Tussen traditie en vooruitgang: I due Foscari uit Napels

I due Foscari

Het kan dus wel: moderne ‘regietheater’ dat noch het verhaal noch de muziek geweld aandoet en de gulden middenweg bewandelt tussen traditie en vooruitgang.

De Zwitserse toneelregisseur Werner Düggelin die Verdi’s I Due Foscari in 2000 voor Teatro di San Carlo in Napels heeft geregisseerd werkte vanuit de muziek. Vandaar dat het hem lukte om duidelijk te maken waar die opera over gaat: de machteloosheid van de machtige, een thema dat bij Verdi vaker voorkomt. Met Raimund Bauer (decor), Jorge Jara (kostuums) en Jürgen Hoffman (belichting) vormde hij een volmaakt team dat je deed vergeten dat het eigenlijk een draak van een opera is.

Niet dat het slecht is, want dat is bij Verdi nooit het geval. Bovendien experimenteerde hij toen al met persoonsgebonden thema’s. Let op de klagelijke klarinetsolo die Jacopo vanaf ‘Qui ti rimani alquanto’ in de eerste akte tot ‘All’infelice veglio’ in het derde bedrijf begeleidt, en al vooruitwijst naar La Traviata

De uitvoering zelf is uitstekend. Nello Santi dirigeert met veel weemoed en elan, Vincenzo La Scola zet een technisch en dramatisch trefzekere Jacopo neer en Leo Nucci overtuigt als zijn vader.

Van de stem van Alexandrina Pendatschanska moet je houden, maar alle noten zijn er en zij is een voortreffelijke actrice die haar publiek weet te boeien.

Giuseppe Verdi
I due Foscari
Leo Nucci, Vincenzo La Scola, Alexandrina Pendatschanska, Danilo Rigosa e.a.
Orkest, koor en ballet van Teatro di San Carlo olv Nello Santi
Regie: Werner Düggelin
Arthaus Musik 700190

3 comments

  1. Heel juist tegenwoordig in onze moderne tijd is het soms heel moeilijk het evenwicht te vinden tussen klassiek en modern. Met de regie staat of valt een opera. Een minde goed stuk kan soms gered worden door een doordachte regie, maar als de regisseur heiliger wil zijn dan de paus en ideeën op de planken brengt die met de componist of de muziek niets meer te maken hebben is het totaal project gedoemd te mislukken. De laatste jaren worden heel wat meesterwerken verkracht in de regie. Gilbert.

    Like

    Beantwoorden

  2. Smaken verschillen hierin natuurlijk maar in de gevallen dat de enscenering me niet bevalt (of ik ze zelfs afschuwelijk vind) ben ik het er wel mee eens. Anders mag men van mij wel tamelijk ver gaan… maar hierover zou ik lang kunnen doorgaan…
    ‘I due Foscari’ heb ik tweemaal live gezien. Eenmaal in de Munt in een regie Anne De Keersmaecker (die ik mooier vond dan de algemene opinie erover) en eenmaal concertant in de Opéra Royal de Wallonie (met een ondanks zijn leeftijd, nog steeds formidabele Leo Nucci)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie