Men neme een vrijwel vergeten componist, zet een onbekende dirigent voor een orkest dat buiten België geen bel laat rinkelen en laat de boel versterken met een altviolist van wie de meeste mensen nooit hebben gehoord. Een geheid recept voor een totale mislukking, zou je zeggen. Mis! Het resultaat is zo adembenemend mooi, dat ik de cd gewoon niet meer uit mijn speler meer kan (en wil!) krijgen

De zeer schilderachtige en zeer tot de verbeelding sprekende Tableaux pitttoresque doen zeer ‘Debussy’aans’ aan, maar dat is met bijna alle muziek op de cd het geval.
Je hoeft niet eens de titels van de afzonderlijke delen te kennen om te weten, waar het over gaat.

Ik weet dat sommige mensen neerkijken op dat soort ‘beeldende kunst in de muziek’, maar ik vind het mooi. Het geeft rust en het gevoel alsof de tijd even stil is blijven staan en er geen boze buitenwereld bestaat. Oke, Sarabande triste is niet meer dan een niemendalletje en de Pages intimes een beetje meer van hetzelfde,  maar ik vind het ontegenzeggelijk zeer prettig om naar te luisteren.

Maar wat de cd werkelijk onweerstaanbaar maakt is het Suite pour alto et orchestre. Met schaamte moet ik bekennen dat ik het niet kende en ik zou niet eens weten waarom. Veel te zelden gespeeld? Niet ingewikkeld genoeg?

Deze cd is uitgebracht in het kader van de serie 14-18, de jaartallen die betrekking hebben op de Eerste Wereldoorlog. Hoe en waarom componeer je muziek in turbulente tijden?

In de inleiding lees ik: “Muziek die ontsproot in een periode waarin kunst soms zinloos en ijdel leek, maar die er desondanks in slaagde […] om troost te bieden.” In turbulente jaren van de 21-ste eeuw is het ook niet anders. Niets voor liefhebbers van het dissonante en ongemakkelijke.

Joseph Jongen
Tableaux pittoresque op.56, Sarabande triste op.58, Suite pour alto et orchestre op.48, Pages intimes op.55
Nathan Braude (altviool); Orchestre Philharmonique Royal de Liège olv Jean-Pierre Haeck
Musique en Wallonie MEW 1575 • 63’