Eerlijk is eerlijk. Cellosonate van Rachmaninoff behoort niet tot de wereldtop van de celloliteratuur. Niet erg. Ook een gewone boterham met kaas kan net zo goed smaken als de meest exquise kaviaar. Mits met liefde voorbereid en met nog meer liefde opgediend.

Rachmaninoff was een man van grote gebaren die het sentiment niet schuwde. Daar kan ik bij tijd en wijle bijzonder van genieten. Het is een kwestie van je er aan overgeven en niet te diep nadenken, want als je het sentiment uitvlakt dan ontneem je het stuk haar recht van bestaan. En dat diepe nadenken, dat doet de interpretatie van Harriet Krijgh de das om.

In het boekje wordt er over het vinden van de juiste balans tussen emotie en nuchterheid gesproken en dat is precies wat ik hier mis. De melancholie in Élegie is totaal afwijzig en van de hoge romantiek valt weinig te bespeuren.

Of het aan de opname ligt weet ik niet, maar de piano klinkt zeer dominant, waardoor ook de balans tussen de celliste en pianiste zeer verstoord is.

Ik vind het echt jammer, want je kan niet ontkennen dat hier twee grote musici aan het werk zijn. Het is goed, maar het kan beter. Gevoeliger. Het spijt me.

SERGE RACHMANINOV
Sonata in cello and piano in Gminor Op.19; Élegie; Vocalise; Romance Op.4 No.3
Harriet Krijgh (cello), Magda Amara (piano)
Capriccio C5258