Alsof het zo had moeten zijn – of God het zo bedoelde –  mijn speler begon met het laatste nummer op de cd; variaties op ‘Hélas, j’ai perdu mon amant’ KV 360. Het is een stukje van 11 minuten, een niemendalletje eigenlijk, die je kunt vergelijken met de ‘Speld – aria’ uit Le Nozze di Figaro. Net zo mooi en net zo ontroerend.

Het voelde alsof een goede fee haar toverstokje even omhoog hief en opeens dwarrelden er sterretjes naar beneden. Een warme regen van lieve, kleine, glinsterende sterretjes: daar wordt een mens blij van. Of het mijn kijk op de hele cd heeft beïnvloed weet ik niet, maar alles waar ik verder naar luisterde vond ik mooier dan mooi en simpel onweerstaanbaar.

Ik kende Nils Mönkemeyer, de Duitse altviolist niet en de eerste kennismaking beviel mij zeer: wat een mooie, warme, rustgevende toon weet hij uit zijn instrument te halen!

Maar ook de pianist, William Youn, die alle arrangementen op zijn naam heeft staan wist mij te verbluffen. Zijn aanslag is zacht en teder en de twee musici samen zorgden in Sonata KV 14 (oorspronkelijk voor piano solo) voor een ‘en nu ogen dicht gevoel’. Gevoel, dat in het Adagio van de sonate KV 30 de overhand kreeg en ik zelfs even naar de zakdoek moest grijpen. Een gevoel van nostalgie, zoals je het bijna niet meer tegenkomt maakte zich van mij meester.

Ook met Julia Fischer vormt Mönkemeyer een hecht duo: het Duo KV 423 voor viool en altviool klinkt virtuoos, maar laat genoeg plaats voor weemoedige gevoelens.

In o.a. de Kegelstatt-trio laat Sabine Meyer horen waarom zij nog steeds tot de absolute top klarinettisten van wereldformaat hoort. Een waarlijk mooie cd.