheel doet een beetje rommelig aan. Te veel stijlen, te veel mixen, wellicht te veel willen zeggen? Zou het anders moeten? Kunnen? En alweer weet ik het niet.

De cd vermeldt dat het om een kamermuziekversie gaat, dus er is blijkbaar ook een versie voor een orkest. Het Lincoln Trio speelt echt mooi (de pianiste, Marta Aznavoorian is een echte ontdekking!), de klarinettist is goed en ook het koor is goed.

De partij van Anne ligt in de stembanden van de sopraan Arianna Zukerman. Mooi en ontroerend weet zij de gestalte van een jong meisje weer te geven.

JAMES WHITBOURN
Annelies
Arianna Zukerman (sopraan), Westminster Williamson Voices, The Lincoln Trio, Bharat Chandra (klarinet) olv James Jordan
Naxos 8573070 • 70’