Hoera! Wij hebben een nieuwe tenor! En niet zomaar een tenor, maar een Italiaanse!! Na de jarenlange stoet van (voornamelijk) Amerikanen, Duitsers, Mexicanen, Argentijnen, Polen, Russen en Slovaken kunnen we eindelijk opgelucht ademhalen: het Italiaanse operahart is nog niet dood. De reden waarschijnlijk ook om de eersteling van Vittorio Grigolo de zeer prozaïsche titel De Italiaanse tenor mee te geven.

Maar genoeg sarcasme, want de jongeman kan werkelijk fantastisch zingen. Hij beschikt over een zeer wendbare, lyrische tenor met een volkomen eigen geluid en veel, heel erg veel mogelijkheden.

Wij leven in een tijd waarin alles snel, sneller, snelst moet. Een tijd waarin sterren (ook operasterren ja) als kometen omhoog schieten en net zo snel naar beneden vallen. Een tijd waarin een stem uit duizenden alleen geen garantie is voor een carrière; je moet er immers ook nog geloofwaardig (lees: jong, mooi, slank, strak) uitzien. Je moet kunnen acteren, je moet kunnen bewegen (dus een mopje balletdansen is lekker meegenomen) en – het allerbelangrijkste – je moet op het juiste moment op de juiste plek zijn.

Vittorio Grigolo (geboren in 1977 in Arezzo, Toscane) behoort tot die ‘lucky few’. Als kind al had hij het geluk om samen met Luciano Pavarotti in Tosca op te treden. Hij zong het herdertje in een productie in Rome. Later werd hij aangenomen als ensemblelid bij het Opernhaus Zürich. Zouden ze daar trouwens een neus voor tenoren hebben? Ook Jonas Kaufmann en Piotr Beczala zijn in Zürich begonnen, en zingen er nog steeds.

Grigolo werd een ‘overnight hit’ door als Alfredo in een Traviata-productie ‘op het station’ op te treden. Een voorstelling die door Arte in miljoenen huiskamers live werd ingezonden. Hij trad op naast Anna Netrebko in Manon van Massenet in Londen en volgens de kritieken stal hij de show. Een paar jaar geleden zong hij de Duca in de wereldwijd live uitgezonden Rigoletto in Mantua, met Plácido Domingo in de hoofdrol.

En hij kreeg een exclusief contract met een grote platenmaatschappij. Als jong, beginnend zanger heb je nog niet voldoende repertoire opgebouwd. Om dan al een soloalbum op te nemen, brengt heel wat risico’s met zich mee. Noodgedwongen moet je je tot de meest bekende aria’s beperken. Dat doet Grigolo dan ook. Op Il Corsaro van Verdi en, vooruit, La Favorita van Donizetti na kom je hier geen verrassingen tegen.

Hij zingt ook dingen waar hij nog lang niet aan toe is, mocht hij überhaupt zo ver kunnen komen. Dat is natuurlijk te horen. Voor Cavaradossi, Manrico of Des Grieux is zijn stem te klein en niet krachtig genoeg. Maar met zijn fraaie timbre maakt hij toch echt veel goed.

Het best geslaagd vind ik zijn Rinuccio uit Gianni Schicchi. Hier is hij helemaal op zijn plaats. Hij klinkt natuurlijk, jeugdig en hij zingt met een knipoog. Heerlijk.

Heel erg mooi vind ik ook ‘Quando le sere al placido’ uit Luisa Miller. Aan het eind laat hij een prachtige diminuendo horen, iets waar alleen de besten mee uit de voeten kunnen.

‘Una furtiva lagrima’ uit Donizetti’s L’elisir d’amore vind ik daarentegen iets te gekunsteld, maar met een zeer smachtend gezongen ‘Ecco la casa’ (Le Villi van Puccini) brengt hij mij helemaal in vervoering (Sony Classical 88697752602)

 

Zijn geliefde uitspraak is: ,,Het leven is als een doosje chocolaatjes, je weet nooit welke je krijgt, maar wat je ook niet pakt – het is lekker.” Althans – dat vindt hij. Vandaar ook dat hij voor zijn tweede cd voor ‘van alles wat’ heeft gekozen.

Het mag, maar eerlijk is eerlijk: het is een beetje een ratjetoe geworden. Voornamelijk de ‘afdeling’ aria’s moet het ontgelden. De keuze voor Il Duca d’Alba van Donizetti is zeer verrassend en veelbelovend, maar dan belanden we in de obligate standaard van het tenorrepertoire, waarvan de meeste voor hem nog prematuur zijn.

In de Italiaanse liedjes is hij veel en veel beter op dreef. Daar klinkt zijn stem warm, zonnig en smachtend. Heerlijk, daar kan ik niet genoeg van krijgen!

Met name in ‘Core ‘ngrato’ (ondankbare hart) waarin hij zijn geliefde betreurt, die het net heeft uitgemaakt, treft hij mij midden in mijn hart. Ach, was ik maar Catari, dan wist ik het beter!

Prachtig is ook ‘Voglio vivere cosi’ (Zo wil ik leven), waarin hij bekent dat het enige wat hij wil zingen is, vrolijk zijn en de zon op zijn gezicht voelen. Het is nog eens gratis ook (laat het aan onze staatssecretaris van cultuur niet horen!).

Maar het mooist vind ik ‘Non ti scordar di me’ (Vergeet mij niet). Een tip: zet het niet op voor het naar bed gaan. Wedden dat het de hele nacht door je hoofd gaat spoken?

Het album draagt de veelzeggende titel ‘Arrivederci’, wat geen afscheid maar ‘tot ziens’ betekent. Daar hopen we dan ook op. Bestaat er ergens een opera-engeltje dat op Grigolo kan passen? Want wij willen hem niet voortijdig kwijtraken! (Sony 7911342)